Waarom roepen emoties vijandigheid op?

Blijkbaar is het voor hen ook niet makkelijk om een houding aan te nemen, vooral op feestjes.

Om het eerlijk te zeggen dat je met emoties niets kunt, je kan het tegen (goeie) vrienden zeggen, maar tegen oppervlakkige kennissen kom je over als iemand die

Uit ervaring weet ik hoe iemand boos kan reageren op uiting van emotie. Bijvoorbeeld, gaf een compliment aan iemand omdat ik zijn haar goed geknipt vond, hij reageerde boos, zo van... heb ik jou wat gevraagd...waar bemoei je je mee??
Het beste is als je dit herkend, negeren...

Mensen kunnen afwijzend reageren op emoties omdat ze zelf niet goed weten hoe ze goed met hun eigen emoties moeten omgaan. Als je daarmee verlegen bent kan het heel veilig zijn om dan maar voor de aanval te kiezen en een agressieve houding aan te nemen. Toegeven dat je met emoties niets kunt is jezelf kwetsbaar opstellen (is hetzelfde als emoties uiten) en dat kan heel eng zijn.

Dus dit soort mensen hebben als het ware een "muur" van bijv. onverschilligheid of agressie om zich heen gebouwd om een ander maar niet te dichtbij hun kwetsbare "ik" te laten komen (met alle emoties en gevoelens). Overbodig te zeggen dat dit op de lange termijn een weinig constructieve en gezonde houding is. Op den duur stoot het anderen af.

Je hebt nu eenmaal mensen die voornamelijk reageren vanuit denken en/of praktische motieven , en mensen die zich overwegend door gevoel laten leiden. De laatste categorie zal wat eerder emotie toelaten / laten zien. ( gevoel en emotie zijn niet hetzelfde. Gevoel is er altijd, emotie niet.)
De meer pragmatische of denkende types houden de boel vaak goed onder controle, wat verstoord kan worden wanneer zich emotionele taferelen voordoen.
Wanneer zij overigens boos reageren, is dat in wezen ook een emotionele reactie.
Verder kan het ook zo zijn, dat (ook gevoelige types) zich op den duur mateloos ergeren wanneer iemand altijd meteen in tranen is, of overal een emotioneel drama van maakt.
Dan kan niemand er ook meer iets mee, want dan is het een soort grondhouding van de persoon die geen recht doet aan de werkelijke betekenis en redelijke proporties van gevoelens en emoties. Maar uit je voorbeeld heb ik niet de indruk dat het om zo'n situatie gaat.

Ik kan slecht omgaan met mensen die altijd emotioneel zitten te doen.
De reden omdat ik het aandachttrekkerij vind. Ook ben ik ervan overtuigd dat mensen die zo bezig zijn niet oprecht zijn in hun emotie en de wijze van uiten meer gericht is op zichzelf dan op een ander.
Vijandig wordt ik niet maar afstandelijk wel.
Kijk, als er echt wat aan de hand is dan is duidelijk zat of de emotie echt is.
Maar je hebt mensen die altijd aandacht nodig hebben en dat wreekt zich.
Als ik vind dat iemand zich aanstelt dan zeg ik dat ook. Als ik zie dat iemand zich aanstelt maar die aandacht gewoon even nodig heeft laat ik ze in hun waarde. Maar van mij krijgen ze geen aandacht, ik kan niet zo goed toneelspelen.
Mensen die zo zijn vinden mij koel. En ik vind hun aanstellers. Zwart / wit dus.
Ik besteed liever mijn aandacht aan mensen die het echt kunnen gebruiken.

Er zijn natuurlijk vele mogelijke antwoorden. Sommige mensen weten inderdaad niet hoe ze met emoties van anderen om moeten gaan, omdat ze dat met die van zichzelf ook niet kunnen. Vaak gaat het denk ik om onzekerheid. 'Zegt hij alleen maar dat ik een mooi kapsel heb omdat ik voor de rest lelijk ben?' 'Wil zij alleen maar aardig tegen me doen omdat ik er vanavond goed uitzie en niet omdat ik leuk ben?' etc.

Een andere mogelijkheid heeft te maken met individualisering van de samenleving, denk ik. Mensen zijn steeds meer op zichzelf gericht en (volgens mij hoe onwenselijk ook) zijn niet meer gewend aan spontane complimentjes of mensen die vanuit het niets een gesprek aanknopen. Ik betrap me er zelf ook op dat als ik in de winkel door een vreemde (man) word aangesproken ik af en toe een idee krijg van 'wat moet hij van me', terwijl het alleen maar vriendelijk bedoeld is. Mensen voelen zich aangevallen en reageren daarom boos of onverschillig.

Misschien ligt het ook aan jezelf? Ik heb geen idee hoor, maar ik ken voorbeelden van mensen die na een gesprek van 10 minuten al je beste vriendin denken te zijn. Dat kan een beetje beangstigend zijn, vooral als het gepaard gaat met lichamelijk contact (knuffels geven etc.). Veel mensen hebben een (grote) persoonlijke ruimte en vinden het niet fijn als een (relatief) onbekende daar zomaar naar binnen stapt.

Nogmaals, er zijn vele mogelijkheden. Geen mens is immers hetzelfde!

Je laatste vraag vind ik, ook voor jezelf, de meest interessante: Waarom zou je niet kunnen aangeven dat je iets met emoties wil, maar het idee hebt er niet mee uit de voeten te kunnen? Geef het maar aan aan die mensen hoor.
Of te wel: Als jij voelt dat iemand jouw hartelijke toenadering niet wil terwijl jij net wilde gaan toenaderen, geef dan aan: "Joh, normaal gesproken zou ik iemand nu een arm om zijn schouder slaan / drie zoenen op de wang geven / een huwelijksaanzoek doen [tja, 't is maar wat je 'toenadering' noemt ;-)], maar ik merk aan jou niet goed of je dat wel oké vindt."