Hoe vertel je op een subtiele manier aan je moeder ?

ik zou er niets van zeggen voor haar is het waarschijnlijk een manier om haar verdriet te verwerken als ze er minder heen gaat wordt ze misschien nog stiller uit schuldgevoel dat ze je vader niet is gaan opzoeken laat haar gewoon haar gang gaan en neem haar eens mee een dagje uit zodat ze wat afleiding heeft

Tja, ik kan mij goed voorstellen dat je moeder naar het graf van je vader gaat, het is immers nog het enigste wat ze van hem heeft, en het is misschien een middel om het grote verlies te kunnen verwerken. De liefdesband tussen jouw ouders houdt met de dood niet op, en door het verzorgen en beredderen van het graf, kan ze toch nog wat voor hem doen. Geef het zijn tijd, het zal langzaam aan wat weg slijten, doordat ze het grote verdriet een plaatsje zal gaan geven. De tijd heelt veel wonden.

Ga er niet tegen in, ga het niet afkeuren, maar ga met haar mee naar het graf, het is immers ook jouw vader. Praat er over en probeer samen met je moeder het af te sluiten. Richt thuis een plekje in, waar zijn foto staat en enkele persoonlijke dingen van hem ( is er denk ik al ) Steek daar af en toe een kaarsje aan, doe dat samen met je moeder, wacht af hoe het verloopt, ze heeft het recht om het te verwerken, ze moet het verwerken, jij ook, jij bent ook nog niet zo ver, anders had je deze vraag niet gesteld, ga zorgvuldig met elkaar om. Geef haar en je zelf de tijd, er komt een tijd dat je met een glimlach aan hem terug denkt, pas dan heb je het verwerkt. Er hangt een mooi gedichtje in mijn park. *** gedenk mij met een glimlach en niet met een traan***

Voor haar is dit waarschijnlijk de manier om het te verwerken. En naar het graf gaan is voor haar dan dus iets heel belangrijks. Laat haar dus maar, maar probeer haar wel te helpen en te steunen waar mogelijk. Het zal vanzelf minder worden, maar dat kan even duren.

persoonlijk denk ik niet dat je nu al zo iets van haar kan en mag verlangen. Zij moet dit in haar tempo doen. Jij kan dit niet beslissen. Ik gv via mobiel en kan ook niet zien hoe oud je bent. Uit eigen ervaring weet ik dat 't vanzelf minder wordt. Geef haar de tijd en ruimte. Zij is haar man verloren. Sterkte in ieder geval

ieder verwerkt rouw op zijn/haar eigen manier. steunen is belangrijk, kan ook met handen en voeten door dingen te ondernemen. En luisteren. En praten, vertellen wat het met jou doet, de zorgen die je je maakt over die bezoekjes. Maar vooral ook jezelf niet vergeten, met je 23 ben je je vader veel te vroeg verloren - gecondoleerd. En daarbij maak je je zorgen over je moeder, of misschien vind je het eerder irritant. Verdriet wordt beter te dragen als je het kunt delen, en als je begrip hebt voor elkaars manieren geeft dat ook verdieping en nabijheid. Sterkte!

Subtiel ook haar begeleiden zoveel mogelijk en intussen toch nieuwe activieten opstarten : ergens heen , iets interessant bezoeken ,gedachten afleiden naar andere zaken. Op een bepaalde leeftijd is de verwerkingscurve wel langer dan bij jongeren. (Zie theorie Kubler-Ross) En toch kan he twelzijn op hetzelfede niveau terugkeren mits de "subtiele" ondersteuning van vrienden en naasten.

Uw moeder is een stuk van haar zelf kwijt. Je verliest niet alleen een man. Je verliest een vriend , raadgever, hulp ,klankbord en mede ouder. Ze hebben vreugde, verdriet ,verleden en toekomst gedeeld en samen er uitgekomen. Jaren lang. Dat herstel je niet op een subtiele manier. Er is een deel weg. Het herstel is gaande. U bent zich bewust van haar verdriet en gemis. Houd wat meer kontakt en heb vooral begrip. Uw moeder heeft het nodig . Help haar.