Waarom is praten over oud zeer tussen de betrokkende bijna onmogelijk?

Het kan zeker verhelderend zijn daarover te praten. Maar het kan ook weer dat nare gevoel terug brengen wat er toen was en in de loop der tijd wat weg gezakt is.
En dát is wat mensen tegenhoud. Nu is het allemaal wat op de achtergrond en daar willen we het graag houden.

Verder kan opgekropte woede/boosheid/verdriet veel heftiger zijn dan toen het allemaal nog 'vers'was, ook een reden om er niet aan te beginnen.

Doordat ego"s een rol spelen. Door dit los te laten en ook de persoon los te laten, is een goed gesprek zeer wel mogelijk.
Het is belangrijk om oude conflicten uit te spreken, zodat ze geen belemmering meer vormen voor jouw ontwikkeling.
Maar soms kunnen dingen zo diep zitten, dat je het wel uit kunt spreken, maar vergeven heel moeilijk blijkt te zijn.
De littekens zul je houden, maar na een diep en goed gesprek waarin dingen worden vergeven en rechtgezet, kun je loslaten en weer verder gaan met je leven.
Dit alles heeft je gerijpt, en je bent als een wijzer mens uit dit conflict gekomen.

Dit oude zeer is vaak onverwerkt gebleven.
Om toch nog een gelukkig en pijnloos leven te leiden, wordt dit oude zeer diep weggedrukt naar een plekje in het hart, waar niemand -zelfs jij niet- het nog terug kan vinden. Door er niet aan te denken en het op deze manier niet te hoeven voelen, vergeet men dat hij/zij er eigenlijk heel erg mee zit en dat maakt voor hen het leven makkelijker.
Vaak zien zij op tegen de lange weg die zij zouden moeten bewandelen om het op te lossen, of hebben zij het simpelweg opgegeven.

Als jij er nu weer tegen hen over begint, rakel je allerlei zaken op die zij juist zo goed verborgen proberen te houden. Daardoor moeten zij er weer aan denken, voelen zij de pijn weer, worden zij weer verdrietig... Dit was nu juist niet de bedoeling!

Terwijl je natuurlijk hartstikke gelijk hebt; het zou zo goed voor hen zijn om het op te lossen, al is het zo moeilijk...

Dat is vraak onbespreekbaar, juist omdat het om oud zeer gaat.
Het is over, het is voorbij, dat was toen!

Het grootste probleem dat wij mensen hebben, lijkt wel te zijn dat wij alles aan gevoelens kunnen vasthouden.
Al dat oude zeer zit je dwars, zo ter hoogte van je hart/longen/maag en daaronder:
Schuldgevoelens, wroeging, oude verwijten, angsten, verbittering, teleurstelling.

Dat is zo jammer.
Al die oude zaken kunnen het hier en nu zo verpesten.

Wat wil je nu, op dit moment?
Hoe zou je willen dat het was?
Wat kan je daaraan doen?
Dat is het waar het om gaat.

oud zeer blijft niet in de ziel zitten... het blijft in de herinnering/gedachten zitten... pas als het 'slachtoffer' er aan toe is om het uit zijn gedachten te laten gaan, is het pas bespreekbaar, eerder niet...

Als je na lange tijd op een pijnlijke situatie van vroeger terug kijkt zie je vaak dat je wel sterk reageerde, dat de tenen wellicht wat te lang waren. Je kunt het nu relativeren.

Maar het gevoel dat je hebt weggestopt is niet minder, als je er nu over gaat praten, na al die tijd zit er een verschil tussen de ervaring mentaal bekeken en de ervaring vanuit je gevoel bekeken.

Vanwege dat verschil, (de gevoelens zijn sterk, je voelt weer die weerstand tegen de situatie, maar de rede zegt dat het wel mee valt) val je jezelf voor je gevoel af. Je staat niet achter jezelf en dat veroorzaakt een nog sterker negatief gevoel. Dan wordt je pas echt pissig.

Deze laatste nieuwe boosheid komt bovenop het toch al sterke gevoel en maakt dat het erover praten al helemaal niet meer wil. Je begrijpt jezelf als het ware niet meer en kunt eer dus niet over praten, want dat doe je met de rede en die komt niet overeen met je gevoelsleven.

Het gevoel moet de rede als afgevaardigde accepteren, moet zich goed vertegenwoordigd zien. Dat kan alleen als er evenwicht en overeenstemming tussen die twee is.

omdat we niet graag ergens komen waarvan we weten dat het pijn doet. Het is nog maar afwachten of het je helpt, en zeker is dat het niet leuk is. Dit onzekerheidsprincipe weerhoudt veel mensen ervan.

Ook is het moeilijk omdat je graag erkenning wilt voor jouw pijn. En of je die erkenning krijgt in zo'n gesprek is zeer onzeker. Vandaar dat veel mensen er niet aan durven te beginnen.

Ik denk dat dat alleen maar "makkelijk" gaat als beiden aan zo'n gesprek toe zijn.

Zodra 1 van de partijen toch nog rancune voelt, al is het ook maar een piepklein beetje, loopt t al snel fout.

Als beide partijen dezelfde intentie hebben.. sorry, ik vergeef je, excuses aanvaard.. zand erover en verder..
Dan verloop zo'n gesprek een stuk vlotter.