Hoe weet je wat de oorzaak van een paniekstoornis is en wanneer ben je weer genezen?

Heb je er zelf last van?

ja

Wat zijn je lichamelijke klachten en uitingen van deze paniek aanvallen?

Het hele verhaal heb ik laatst opgeschreven in een brief naar me school toe maar dat werd een verhaal van 3,5 A4tje dus dat zou ik jou en mezelf niet aan doen. Maar in het kort gezegd kreeg ik last van chronische hyperventilatie (de hele dag door verkeerd ademen), tintelingen, duizelingen , verkrampingen en zenuwetrekjes. Ik kreeg een soort vorm van plein en mensvrees en concentratieproblemen. Dit werd heel snel veel erger. Zes jaar geleden had ik me eerste paniekaanval dat ik mij herinner. Soms maanden geen last van en in eens was het daar weer. Ik wist niet wat het was en negeerde het altijd. Ik schaamde me er voor en praatte er met niemand over. Op een gegeven moment kwam ik bijna de deur niet uit en vermeed iedereen. Toen heb ik de knoop doorgehakt dat het zo niet verder kon. Ik heb me verhaal gelucht bij me ouders en later ook vrienden. Ik ben naar me huisarts gegaan en ben begonnen met ademhalings therapie maar eigenlijk praat ik gewoon veel met die vent. over anderhalve week ga ik voor het eerst naar een psycholoog toe. Het gaat al stukken beter met me dan een maand geleden maar wel met pieken en dalen. Ik zie gelukkig veel van me vrienden weer en ben veel minder passief. Ik heb vooral angst voor angst gekregen wat toch wel gek is voor een adrenaline junkie als ik. Er is een hoop gebeurt afgelopen jaar en denk dat het daarom ook zo erg is geworden. Ik zou zo enorm blij zijn als ik gewoon weer non stop helemaal lekker in me vel zit. Ik genoot juist altijd van op tv te komen, presenteren, onderhandelen en contact met mensen. Maar nu heb ik helaas vaak het gevoel alsof ik bungy jump terwijl ik gewoon met iemand sta te praten. heel vervelend.

dank je, het allermoeilijkste heb je al achter de rug. Je hebt gezegt dat het anders moet. Die pieken zullen langer worden, en de dalen minder diep.
Je bent wel in therapie toch? Dit moet je wel doen hoor. Alles wat je hebt opgeslagen stoomt over en het is te veel om dat ook alleen te dragen. Mocht je vastlopen in de therapie, probeer dan eens hypnotherapie, die kan beter bij je onderbewuste komen. Blijf eraan werken, het komt wel weer goed met jouw.

Zoals ik verteld, bezoek ik een ademhalingstherapeut maar eigenlijk praten we 2 keer een uur in de week en dat helpt al best veel. 23 juni voor het eerst naar een psycholoog, ik ben benieuwd wat hier uit komt. Ik merk ook dat er veel los komt waarvan ik niet eens wist dat het vast zat haha. Kan je iets meer vertellen wat je weet over hypnotherapie en heb je daar zelf ervaring mee? Bedankt voor je reactie iedergeval :)

Natuurlijk, hypnotherapie brengt je via een begeleidende meditatie in een meer ontspannende toestand. Dit omdat je de antwoorden in jezelf moet gaan vinden. Je onbewuste zeg maar.
Tijdens die meditatie zal er geprobeerd worden om een contact te leggen met een symptoom of een ervaring (bij jouw misschien het ademhalen). Als het contact er is, dan zal je het symptoom vragen kunnen stellen. Je stelt jezelf vragen. Elke gedachte die dan op komt heeft een betekenis en is waarschijnlijk gerelateerd met de klachten. Deze gedachten en herinneringen komen op deze wijze naar boven in jouw bewustzijn. Tijdens de gehele sessie heb je je ogen dicht, maar ben je wel volledig bewust (het is geen hypnose). Je praat ook gewoon met de therapeut en hij stelt de vragen die jij jezelf moet vragen. Ik heb er zelf ervaring mee. Op deze manier ben ik erachter gekomen dat een enorme druk op de borst komt vanuit mijn moeder, die mijn gehele leven flink de duimschroeven had aangedraaid (subtiel). Alsof mijn hart tussen een bankschroef klem zat. Alsof mijn hart vastgebonden was en mijn moeder die touwen stevig aanhaalde. Mijn hart die vrij en open wilde zijn. Onbeperkt mezelf mogen zijn. Mijn misselijkheid kwam doordat ik een voorwerp had gekregen, een Keltisch kruis en die had ik opgeslagen in mijn maag. Verstopt. Het is allemaal erg symbolisch, maar op het moment dat je het ervaart, is het erg logisch en kan je veel relaties trekken. Ook de therapeut helpt je hierbij. Het kunnen beelden zijn, gedachten, geur, geluid, en bij een vriendin zelf een tekenfilm. Een bos welke uitgebrand was en nog smeulende was in relatie met haar vader (zij had RSI). --- Wacht eerst maar de psycholoog af, jij bent nog niet zover. Doe het stapje voor stapje. Je bent te jong om hiermee je rest van je leven mee te leven. Wees dan ook strijdbaar en vecht. Vecht voor je herstel en voor jezelf, tegen jezelf... Zoals ik al zei: Het komt wel goed met jouw.

Ontzettend bedankt gdanonym!