hoe word ik uitbehandeld verklaard binnen de psychiatrie?

"uitbehandeld betekent dat er geen genezing meer mogelijk wordt geacht" Beetje kort door de bocht: er kan nog wel verbetering plaatsvinden, maar niet door verdere behandeling.

Iemand die geleerd heeft hoe om te gaan met (het verwerken van) trauma's, kan uitbehandeld zijn omdat verdere behandeling of steun niet nodig is.
Maar door het toepassen van het geleerde kan het verdere verwerkingsproces nog veel verbetering brengen.

In dat geval het het niet " uitbehandeld" , dan heet het dat de behandeling afgrond is .

http://www.npo.nl/uitbehandeld-maar-niet-opgegeven-dokument/29-07-2011/WO_VPRO_035957

Ach, 't is natuurlijk een beetje een taalkwestie.
Als de behandeling is afgerond, klinkt hier voor mij in door dat de patiënt genezen is. Als dat (nog) niet het geval is, zou ik het uitbehandeld noemen.

Het zijn termen die zo in de psychiatrie gebruikt worden.

Ik ken dus iemand die door een psychiater uitbehandeld verklaard is om de door mij genoemde reden.
Overigens is de vraag mij niet duidelijk.
Er staat niet "Wanneer word ik uitbehandeld verklaard" maar "Hoe word ik uitbehandeld", alsof uitbehandeld worden een doel is.

De vraag is inderdaad erg onduidelijk. Allereerst is er de semantiek (ook ik gebruik 'uitbehandeld' zoals Erna hier beschrijft, maar ik weet niet wat de Dikke Van Dale zegt, wellicht is een andere betekenis ook mogelijk) en vervolgens hebben we het 'hoe', en het 'verklaard worden'. Wil VS de staat van uitbehandeld bereiken en zo ja in welke zin wordt dat woord dan gebruikt, gaat het om de verklaring op zich (bijvoorbeeld omdat dit nodig is voor het verkrijgen van een indicatie zoals begeleiding of begeleid/beschermd wonen vanuit de WMO), of wil VS weten hoe het beëindigen van een behandeling in z'n werk gaat? Of mis ik misschien nog een mogelijkheid? Overigens kan ik me wel degelijk voorstellen waarom iemand deze 'status' zou willen bereiken. Soms kan het een verademing zijn om te weten waar je aan toe bent, zelfs als het nieuws slecht is. In mijn persoonlijke ervaring gaat het dan toevallig om lichamelijke klachten, maar als je al jarenlang allerlei behandelingen hebt geprobeerd en je toestand maar niet verbetert, is het soms bijna fijn als een ter zake kundig specialist je vertelt dat er geen echte behandeling meer is die verbetering zal geven. Op dat moment weet je dat je alles eraan gedaan hebt om beter te worden, en kun je je gaan richten op het leren leven met de beperkingen die je hebt. Ook met psychiatrische klachten betekent dit dan nog niet dat er helemaal geen begeleiding of zelfs therapie zal zijn, en het wil ook niet zeggen dat er in de toekomst geen nieuwe mogelijkheden zullen zijn voor behandeling die wél verbetering brengt. Niet alleen kan het je emotioneel gezien 'ruimte' geven, maar het kan ook nodig zijn voor bijvoorbeeld het aanvragen van een indicatie voor begeleiding bij de WMO (in de meeste gevallen moet dan eerst vaststaan dat er geen therapeutische verbetering meer te verwachten is) of voor bijvoorbeeld beschermd wonen, dagbesteding, een uitkering of iets anders.

In ieder geval plus voor je antwoord.