Hoe ga je met een chronische ziekte om?

Acceptatie is altijd een moeilijk proces waar helaas geen handleiding voor bestaat. Persoonlijk denk ik dat je je zou kunnen afvragen wat je ermee opschiet als je het niet accepteert. Ik ga er gemakshalve van uit dat je nog wel even op deze knikker wil blijven rondlopen. Dan zul je op een moment tot de conclusie komen dat je er dan wel wat van moet maken. Al was het alleen maar om het leven voor jezelf dragelijker te maken. Vergeet niet dat die acceptatie vooral iets is voor jezelf. Jij bent de enige die er iets mee opschiet. Je omgeving, je vrienden, wildvreemden niet. Jij moet het doen om die jaren die je nog hebt dragelijk te maken.

Er is al een keer een vergelijkbare vraag gesteld, maar het is nog steeds een hele goeie vraag.

Je zult het allereerst moeten accepteren, dat is de eerste fase. Als je het geaccepteert hebt, kun je pas "met" je ziekte verder leven. Dan kun je je gaan richten op de dingen die je nog wel kan, en die het leven nog wel leuk maken.

Want zeg eens eerlijk, je kunt niet meer alles als 20 jaar terug, maar dat kon je toch al niet. Jij kunt ook geen dingen meer die gezonde veertigers om je heen kunnen, en dat is natuurlijk best jammer. Maar er zijn er ook die nog minder kunnen dan jij, en er zijn er zelfs die er niet meer zijn op die leeftijd.

Uiteindelijk moet je er iets van maken binnen de grenzen van je kunnen, en van je mogelijkheden.

Ik ben eigenlijk ook nooit ziek geweest. 2 jaar geleden heb ik spontaan een herseninfarct gehad. Diverse professoren hebben allemaal geen reden kunnen vinden voor mijn infarct. Gewoon pure pech....

Maar hiervoor was ik enorm bezig met sport, verbouwen van mijn huis, en buiten leven. Ik heb alles moeten veranderen net als jij... niet meer klussen, feestjes als eerste bezoeken en zodra het drukker wordt er vandoor gaan.

Ik kan het nog steeds niet accepteren, maar ik heb wel geleerd ermee te leven. Het leven voor mijn infarct heb ik vaarwel gezegd, en ben opzoek gegaan naar nieuwe uitdagingen, activiteiten waar ik wél aan kan deelnemen.

Dat neemt niet weg dat ik af en toe een &@%@&-dag heb, maar ik probeer wel zoveel mogelijk de 'positieve' dingen in te zien, en te genieten van de uitdagingen die ik kan aangaan.

Heel veel succes!

Ondanks dat zoiets natuurlijk heel erg is, is er geen betere oplossing dan het te accepteren. De reden waarom je het niet kunt accepteren is omdat je nog steeds verlangt naar je gezonde leven. Dit zul je vanwege je ziekte echter niet meer kunnen bereiken. En verlangen naar hetgeen je niet kunt bereiken is nu net waarom die pijn ontstaat. Wat je dus zou moeten doen is tot het inzicht komen dat deze situatie niet meer gaat veranderen, en dat jouw wens om deze toch te veranderen juist tot problemen leidt.

Het komt misschien over als een simpel antwoord, maar in de praktijk kan zoiets heel lastig zijn natuurlijk. Je kan zoiets niet van de ene op de andere dag accepteren. Als het na jaren nog niet lukt kun je misschien ook kijken of je professionele hulp kunt krijgen om ermee om te gaan.

Succes in ieder geval.

Aan de ene kant kun je alleen maar accepteren dat het zo is...

Aan de andere kant moet je vooral eens gaan kijken naar wat je nog wel kunt. En met wat je nog wel kunt kijken wat je hiermee in de toekomst kunt bereiken...

Uit ervaring HMS (Hyper Mobiliteits Syndrome) weet ik dat als je voor jezelf duidelijk hebt wat je nog wel kunt dat er dan een wereld voor je open gaat. Ik ben weliswaar lang geleden om volstrekt andere suggestieve redenen afgekeurd. Maar vijf jaar terug lukte het me wel om een vaste baan te krijgen. En ruim 2 jaar terug ben ik zelfs mijn eigen bedrijfje gestart. En ik moet letterlijk bij iedere stap die ik doe nadenken dat ik dit gecontroleerd doe. Maar er is vrijwel niemand die hier iets van merkt, of ziet...

Ga dus vooral na wat je nog wel kunt. En al blijft alleen de optie thuiswerk over dan nog kun je daarin veel meer bereiken dan het simpele ongeschoolde werk...

Count your blessings.
Stel voor je zelf vast wat je allemaal wel kunt en zet dat af tegen anderen die dat niet (meer) kunnen. Of tegen de driekwart van de wereldbevolking die dat nooit heeft gekund of gehad.
Probeer ook voordelen van je situatie te onderkennen. Je hebt een goed excuus om te vertrekken bij feestjes waar je je stierlijk verveelt. En je doet natuurlijk alleen de klussen waar je zin in hebt.

ik doe het middels acceptatie of berusting, hoe je het ook wil noemen. Probeer zicht te houden op wat allemaal WEL kan in plaats van me blind te staren wat ik NIET kan. Ik schrijf het nu wel makkelijk op, maar dat niet zo maar 1-2-3 gedaan.