Kan niet naar de WC op andere locaties hoe los ik dit op?

Niet kunnen plassen buitenshuis is een bestaand fenomeen dat ook wel 'paruresis' wordt genoemd, maar je kunt het ook gewoon 'plasangst' noemen. Zie: http://www.gezondheidsnet.nl/angst-de-baas/paruresis-angst-om-te-plassen

Verder is te lang ophouden van je urine inderdaad niet goed. Zie bijv. http://www.gezondheidsnet.nl/ongewenst-urineverlies/feiten-en-fabels-over-de-blaas

Maar bij jou lijkt het er meer op dat je buitenshuis 'vergeet' te plassen omdat het niet in je systeem zit. Om evt. schade op de lange duur te voorkomen, zou je een alarmpje kunnen instellen op je mobiel. Om de 2,5 uur ofzo. Zo leer je jezelf aan om wel regelmatig te gaan buitenshuis. Waarschijnlijk zit het na een paar weken/maanden wel in je systeem en heb je het alarmpje niet meer nodig.

Ik heb dat met poepen. Een overdreven vorm van wat vakantie-obstipatie wordt genoemd. De officiele naam schijnt parcopresis te zijn. Die term wordt in elk geval in Engeland gebruikt. In ons land hoor je er weinig over, terwijl we toch allemaal poepen en dat niet altijd zonder problemen gaat, kijk maar naar de gigantische hoeveelheid laxeermiddelen bij de drogist en apotheker.
Poepen en alles wat daar bij hoort is geen onderwerp om in het openbaar gesproken wordt. Ik moet de eerste verjaardag nog meemaken waar de jarige aan zijn bezoek vraagt of ze die dag gepoept hebben en hoe dat poepen verliep.
Mijn parcopresis is ontstaan in mijn puberteit, de familieleden vonden dat ik overdreven lang op het toilet zat en maakten daar opmerkingen over die niet altijd even vriendelijk bedoeld waren. Ik ben toen in de loop der jaren alleen gaan poepen als er niemand anders in huis was. En daarna is het van kwaad tot erger geworden. Ik ga pas de deur uit als ik goed gepoept heb en vakanties zijn er voor mij niet meer bij.
Gedragstherapie moet een goede methode zijn om er af te komen. Jezelf verplichten om naar de plee te gaan en je op die manier te trainen. Ik ben er weinig mee opgeschoten.
Wat zeker geldt voor hypnotherapie, dure grap en het helpt totaal niet.
Parcopresis, je moet er mee leren leven!

Het is niet normaal. Maar het komt bij meer mensen voor dan je zou denken. Mannen én vrouwen.
Ik heb het ook, met dat verschil dat ik juist regelmatig overdag ergens naar de wc wil, omdat ik het gevoel van een voller wordende blaas erg onprettig vind. En dát komt dan weer omdat ik bijvoorbeeld maximaal 2 uur zonder plassen kan, en daardoor mijn hele dag (althans buitenshuis) plan als een bromfietser met een erg klein tankje: ik ervaar na een uur mijn actieradius al als beperkt tot hooguit nóg een uur, en als er ergens een “veilige” wc in de buurt is, dan ga ik daar even naar toe om weer een tijdje vooruit te kunnen zonder heel de tijd al aan de volgende aftapbeurt te moeten denken.
In de trein kun je stranden (met amper toiletten, of soms is er helemáál geen of is het enige defect en afgesloten, en als er nog een is, dan staat er dan snel een lange rij wachtenden) en met de auto onderweg kun je in de file komen te staan, wat erg uit kan lopen als er echt een blokkade verderop is. Dus het beperkt mij behoorlijk!

Niemand weet hoeveel mensen door deze beperking nog amper van huis durven gaan, maar neem maar van mij aan dat het er heel wat zijn. Het is een taboe, want het is geen “aaibaar” probleem zoals vliegangst.
Op het werk kan het zijn dat je denkt dat men aanstoot zal nemen als je wat langer over het toiletbezoek doet. Idem in een restaurant bij een etentje.

Als je het thuis ineens niet meer hebt, dan is het vrijwel altijd een vorm van paruresis: niet kunnen plassen doordat iets in je brein de zaak op slot gooit.

Het is niet goed en voor de meesten zeer hinderlijk! Ik vermoed dat je weinig drinkt, dat is een ongunstig bij-effect. Bij jou valt het effect nog knap mee, want jij hebt er buitenshuis geen last van. Ik ken een geval van iemand die hierdoor zijn werk niet meer kan doen. Die komt ook niet veel meer buiten.

Door op het internet te zoeken heb ik behalve de Amerikaanse IPA ook de Britse UK Paruresis Trust gevonden, die regelmatig workshops organiseren waar met “gradual exposure” de deelnemers leren beseffen dat je met kleine stapjes verbetering kunt bereiken. Ik ben twee keer naar Londen geweest en kan er inderdaad langzamerhand beter mee omgaan. Een keerpunt in mijn leven! De IPA heeft binnenkort een (engelstalige) workshop in Duitsland, en de UKPT heeft er vrij regelmatig in Engeland.

Ik bedank de andere reageerders voor hun vrijmoedigheid en durf, mede namens de vele mede-lijders m/v die wél lezen maar hier de pen niet over durven opnemen!