Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Is het normaal om na verlies van dierbare niks meer te voelen?

Ander half jaar geleden is mijn oma plotseling overleden. Ik heb hier dik een jaar verdriet van gehad en nu lijkt het of het me niks doet. Ik praat er luchtig over maar diep van binnen doet het me nog veel pijn. Als iemand zegt dat zijn/haar oma/opa in het ziekenhuis ligt zeg ik dat dat zo vaak gebeurt en dat het me niet veel kan schelen. Ik doe soms ook stoer hierover. Mijn vraag is of dit normaal is. Ik denk dat ik ook wel een helelange rouwperiode heb gehad en ik weet niet of dit goed is. Ik ben ook snel boos en moet dan ook plotseling huilen. Mijn vraag is Wat is dit?

Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
2.6K
Amadea
10 jaar geleden
Als jij dertien jaar bent dan zit je in de puberteit, en is het heel normaal om snel wisselende en naar jouw idee rare gevoelens te hebben.
Poet
10 jaar geleden
Als je zolang rouwt dan denk ik niet dat dit alleen maar komt door het verlies van je oma.
Als iemand anders het is overkomen en dat aan jou vertelt dan zou ik niet direct zeggen dat het je niet kan schelen. Mee rouwen kan natuurlijk ook niet als je die overledene niet zelf hebt gekend maar je kunt wel zeggen dat je begrijpt dat het naar is voor die kennis van je.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
@LOL13: Zoals Ivana in haar antwoord schreef is rouwen heel persoonlijk en dus ook de tijd die je ervoor nodig hebt.
Een periode kan zijn dat je niks voelt, dat alles je "een worst zal zijn" en dat je de pijn die je vanbinnen voelt op die manier probeert te vermijden. Je mág die pijn hebben, want die is er bij jou, ook als anderen zeggen dat het onderhand maar es een keer over moet zijn....
Jij bent jij en jij verwerkt dit op jouw manier!! En dat is okee. Ter aanvulling meer info voor je, misschien heb je er iets aan:
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/45446-rouwverwerking-de-fasen-van-het-rouwproces.html Heel veel sterkte!!

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Boos zijn en huilen komt uit emotie voort. Emotie die er van binnen wel zit, maar die je aan de buitenkant niet wilt laten zien.

Niks meer voelen is een duidelijk signaal van een emotionele blokkade. Dit is een zelfbeschermingsreactie van je lichaam, omdat je anders teveel emotioneel belast wordt en niet meer goed functioneert.

Kennelijk ben je emotioneel heel erg geraakt door het heengaan. En dat is natuurlijk heel normaal, daar mag je gerust voor uitkomen. Het hoort bij het leven, en andere mensen mogen er gerust deelgenoot van zijn en er rekening mee houden.

Natuurlijk mis je je oma, en het is ook heel goed om daar af en toe even bewust een momentje voor te nemen om erbij stil te staan. Denk dan vooral aan de LEUKE dingen die je samen hebt meegemaakt. Dit helpt je om de negatieve gevoelens die je krijgt als je aan je oma denkt, langzaam om te buigen naar positieve associaties.

En praat er gewoon over met je ouders en vrienden. Spreek vooral over wat je voelt, want zo kweek je begrip en kunnen ze rekening met je houden en je steunen.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Maar wat als zelfs bij dat momentje voor jezelf de emotie's moeilijk of niet komen. Ik voel dat ik dan moet huilen maar het gebeurt niet is dit raar?

Andere antwoorden (2)

Hoi,

Waarschijnlijk heb je het verdriet nog niet helemaal verwerkt.
Als iemand zegt dat zijn oma in het ziekenhuis ligt, denk jij weer terug aan het verdriet wat je voelde toen jouw oma stierf. Misschien vind je het stom dat je er na zo'n lange tijd nog verdriet over hebt dat je er stoer en onverschillig over gaat doen. Rouwperiodes duren bij sommige mensen langer dan bij anderen, als het echt heel lang duurt moet je misschien eens na een psycholoog maar het duurt bij de een gewoon langer dan bij de ander. Jouw gevoelens zijn helemaal niet raar, je gaf gewoon heel veel om jouw oma. Diep in je hart heb jij haar dood gewoon nog niet verwerkt.
Als het nog heel lang zo door gaat moet je misschien is naar iemand toe om er over te praten en dan moet je er niet luchtig over praten maar echt je hart uitstorten en precies zeggen wat je voelt.
Succes!

Liefs, Theraa
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Een rouwproces bestaat uit verschillende fases. Als het goed is ga je daar allemaal doorheen. Eerst is er de verdoving en het niet kunnen bevatten. Dan komt er een periode van groot verdriet wat gepaard kan gaan met apathie. Woede is ook een fase: waarom moest mijn oma dood, ik had haar nog zo graag gehouden. Onverschilligheid is een fase van willen ontkennen en jaloers zijn op mensen die hun oma nog hebben, al ligt ze dan in het ziekenhuis.
Een jaar verdriet als je echt iemand hebt verloren waar je heel veel om hebt gegeven is kort, je hoeft je niet te schamen en zeker niet angstig te zijn dat het iets abnormaals is.
Wel is het zo dat jonge mensen sneller weer het dagelijks leven oppakken en dat het verdriet sneller tot kleine proportie wordt teruggebracht, maar dat geldt niet voor alles en iedereen.
Mijn dochter verloor haar man één maand voordat ze zou trouwen. Nu na 12 jaar schrijnt het nog en soms kan ze er nog om huilen. We geven haar de ruimte, want er zijn ook maanden dat ze dapper het leven oppakt en ze heel vrolijk kan zijn.
Zij heeft mij verteld van alle fases waar ze doorheen is gegaan. Zij vertelde me dat mensen zeiden dat verdriet slijt. "Maar dat is niet zo, jullie hebben dit niet meegemaakt en kunnen er dus niet over oordelen."
Je zult het een plekje kunnen geven en dankbaar zijn dat jij zo'n lieve oma had. Glimlach om de fijne herinneringen en geef je verdriet de ruimte.
(Lees meer...)
Ivana
10 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Helemaal met je eens: vind dit een zeer waardevol antwoord. +

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding
+