Waarom denken de dokters dat het een je kop zit als ze de oorzaak niet vinden ?

Een dokter stelt een paar vragen, op basis van de antwoorden zijn er een paar mogelijke "ziektes" waar je last van ZOU KUNNEN HEBBEN. Op dat moment weet die dokter nog niets zeker! Als je dan medicijnen krijgt, of fysio, etc, kan de dokter aan de hand van de resultaten daarvan verder zoeken wat het kan zijn.
Als je iets hebt wat nog niet bekend is, dn kan de dokter er ook weinig meer van maken... Soms wordt het dan : "Je moet er maar mee leren leven", of "het zit in je hoofd".

Doktoren zijn niet gewend om te zeggen, ik weet het niet. Omdat niemand daar genoegen mee zou nemen. Als ze echt zouden doorzoeken kwamen ze achter je probleem. Nu is het zo dat een aantal zg autoimmuun ziekten (verzamelnaam voor ziekten de door overbelasting of psychische druk ontstaan) ongeveer dezelfde symptomen hebben en daardoor onder een noemer gezet worden. makkelijk naampje er op en een pijnstilleretje en/of een antidepressivum er bij en de patiënt kan "genezen"naar huis. Dat is ook de reden dat natuurgeneeskunde zo succesvol is, zij weten dat 80% van de ziekte met luisteren te genezen is en voor de laatste 20 % zetten ze een natuurproduct in, wat samen met de beëindiging van de reguliere middelen, en daar mee ook de bijwerkingen. van de patient een gelukkig mens maakt.

Klachten kan een arts niet behandelen en ziekten die je niet mankeert evenmin. Door met gerichte vragen jouw verhaal duidelijk te krijgen, de anamnese, en met behulp van observatie, bestudering van voorgeschiedenis en onderzoek probeert de huisarts een diagnose te stellen of in ieder geval een aantal zaken uit te sluiten. Bij verdenking van iets acuuts, een (dreigend) hartinfarct, een blinde darm, een botbreuk etc. is het natuurlijk duidelijk dat het ziekenhuis eraan te pas moet komen.

Echter, meer dan eens is het verhaal aan het einde van het consult niet rond. Dan wordt de patiënt voorzien van een labformulier, van een recept of van en zelfzorgadvies dat dat in negen van de tien gevallen soelaas biedt. Dan hoop je dat het probleem een week later opgelost is of dat er iets bekend is dat aan een oplossing bijdraagt.

Een volgende stap is verwijzing naar een specialist. Ook daarvoor is triage door de huisarts nodig want het is natuurlijk niet handig om iemand met diabetes of een acute blinde darm naar de KNO-arts te sturen. Vroeger of later komt zo iemand weer terug bij de huisarts en als dan nog niet duidelijk is wat er aan de hand is dan wordt het moeilijker. Een jaar en ettelijke specialisten verder en nog geen positief resultaat komt voor en is uitermate vervelend voor zowel de patiënt als de arts.

Bij een dramatisch vermoeden dat de klachten een psychische oorzaak hebben dan ligt behandeling, c.q. verwijzing in die richting natuurlijk voor de hand. Dan nog is de volgorde altijd om eerst een aantal mogelijke lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Maar verder vind ik psychiatrie een net zo goed te overwegen specialisme als alle andere. Ik heb een paar maal meegemaakt dat een psychiater er al gauw achter kwam dat een naar hem verwezen patiënt bij de neuroloog thuishoorde. Dat heb je soms met vage klachten; naar wie verwijs je zo'n patiënt in hemelsnaam... In ieder geval denk ik dat het beter is als een arts eerlijk zegt het niet te weten dan ongegrond te concluderen dat het psychisch is als er niets anders gevonden is.