Medicijnen echt nodig?

De diagnoses ADHD en PDDNOS zijn inderdaad erg populair. Ik denk ook dat die diagnoses wel eens te vaak worden gesteld. De medicijnen daartegen hebben veel bijwerkingen en moeten alleen gegeven worden als ze echt nodig zijn. Een probleem is dat ouders die moeite hebben met de opvoeding van kinderen geen genoegen nemen met een cursus opvoeden, maar een diagnose willen met medicijnen waarmee hun kind hanteerbaarder wordt. Het zou kunnen dat artsen hier wel eens te vaak aan toegeven.

Toegevoegd na 5 uur:
Natuurlijk heb ik veel respect voor ouders die een autistisch kind opvoeden. Ik hoop dat zij ook kunnen begrijpen dat de diagnoses ADHD en PDDNOS wel erg vaak worden gesteld.

Ook ik hoor altijd dat mensen na een bezoek of onderzoek een etiket krijgen met; ADHD, ADD of PDDNOS etc.

Ik geloof ook niét dat al die medicijnen goed zijn.
Er wordt heel veel voorgeschreven en vrij gemakkelijk.
Gevoelens/emoties worden onderdrukt en dit lijkt mij slecht!

Vroeger had niemand bv ADHD, nu worden kinderen vrij jong onderzocht wanneer zo ook maar een beetje 'druk' zijn en krijgen die stempel en hup, medicatie!

Mijn zoon was vroeger erg druk en iedereen zei;'Hij zal wel ADHD hebben, ga er eens mee naar een arts.' Ik ben nooit gegaan en het kind mankeert echt niets en is niet eens meer druk.

Medicatie voor ADHD of PDD-Nos mag alleen worden voorgeschreven door een erkende (kinder)psychiater. Het gaat per slot van rekening over zware medicatie die diep ingrijpt in de chemische processen in je hersenen.
In ALLE andere gevallen zit de behandelaar fout. Dus als jij het idee hebt dat daar wordt voorgeschreven door iemand die daarvoor niet bevoegd is (b.v. een psycholoog of 'n orthpedagoog of 'n zelfbenoemd luchtfietser), kun je dat melden!

Maar bedoel je het RIAGG? Oftewel de GGZ? Daar kom je alleen terecht met een verwijzing van een arts (dan zijn er dus al aanwijzingen dat er iets goed mis is), en diagnoses worden daar alleen gesteld door psychiaters nadat er goed onderzoek is verricht. Dat is tenminste mijn ervaring.

Toegevoegd na 1 uur:
Het makkelijk krijgen van medicijnen is ook iets dat ik absoluut niet herken uit mijn contactenkring van ouders van kinderen met een gedragsstoornis. Misschien is het goed om eens door te vragen als je weer dat soort geluiden hoort, want veel te veel mensen 'hebben het van horen zeggen maar weten niet meer van wie'. En anders: wil je me even zeggen bij welke RIAGG dat dan is, want dan kan ik daar kennissen die al driekwart jaar op de wachtlijst staan voor een intakegesprek naar toe sturen!

Ik denk ook dat de autistische etiketten te snel worden uitgedeeld, zeker bij kinderen.
Kinderen zijn nu eenmaal druk, en snel afgelijd enz, daar zijn het kinderen voor.
En medicijnen zijn in mijn ogen lang niet altijd nodig.
Ze verpesten de persoon meer, dan dat ze er profijt van hebben.

Ik heb een hele goede vriend met ADHD, en die slikt ook medicijnen, en die word er niet beter van.
De medicijnen versuffen hem, en hij is vrij spiritueel, maar omdat die medicijnen hem zo neerdrukken, moet hij dat weer compenseren met wiet, om weer in hogere sweren te komen.

Ik heb zelf asperger, en ik ben ook spiritueel, maar ik slik geen medicijnen, en ik ben altijd in evenwicht in hogere sweren, maar stevig gewortelt.
Als ik nu wiet zou gebruiken, dan verliet mijn ziel mijn lichaam voorgoed, dan zou ik letterlijk dood gaan, of compleet flippen van paranoia.

Dus als je medicijnen gebruikt word je geestelijk afgeremd, en dat is juist niet de bedoeling.
Mensen willen juist geestelijk groeien, en dat gaat zo niet.

Of medicijnen echt nodig zijn voor andere mensen daar kan ik niet over oordelen. Daar zul je toch echt een goede arts voor nodig hebben i.c.m. de persoon zelf.

Wel ben ik van mening dat er artsen en instanties zijn die te snel medicijnen voorschrijven. Ik zelf heb de diagnose ADD in combinatie met ASS ooit gekregen en daarbij kon ik ook meteen het recept krijgen van medicatie. Deze heb ik dan ook geweigerd en gezegd het voor mij een schijnoplossing te vinden. Als ik de kracht en een manier heb om er zelf "uit" te komen, geef mij eerst die kans dan. Door de diagnose heb ik mezelf leren te begrijpen. Ik weet nu waarom ik bepaalde dingen doe, waarom ik bepaalde dingen zo moeilijk vind en waarom het mij niet lukt. Door dit besef heb ik een manier gevonden om hiermee te leren leven. Als ik ergens tegen aan loop. dan zoek ik hier een manier voor zodat ik er niet weer of minder tegen aan loop. De mensen in mijn omgeving begrijpen me en steunen me. Laatst probeerde een vriendin me nog aan de medicijnen te praten. Ze zei het is toch veel beter als de dingen je makkelijker af gaan, waarom maak je het jezelf dan zo moeilijk. Lijkt het je niet lekker als je eens rust in je hoofd hebt. Waarop ik zei dat het al 27 jaar druk is in mijn hoofd, al 27 jaar gaan mijn gedachten maar door en door en door, het lijkt me vreselijk als er ineens rust is. Zo nu en dan loop ik door die drukte in mijn hoofd ergens tegen aan en kost het me ontzettend veel moeite om me te concentreren, maar ik heb een manier geveonden om hier mee om te gaan. Tot nu toe gaat dat goed en het gaat alleen maar beter. Dit is wat ik accepteer, dit is wat bij mij hoort, dit is wie ik ben. Voor mij geen medicijnen!