Wat kan ik nog doen om mijn leven te herpakken, want dit lukt het me niet na het overlijden van dierbare personen?

Mijn vrouw zat tot voor kort in eenzelfde soort schuitje, maar dan vanwege haar moeder.
Het enige wat haar hielp, is te bedenken dat er niemand bij gebaat is om in de put te gaan zitten, en vooral dat haar moeder dat ook niet gewild heeft.

Jezelf heel lang ellendig te voelen lijkt misschien een soort eerbetoon, een erkentenis van dat je iemand mist, maar die persoon heeft jouw vriendschap al lang ervaren in het verleden. Hij zou ongetwijfeld niet willen dat jouw leven nu ineens stilstaat, of dat jij niet meer mag genieten van jouw leven. Draai het eens om: zou jij dat gewild hebben voor hem?

Het doet zeer. En het slijt heel langzaam. Maar de beste manier om een overleden dierbare persoon eer te betonen is in mijn ogen zijn nabestaanden steunen, en af en toe een stil momentje voor jezelf te nemen en aan de goede momenten terug te denken.

En denk aan je lieve kinderen alsjeblieft. Als jij lijdt, lijden zijn waarschijnlijk mee, het zal ze vast niet ontgaan. Maak het zo mogelijk bespreekbaar (op hun niveau), spreek in termen van gevoel, niet in feiten. Zo kom je hopelijk ook te weten wat er bij hen leeft en kun je hun vragen/angsten beantwoorden. Vaak kun je zo ook steun aan elkaar hebben.

Heel veel sterkte gewenst...

Ik denk dat iederéén het wel eens meegemaakt heeft dat een dierbare sterft.
Hoe closer je met iemand bent geweest, hoe sterker het gemis.
Voor een ieder is die verwerking weer verschillend, de één uit het in woede en onmacht, de ander relativerend en nuchter.
Het maakt niet uit hoe je het verwerkt ieder doet het op zijn eigen manier, je mag best een keer ergens tegen aan schoppen,of een keer flink huilen dat hoort allemaal bij die verwerking.
Eerst heb je het gevoel dat het leven onrechtvaardig en nutteloos is en staat de tijd even stil.
Maar je zult zien na verloop van tijd zul je bemerken dat je sterker bent dan je denkt en door je te focussen op je kinderen dat je leven altijd zin heeft.
Veel sterkte!

veel afleiding zoeken,zorgen dat je zo druk bent dat je eigenlijk geen tijd hebt om over andere dingen na te denken.
veel sterkte

Probeer afleiding te zoeken, met vrienden/familie even de deur uit, een oude hobby oppakken of iets nieuws verzinnen etc.

Er wordt vaak gezegd: zoek professionele hulp. Mijn tip: Doe dat alleen als jij daar behoefte aan hebt. Wil je geen professionele hulp, praat dan met vrienden/familie. Die kennen je tenslotte het best.

Doe het vooral rustig aan, bij iedereen is het verwerkingsproces anders. Doe alles op jouw tempo en op jouw manier. En probeer te ontdekken wat op dit moment voor JOUW het beste is.

Blijf geloven op een betere toekomst en op denk aan dingen die nog gaan gebeuren (leuke dingen natuurlijk). Zo heb je dingen waar je naar uit kan kijken. Zo wordt het allemaal net even iets makkelijker. Stel een doel of meerdere doelen voor jezelf, zodat je iets hebt om naar toe te leven. Neem alleen niet teveel lasten op je schouders, het is niet de bedoeling om jezelf voorbij te lopen en het daardoor voor jezelf allemaal nog erger te maken.

Dit zijn tips die voor mij goed werkten. Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Heel veel sterkte toegewenst.

Allereerst veel sterkte gewenst met je verlies. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het je zo kapot kan maken dat je denkt dat niets in het leven er meer toe doet. Ik heb datzelfde gevoel ervaren bij de dood van mijn vader (met wie ik zeer close was). Ook nu ken ik nog momenten van rouw, al is het inmiddels 3,5 jaar geleden dat hij overleed. Ook nu heb ik dagen waarop niets er meer toe doet en ik er zelf niet meer wil zijn. Dit is echter menselijk en hoort bij de verwerking. Ik heb geaccepteerd dat ik als mens van vlees en bloed diepe dalen ken. Ik weet alleen ook dat als mijn vader zou zien dat ik niks meer met mijn leven doe, hij er erg verdrietig om zou zijn. Immers: hij heeft zijn best gedaan om mij gelukkig te maken, zoals jouw vriend een aanvulling was op jouw leven. En om daar allemaal nu de brui aan te geven, en in dit geval ook nog eens ten koste van jouw kinderen, is het niet waard. Dan is in de eerste plaats alles wat je heeft gevormd voor niets geweest en in de tweede plaats worden je kinderen dan de dupe van iets waar zij als buitenstaander niks aan kunnen doen. Het drinken daarnaast is iets wat je misschien tijdelijk verdooft, maar de ellende zeker niet wegneemt. Laat je vormen door de mooie herinneringen, en ook door de pijn die je nu ervaart door het gemis van je vriend. Zoek je heil niet in de drank, maar leef bewust en geniet van wat je nog hebt, bijvoorbeeld je kinderen. Want uiteindelijk moet jij ook door, net als ik. En dat je rouwt is heel normaal, daar mag je alles bij voelen. Maar zoals onze dierbaren genoten van wie we zijn, zo moet je zelf ook door kunnen gaan in het leven.
Neem de tijd om te rouwen, laat niemand je wijs maken dat het een keer afgelopen moet zijn. En omarm je verdriet, opdat je ooit weer kan lachen en aan je vriend te denken zonder steeds boos of depressief te worden, maar misschien zelfs met een enorme glimlach aan hem terug denkt. En dat is vast wat hij had gewild.

Veel sterkte!

Toegevoegd na 1 uur:
Ik lees nu je toegevoegde stukje tekst. Ik kan begrijpen dat je de wanhoop nabij bentMaar je bent kan elke dag opnieuw te beginnen! Misschien is het een idee om eens een mindmap te maken. Op een stuk papier zet je jezelf centraal en maak je steeds vertakkingen naar situaties/gevoelens die je beleeft of hebt beleefd. Of je schrijft gewoon wat woorden op. Een andere optie is misschien een deskundige in de arm nemen, maar daar moet je ook volledig achter staan. En dat bedrijf moet zich diep schamen! Geloof in jezelf, je mag er zijn!

N.a.v. je toevoeging toch een antwoord.
Je hebt dus al jaren een opeenstapeling in je leven van hele moeilijke ervaringen en rouwsituaties met o.a. als gevolgen: een deuk in je huwelijk, problemen met je kind, problemen met je werk, problemen met je gezondheid.
Dat is wel heeeeeel veel om in je eentje te verwerken en op te lossen: logisch dus dat je zo heftig in een emotionele achtbaan zit!!
Daarom raad ik je aan deskundige hulp in te roepen, te beginnen bij je huisarts.
Praat met hem/haar open en eerlijk over je situatie en bekijk samen welke vorm van hulp op dit moment voor jou het beste is.
Vaak is het zo, dat als je ergens in de vicieuze cirkel waar je inzit iets oplost (ook al is het nog zo klein) er ook op andere probleemgebieden meer licht en lucht komt.
Je schrijft niet of en zo ja welke deskundige hulp je hebt gehad, maar gun het jezelf: dat ben je meer dan waard!!
Waarom in je uppie het wiel uitvinden als anderen dat allang voor je hebben gedaan?
Ik wens je heel veel sterkte, inzichten, verwerking en wijsheid toe!!!

Nog wat info over rouw en rouwverwerking die ik al eerder bij een reactie heb gegeven:
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/45446-rouwverwerking-de-fasen-van-het-rouwproces.html

Toegevoegd na 2 uur:
Wat ik ook nog bedacht is, dat je misschien iets hebt aan de 5 G's, een cognitieve benadering van problemen. De 5 G's zijn: Gebeurtenis, Gedachten, Gevoel. Gedrag, Gevolg en in die volgorde.
Aan een Gebeurtenis kan je niets doen, wel aan hoe je Gedachten erover zijn, want die hebben invloed op je Gevoel, hetgeen invloed heeft op je Gedrag en het Gevolg.
M.a.w.: verander je jouw gedachten naar helpend voor je in plaats van tegenwerkend, dan zal je gevoel en gedrag automatisch ook veranderen.
Meer info: http://www.josdouma.nl/pneumapastoraat/gschema.pdf

Je hebt er, om kort te zijn, inderdaad een zootje van gemaakt. En je zoekt ook hier een excuus, maar je kernbesef om er uit te geraken, is er eindelijk wel.

Ergens lees ik dat dit je eerste echt heel diepe is, maar je blijft het vooral bekijken vanuit je eigen ego-standpunt: wat jou allemaal overkomen is.

Op het einde lees ik van je zoon en je echtgenote: Leer eens kijken wat HEN overkomen is, en druk dit af en bespreek dit met hen allebei:
1. Je vrouw heeft je altijd bijgestaan al die tijd en is niet van je weggelopen. Toch zul je niet de aangenaamste geweest zijn en een deur kapot stampen kon nochtans misbruikt worden. Ik lees hier iets heel moois: een enorm diepe liefde van je vrouw voor jou (ondanks of misschien hebben jullie heel mooie jaren gehad en heb je er dus misschien nog mooiere tegoed als je dit SAMEN doorspartelt).
2. Je zoon had geen vader terwijl hij dit nodig had. Opnieuw heeft je vrouw wellicht de vaderrol op zich moeten nemen. Een vader moet er zijn om hem de nodige zelfdiscipline te leren, om er mee te gaan lopen, sporten, studeren en als volwassene moet JIJ geven en moet JE ZOON ontvangen. Tot hij sterk genoeg is om weg te vliegen en te breken met de ouders (zwaarste taak voor elke jongere) en zelf in de volwassen geef-functie over te stappen.

Nu naar jouw probleem dat heel je omgeving ook problemen gaf: het overlijden van je vriend. Bekijk het ook eens van zijn standpunt, als dat je enige vriend was, was jij dan zijn enige vriend? Of was hij ook de vriend van je vrouw en zoon? Wil hij dan dat je huwelijk kapot gaat en je het zo ver drijft dat zij jou, om zichzelf te redden, plots zullen laten vallen. Nee, je vrouw wil die man waarvoor ze koos, jij wil die vrouw die je ooit koos (een betere zul je niet vinden, maar 100% tevree bestaat gewoon niet), en jij wil geen nieuwe zoon want dat lost het probleem nog minder op.

Samengevat: Je hebt hier een hele mooie uitdaging, maar excuses naar je vrouw en zoon en de vraag om er samen uit te komen, zijn de voorwaarde om terug de mooiste jaren van je leven te hernemen en nog dieper uit te bouwen. Boos zijn en woede maakt alleen brokken, dus ga naar buiten als je je zo voelt of koop een boksbal (zoals mijn zoon ooit kreeg van zijn ouders). Vraag eens aan je vrouw hoe jij je echt voelt, want vrouwen weten dat nu eenmaal beter. En werk aan de problemen van je zoon en je geliefde: Dan zullen de jouwe verdwijnen als sneeuw voor de zon!