Is onverwoordelijke liefde een utopie?

Ik denk dat als je kind nog zulke nare dinegn heeft gedaan, er toch altijd sprake zal blijven van een soort van liefde voor je kind. Ik geloof dus wel in onvoorwaardelijke liefde.

Dan zal dat je heel veel verdriet doen, omdat het toch je kind is. Dan is overigens wel het moment gekomen om je handen er vanaf te trekken (wel voor minder ook trouwens), maar pijn zal het blijven doen.

Maar nee, ook in die zin is liefde niet onvoorwaardelijk voor zover het het ongelimiteerd steunen en goedkeuren van je kind betreft. Je moet er heel wat voor doen om dat te schenden, maar op het moment dat je een van bovengenoemde carrières kiest, zal dat ongetwijfeld aardig gelukt zijn. Al vraag ik me in dergelijke gevallen wel af hoeveel ouderliefde er tijdens de opvoeding van een dergelijk 'kind' uberhaupt aan te pas is gekomen.

Maar een normaal jong kind dat je zorg nodig heeft, daar hou je onvoorwaardelijk van. Of het nu mooi is of lelijk, slim of dom, normaal of gehandicapt, ziek of gezond, dat maakt allemaal niks uit, je liefde is onvoorwaardelijk ; daar hoeft het kind niks actief voor te doen, en je verwacht er ook niks voor terug.

Echter, zoals in je voorbeeld, hij kan het wel actief verpesten later in zijn leven.

Zuivere, eeuwigdurende onvoorwaardelijke liefde in welke vorm dan ook bestaat inderdaad niet. En voor zover het bestaat, of je er in de buurt komt, is het eerder een afwijking dan een normale situatie, waarmee je je heel veel ellende op de hals kunt halen. Echt gezond is het niet. Onvoorwaardelijke liefde bewaar je primair voor personen die (nog) niet op eigen benen kunnen staan. Maar het woordje 'onvoorwaardelijk' is daarin natuurlijk geen constante. Het is niet zozeer een utopie alswel een risicofactor.

Ja het bestaat.
Je kunt onvoorwaardelijk van je kind houden, in alle oprechtheid en eerlijkheid.
Als je kind zich op het slechte pad bevind, keur je zijn gedrag af, maar niet het kind.
Ook je kind corrigeren als het fout blijkt te gaan, en een passende straf, getuigd ook van deze liefde.
Liefde wil niet zeggen dat je in alles je kind zijn zin zult geven.
Ik denk wel dat in bovenstaande voorbeeld van jou, de ouders flink op de proef worden gesteld, en het zeer moeilijk zullen hebben met de wetenschap dat hun kind een serieverkrachter is.
Mijn hart gaat naar al die ouders uit.

Om van iemand te kunnen houden heb je geen woorden nodig, het gaat om wat je voelt, of de ander dit weet of niet is volgens mij niet nodig. Liefde is niet in woorden uit te drukken. Natuurlijk willen we allemaal horen dat er van ons gehouden wordt, wellicht omdat we onzeker zijn of omdat we niet genoeg van onszelf houden, maar ik vind onverwoordelijke liefde zeker geen utopie?

Ja, want die liefde is onvoorwaardelijk... totdat iemand zijn zelfbeeld wordt aangetast.

onvoorwaardelijke liefde bestaat wel, denk aan al die vrouwen die mishandelt worden en toch blijven....