Hoe kan het einde van Bezonken rood -Jeroen Brouwers geïnterpreteerd worden? (stuk voor het raam met de mist)

ik kan er geen chocola van maken. aan de vaagheid van de text moeten we er wellicht vanuit gaan dat het hier om literatuur gaat.

en in dat geval is het antwoord vrij simpel: literatuur staat open voor interpretatie. jij kan er een existentiële waarheid met meerdere lagen in vinden en ik een paarse shampoofles en we hebben beide per definitie gelijk.

De schrijver krijgt weer een angstaanval en ziet zijn gezicht in de mist in vloeibaarheid ontbinden.

De schrijver voelt zich op diverse manieren in de steek gelaten. Hij voelt zich o.a. verraden door zijn moeder, die hem naar kostscholen stuurt. De dichte mist, die regelmatig in het verhaal terugkeert, symboliseert zijn geïsoleerde gevoel.

De 'ik' is zichzelf niet meer sinds hij in dat kamp is 'beschadigd'. Niet alleen zijn relatie tot vrouwen is vertroebeld, vandaar elke keer een vorm van waas. mist, voile, etc. Maar ook de relatie tot zichzelf, hij weet niet meer wie hij is dus eigenlijk. Hij kan niet met zichzelf leven, want hij kan het bijvoorbeeld niet verkroppen dat hij moest lachen om die gemartelde vrouwen in dat kamp. Ik denk dat de waas en de vertroebelende druppels tussen de 'ik' en zijn evenbeeld dat moeten verbeelden. Het traliemotief zou kunnen betekenen dat de ik zich nog steeds gevangen voelt. Hij staat eigenlijk nog steeds op dat plein en is nooit er vanaf kunnen komen. Gevangen in het verleden dus, als het ware.