Maakt (een ernstige) ziekte mensen (zelf)bewuster?

Omdat je dan meer besef hebt van de eindigheid van het leven, ben je heel bewust en intens in het hier en nu. En dan zie je meer wat belangrijk is en wat eigenlijk niet.

Ja een ernstige ziekte maakt je bewuster van de dingen die je in gezonde situatie's totaal niet belangrijk vind.

Toen mijn zus nog gezond was zei ik nooit 'ik hou van je' tegen haar.
toen ze op sterven lag zei ik het haast elk uur!

Als je altijd gezond bent vind je dat heel gewoon, totdat je iets gaat mankeren. Als je dan ernstig ziek bent, ga je pas nadenken. Je bent bang en begint te doemdenken, wat als.... en ineens besef je wat je achterlaat, hoe moet het verder met de nabestaanden, je kind(eren) vooral.
Je staat ermee op en je gaat er mee naar bed! het laat je niet meer los en je belooft God van alles, als je maar beter wordt! Als je dan toch geneest, neem je je leven niet meer als vanzelfsprekend aan en je bent dankbaar dat je er nog bent. Kortom, je leeft bewuster en bent dankbaar voor elke dag die je gegeven wordt en probeert met alles dit vast te houden.

Dat kan..maar of dat voor altijd blijft hangen ik werd me na de dood van mijn zoon van een aantal zaken veel meer bewust..keek anders tegen zaken aan.. maar dat vervaagde op den duur....Maar vele jaren later kwam ik onder een vrachtwagen terecht en redde maar net het vege lijf..toen ook leefde ik een tijdlang daarna veel bewuster, intenser..maar dat vervaagde... Ik kreeg 2x een knobbeltje in mijn borst..ik schrok, kwam goed weg en leefde weer wat bewuster..maar dat vervaagde...
Nu ben ik erg ziek geweest, de kans dat ik eierstokkanker had was 80%..en weer kom ik er goed mee weg... Nu zit ik thuis en is het in mijn hoofd een chaos.. ben me er van bewust dat ik weer zomaar dood had kunnen gaan.. wil weer bewuster gaan leven maar kan er deze keer helemaal niets mee...

Als je leven z'n gewone gangetje gaat en alles gaat naar behoren dan wordt je mede door de wereld om je heen altijd een beetje in slap gesust door je aandacht te vestigen op allerlei eigenlijk totaal niet belangrijke zaken die wel belangrijk gemaakt worden.
Als je in bijvoorbeeld een levensbesdreigende situatie komt of dreigt te komen trek je jezelf als het ware terug uit die uitgedijde wereld en probeer je te bepalen wat werkelijk er voor jou toe doet in het leven en vooral hoe of hoe lang je nog toe in staat zult zijn om dat in ieder geval nog vast te kunnen houden.
Of het is je duidelijk gemaakt dat je met verkeerde dingen of op een verkeerde manier bezig geweest ben en dat alleen door terug te keren naar de basis je de meeste kans hebt om het te overleven of in ieder geval door al het onbelangrijke weg te laten nog de gewenste kwaliteit van leven overhoudt zo lang dat kan.
Uit ervaring.

Ja, het is echt zo..
Ik heb 18 februari te horen gekregen dat ik niet meer zo lang meer heb door mijn nieraandoening.
Toen ik het aan mijn hart had, een jaartje terug, ben ik veel bewuster geworden.
Maar sinds de achttiende? Ik kan echt niet wijzer dan dit, zonder dit zou ik niet diep gaan nadenken over het leven en het feit dat je dingen niet als vanzelfsprekend moet aannemen.
Elk moment dat ik een ietsje minder pijn voel, probeer ik gewoon te genieten van alles om mij heen.

Toegevoegd na 23 minuten:
Ik geniet gewoon van de mensen waar ik zielsveel van hou.
Ik geniet zelfs van de ruzies die natuurlijk gewoon nog plaatsvinden maar nu voornamelijk door stress e.d.

Even aan iedereen, geniet gewoon van alles en iedereen om je heen voordat het je wordt afgenomen.
NIKS is vanzelfsprekend.
Als je van iemand houdt, zeg dit!
Als je iemand mist, zoek diegene op!
Als je iets wilt doen (geen gekke dingen) doe het!

Als ik de tijd terug kon draaien, dan zou ik mijn tijd volop hebben ingepland met dit soort waardevolle momenten.

Ik geloof zeker dat het hen bewuster maakt. Ze denken na over het leven, over de mensen die hun lief zijn of hun lief hebben.

Wanneer je nadenkt over het leven en jezelf, word jij je bewuster. Bewuster van het geen écht belangrijk is in het leven.
Maar inderdaad zo je vraag Marita, ik denk zeker dat het hen bewuster en zelfs wijzer maakt. En deze wijsheid komt voort uit een bewust leven.

Zeer zeker. Vanaf het moment dat men werkelijk bewust is van zijn vergankelijkeheid is elke levensmoment een geschenk. Dus gaat men intenser leven, bewuster, eerlijker.

natuurlijk!! ik heb zelf mee gemaakt dat iemand erg ziek was en uiteindelijk er aan is overleden. Door zoiets ga nadenken over het leven en wat nou ECHT belangrijk is in het leven, je bent er bewust van (in mijn geval) dat het leven zo voorbij kan zijn en dat je echt eens moet gaan nadenken over dingen waar je normaal druk om maakt, eigelijk helemaal niet van levensbelang zijn.

Je wordt idd je meer bewust van alles om je heen en je gaat meer relativeren!

Ja zeker , alles wat je lief hebt waarvan je weet dat te gaan verliezen geeft een shock . Eigenlijk wordt je direct met beide benen op de grond gezet. Je gaat nadenken over je leven. Als een film gaat je leven aan je voorbij.
Dan ga je het ziekte proces in, het lijkt erop dat de zieke sterker wordt dan je omgeving. De zieke lijkt alweer verder te zijn in het proces. Je troost als zieke je omgeving. Je leeft in een roes...totdat er weer perspectief komt in het ziektebeeld. Je gaat andere dingen belangrijk vinden. Je bent niet meer over dingen aan het mopperen wat voorheen een ergenis was. Waar heb ik me ooit druk over gemaakt. Ik denk aan je vorige vraag ,je gaat van de kleine dingen genieten ,niets is meer vanzelfsprekend!

Je bedenkt pas wat je hebt (had), wanneer je het niet meer hebt.

Wanneer je gezond bent, denk je er verder niet over na hoe blij je daarmee zou moeten zijn. Tot je ziek wordt, dan bedenk je hoe goed je het eerst had. Je gaat nadenken, en dan komt die wijsheid vanzelf.
sowieso wanneer je ernstig ziek bent, dan doe je niet veel. Je ligt wat op bed (in het ziekenhuis bijv.) dan heb je niks te doen, je wilt niks doen, je kunt niks doen etc. ik denk dat je dan heel erg veel tijd hebt om na te denken over het leven en de zin van het leven en alles gewoon.

Door het ziek zijn zie je vaak dat mensen bewust gaan worden.
Het diepere zelf gaat spreken, en men begrijpt veel meer waar het werkelijk om gaat.
Ik heb zelf de dood van beide ouders mee gemaakt, en ik ben daardoor behoorlijk veranderd.
Alles in het leven is zo betrekkelijk, en ons leven is maar van korte duur.
Belangrijk is dat je die schaarse tijd vult met liefhebben en zorg voor een ander.
Dat je je leven zult leven met positiviteit, en onthechting aan het materieële.

NEE!
En dat met hoofdletters omdat het geen algemeen voorkomen is, jammer genoeg.

Er zijn net zo goed mensen - ik ken iemand uit nabije omgeving met drie soorten kanker- die alleen maar ziek zijn en boos en het oneerlijk vinden en net zo lief dood zouden zijn.

ja

we zijn er op gericht pijn te vermijden (onbewust verblijven).

wanneer pijn niet te vermijden valt, zoals bij een ernstige ziekte, heeft men niets te vermijden gehad ( we hebben de ervaring gewoonweg moeten aanvaarden) en is men bewuster geworden.

het is het lichaam die als laatste wordt ingezet (middels ziekte) wanneer iemand te lang zich van een realiteit / realisatie onbewust houdt.

Wel bewuster maar niet zelf-bewuster...

Als je leven in het geding is, doen normale problemen, die gezonde mensen kennen, er totaal niet meer toe...

En Addy is een bewijs van dat verhoogde bewustzijn ten gevolge van een ziekte...