Welke betekenis zou je voor jezelf geven aan de laatste strofe van dit gedicht van Claus?

Net even heel kort ingelezen over Hugo Claus. Op basis van wat Wikipedia over hem zegt, kan ik mij voorstellen dat hij een nogal kritische danwel cynische kijk op het katholicisme heeft.

In dat licht beschouwd is het gedicht misschien een aanklacht tegen de verwrongen moraal binnen het katholicisme? (Of religie in het algemeen?)

Het dragen van schuld wordt eerst metaforisch bedoeld, om te schetsen hoe zogenaamd moreel verantwoord er met schuld dragen omgegaan wordt. Maar in de laatste strofe wordt er wellicht een sneer naar het katholicisme gemaakt, in dat mensen binnen die stroming het misschien niet schuwen om bont te dragen.

En dat het dragen van bont, langzaam het ware gezicht van deze mensen toont en eigenlijk leidt tot gezichtsverlies?

Of zoiets?

De last van het letterlijk en figuurlijk dragen is voor hem zo'n grote ballast geweest dat hij zijn eigen "ik" is kwijtgeraakt en daarom "geen gezicht" meer heeft. Dat is in ieder geval mijn interpretatie ervan.

de laatste strofe
laat me versteld staan
van de eigen ongekunsteldheid
van het onnoembare verlorene zelf