Ik herken dit wel.
Als ik een nachtmerrie heb (komt niet vaak voor, geukkig), heb ik op een gegeven moment in de gaten dat het niet écht is, maar een nare droom.
En dat ik daar zo gauw mogelijk uit wil komen, omdat ik helemaal geen zin heb in de rest van het verhaal.
Dan weet ik dat ik niet kan schreeuwen, en dat ik pas wakker wordt al ik mezelf hoor (schreeuwen).
Dus concentreer ik me daar vreselijk op en haal het onderste uit mijn tenen en begin met volle kracht te schreeuwen, totdat ik mezelf hoor en dan ben ik wakker. En verlost van de nare droom.
Je kán dus wel schreeuwen, maar je moet er vreselijk je best voor doen, én in de gaten hebben dat je in een nachtmerrie verstrikt zit.