Een gedichtenbundel met gruwelijke rijmen?

Het zou van Roald Dahl kunnen zijn, of van Annie m.G. Schmidt, die kon er ook iets van. Hieronder een proefje. DE BALLADE VAN ARIE HOP (een kind dat door een verderfelijke gewoonte om het leven kwam) Aanhoort het noodlot, fel en wreed van een kind, dat op z'n nagels beet. Een kind, dat met z'n eigen tanden tot zijn schade en zijn schande, stukjes van zichzelf opat, en in zijn onverstand vergat dat als die eerste hapjes smaken, men aan zichzelf verslaafd kan raken. Zo vergaat het menig kind dat zichzelf zo lekker vind. Ook het kind uit dit verhaal, genoot zo van zijn eigen maal, dat het verder alle dagen in extase door bleef knagen. Reeds was het kwaad niet meer te stoppen reed kloof ie aan zijn vingertoppen en zette weldra ook z'n tanden in de stompjes van z'n handen: En tot ontzetting van zijn ouders in zijn bovenarm en schouders. Voldaan keek hij toen in 't rond en sprak met overvolle mond: 'Ik vind mijzelf, als je 't wil weten gewoon een kind om op te vreten'. En hief alweer een been omhoog en knabbelde aan zijn eksteroog. Men hoorde hem vraatzuchtig smakken op de pezen van z'n hakken, zag hem zalig d'ogen sluiten toen hij beet kreeg aan z'n kuiten. Reikhalzend happen naar zijn dij, helaas, hij kon er niet meer bij, en is ~ zienderogen afgenomen ~ van de honger omgekomen. Heel duidelijk is hier de moraal: Wordt nooit Uw eigen kannibaal !