een huigenote van mij heeft haar zelf opgesloten in een kamer, ze is er wel zag ik door het sleutelgat, ze eet als wij weg zijn, wat moet ik doen?

Als het jullie huisgenote is, en zij heeft behoefte zich terug te trekken in haar kamer is zij vrij om dit te doen. Verder kun je vragen of alles verder goed gaat.

Toegevoegd na 3 minuten:
Ik zie net je toevoeging. Je zou bij je huisarts kunnen vragen wat te doen, misschien heeft ze psych. problemen. Misschien ken je een goede vriend/vriendin van haar dat je deze informeert dat jij je zorgen maakt en/of ze contact met haar willen opnemen.

In mijn studententijd heb ik ook zoiets meegemaakt: hoogstwaarschijnlijk is ze bang, ze verstopt zich. Niet zozeer voor jullie maar voor een helehoop dingen. Kennelijk loopt het contact met haar ouders wat moeizaam en heeft ze een huurschuld. Aan dat contact kan je weinig aan doen, aan die huurschuld misschien wel.

Schuif een briefje onder haar deur met een tekst: over die huur komen we wel uit, maar we geven om je en zijn benieuwd wat er aan de hand is. Vanavond wordt er lekker gekookt, OOK voor JOU. Zodra er weer gesproken wordt, ben je al een heel stuk verder!

Toegevoegd na 2 minuten:
Ze heeft nu steun nodig en naar haar ouders gaat ze niet. Probeer dus i.i.g. contact te maken maar niet te opdringerig.

Tjah het is moeilijk als de persoon geen contact(dus ook geen hup) wil.
Probeer haar niet tegen u te werken door uzelf op te dringen. Ga af en toe op een rustige stem vragen als u iets kan doen voor haar. Geen antwoord? Zeg dan rustig dat u ergens anders in het huis zitten en meld dat ze hartelijk welkom is als ze even wil praten.

In dit geval is het enigste wat u kan doen is een luisterend oor zijn als ze besluit haar problemen te delen.

Zolang u uzelf niet niet opdringt is er altijd een kans dat ze een poging waagt om toch hulp in te roepen.
Als u ongerust bent, zeg dat gerust zolang u het met een zachte toon doet.

Ik kan niet genoeg benadrukken. Hoe gefrustreerd u ook maar word, jaag haar niet op want anders kan ze ook nog wantrouwend voor u worden.

De angst en waarschijnlijk schaamte zorgen ervoor dat ze wel een levensdrang heeft (eten als u weg bent) maar ten aanzien van al het andere vluchtgedrag/verstarring vertoont.

In de meeste gevallen is het belangrijk om de emotie angst 'uit te leven'. Na voldoende doorleving zal de angst als vanzelf verdwijnen.

Uit uw vraagstelling begrijp ik dat dit naar uw inschatting al te lang duurt. Dan is het belangrijk dat uw huisgenote begrip krijgt voor haar emotie. Begrip zorgt voor een veilig gevoel. Dat veilige gevoel zal dan haar angst sneller doen oplossen.

Niettemin is de situatie zorgelijk. Vraag maatschappelijk werk om advies.

idd, vertrouwen is de basis. Als je door middel van briefjes bijvoorbeeld haar vertrouwen 'wint' dan wordt de drempel voor haar wellicht veel kleiner om stappen te ondernemen die voor haar op dit moment misschien heel moeilijk zijn. Bestaat er een mogelijkheid dat je zelf onafgebroken een dag en een nacht thuis kunt zijn er vanuit gaande dat ze gebruik moet maken van de sanitaire voorzieningen? Is dat de kans dat je haar mild kunt benaderen in de trant van: 'wat er ook is, hoe je er ook voorstaat, ik ben er voor je'?

Sterkte iig.