Wat kan je doen als je jezelf aan iemand ergert?

toch zal je een besluit moeten nemen..of praten met jou zus, of hard optreden tegen je neef..
als jou zus het niet accepteert , nou prima, laat haar dan maar kwaad worden, ze komen bij jou over je vloer en dienen jou regels maar te accepteren..luistert je zus niet, dan heeft ze geen respect voor jou..
maar ....zeg het, zodra jij je er aan gaat ergeren...zeggen!!

Het beste is het neefje te negeren als hij irritant doet en hem te complimenteren als hij rustig is, of iets goed doet. Misschien heeft hij behoefte aan aandacht en negatieve aandacht is dan ook goed. Zet dat om in positieve energie en je hebt er geen kind meer aan.

Waarom pest je jezelf zo? Als je merkt dat het je humeur en stemming zo beinvloed en je jezelf zo loopt op te vreten terwijl hun van jouw gastvrijheid genieten en niet van plan zijn zich aan te passen wordt het tijd om ze minder vaak of helemaal niet meer uit te nodigen.

Het is natuurlijk logisch dat je neef niet naar jou luistert, jij bent zijn vader of moeder niet, maar denk ook niet dat jij kan bereiken wat je zus niet kan, zij heeft hem geleerd dat alles mag, logisch dat hij dan bij jou geen dingen doet die het niet wil.

Accepteer dat hij graag over dingen praat waar die geen verstand van heeft, hij is vrij ergens over te praten wat hij wil, dat hoeft zijn oom of tante niet te bepalen....je kan jezelf hooguit aanleren er niet naar te luisteren, weg te lopen en iets anders te gaan doen of je koptelefoon opzetten. En als hij zich bemoeit met dingen die hem niet aangaan idem dito, vertel hem gewoon dat zijn tijd nog wel komt dat hij iets gaat begrijpen, tegen die tijd kan jij hem lekker terugpakken.

Geniet van het leven en laat het door anderen niet verzieken.

Als je mijn eerlijke mening wilt ben je een beetje dom bezig. Enerzijds zeg je dat de maat vol is en je zo onderhand op ontploffen staat. Anderzijds zeg je dat je niet met je zus en haar zoon wilt gaan praten. Nou, wat wil je nou: ploffen of praten? Als je gaat praten krijg je ruzie zeg je. Maar bedenk dat als je gaat ploffen die ruzie veel groter zal zijn want dan ga je ongelimiteerd en ongecensureerd dingen roepen die je liever voor je had gehouden. Als ik jou was zou ik dus maar gauw gaan praten voor je ontploft. Overigens, een jochie van 13 moet je gewoon laten kletsen. Die is nog niet droog achter zijn oren. Die neem je toch niet serieus hoop ik?! "Je praat naar je verstand hebt". zei mijn moeder vroeger tegen ons, kinderen, en zo is het.

Een kind van 13 vind ik al best een 'mens', dus ik zou eens een wandelingetje met die jongen gaan maken, en een één op één gesprek houden. Bijv. eens uitvissen wat die jongen ervan vindt, dat hij 3 x in de week met 'moeders' naar jou 'toemoet' - ik zou me kunnen voorstellen, dat hij dat nou niet echt geweldig vindt.
Mijn ervaring is, dat als je iemand aan wie je je kapot ergert eens uit de bekende omgeving haalt, en één op één mee praat, dat er een heel ander mens naast je blijkt te lopen dan je gedacht had.

Je bent, of je het wil of niet, als 'oom' directe familie van die jongen, en voor je zus (neem ik aan) een steunpunt in haar leven.

Je ergert je vooral aan de jongen, dus richt je aandacht eens uitsluitend op hem. Leg hem uit, op welke momenten je je kapot ergert, en waarom. Waarschijnlijk kan de jongen het zich levendig voorstellen, als je het met de nodige humor brengt, en zal de hele situatie behoorlijk ontspannen, als het allemaal eens uitgesproken wordt.

Als hij dan weer eens het bloed onder je nagels uithaalt, kan je met een knipoog of een half woord de situatie omturnen.

Investeer een uurtje in de jongen, en ik denk, dat het daarna véél beter zal gaan, voor jullie allebei!!

Om te kunnen 'spelen' zijn regels en grenzen nodig, en als die er niet zijn, kan je niet 'spelen', dan rommel je maar wat aan.....dat geldt voor kleine kinderen, en voor hele grote kinderen óók.
Geef dus regels en grenzen aan, en het wordt allemaal wat gemakkelijker, voor de jongen ook!!

Klinkt als een puber ; daar kun je je beter niet teveel aan ergeren (zonde van je energie) maar beter maar om lachen, hem (tijdelijk) wat meer mijden en wachten tot het over gaat ;-)

Hij is natuurlijk niet je knechtje ; als hij dat altijd geweest is, is het natuurlijk niet zo raar dat hij in opstand komt. Ik ze me al de kinderen van mijn zussen commanderen zeg.......Of ben je hulpbehoevend ? Dan is het natuurlijk een ander verhaal.

Drie keer in de week lijkt me overigens erg veel voor familiebezoek ; dat zou ik persoonlijk zeker op een (heel)wat lager pitje zetten. Waarom moet die jongen nog elke keer met zijn mammie mee ? Toch een gesprek met je zu dus (zonder hem erbij) wat je steekt, en of het strikt noodzakelijk is dat hij nog elke keer meegaat als dat zo overduidelijk een 'verplichting' voor hem is. Een jongen van 13 begint natuurlijk langzaam maar zeker zijn eigen leven op te bouwen, en hangt niet meer de hele dag bij familie over de vloer.

het klinkt erg bekend! ze zeggen dat als je je irriteert aan iemand dat dat meestal iets zegt over jezelf, een zwakke kant of vervelende eigenschap die je (liever) niet wilt zien.
wat ik denk is dat hij een spiegel is voor jou, onbewust zitten er heel herkenbare dingen in zijn gedrag alleen zijn wij al lang over die onzekere pubertijd heen en zien het niet meer op die manier.

het is heel belangrijk om direct en eerlijk te zijn, een 13 jarige is geen klein kind meer, dat merk je vooral aan zijn irritante gedrag van volwassenen imitatie zonder dat hij weet waar hij het over heeft, het is een imago om groot over te komen.
wat hij vooral nodig heeft is duidelijkheid en grenzen(bij jou thuis zijn dat jou grenzen!), net als die voor een kind, maar dan met wat duurdere jip en janneke woorden erbij zodat hij het gevoel krijgt dat hij richting de volwassenheid gaat.

misschien kun je je ook eens afvragen of jij die bezoekjes/vele contact nog wel op prijs stelt, misschien brengt het helemaal niks toevoegends voor jou en moet je een stapje terug doen zodat je zelf verder kunt met je leven....

succes
:o)

Je kan er toch ook voor kiezen om hun bezoekjes te beperken tot maximum 1x per week.

Je kan ook aan het neefje vragen of het diens bedoeling is om jou op de kast te jagen?

Je kan er ook op een humoristische manier mee omgaan en hem imiteren. Maak er een komisch rollenspel van waarbij je hem spelenderwijs op zijn eigen gedrag wijst en waarbij je tegelijk op komische wijze doelgerichte vragen stelt. Vertolk een karikatuur van jezelf en geef hem spelenderwijs aan dat jij af en toe wel eens zin hebt om hem tot pensen of appelmoes te draaien... of iets anders wat je te binnen schiet ;-)

Je kan ook bewust gaan uitvissen waarom jouw neefje zich zo gedraagt. Dat doet hij vast niet omdat hij oooh zooo gelukkig is met zijn bestaan. Gelukkig kinderen en Gelukkige volwassenen gedragen zich zo niet.

Je kan ook duidelijk aangeven aan jouw zus dat jij van jezelf aanvoelt dat je minder verdraagzaam bent geworden voor bepaalde invloeden zoals het gedrag van haar zoontje.

Hiermee leg je het (over)gewicht van deze kwestie in jouw eigen weegschaal en niet in die van haar, begrijp je het verschil?

Punt is nu dat jij je momenteel al zit op te winden voor ze er zijn en dan ben 'Jij' degene die van zichzelf een wandelende stress-magneet en/of menselijke schietschijf voor ongewenste effecten maakt. Dus als jij van jezelf een humoristische trekpleister (goed-gevoel-magneet) maakt dan trek je ook automatisch andere talenten uit de anderen aan.

Jij bent dus degene die jouw eigen magnetisch veld naar jouw wensen dient te wijzigen door bewust humor en vrolijkheid te activeren om vervolgens ook bij anderen datgene te activeren wat jij als fijn ervaart, begrijp je wat ik bedoel?

Succes ermee!

Mijn mening, maar die geef ik graag voor een betere, neem je zus apart en vertel haar, waar je je zo aan ergert.
Z eis een volwassen mens en naar ik hoop wel voor rede vatbaar.
Misschien wil zij haar zoon dan wel onder handen nemen.
A propos, glaasje water. Ben je ook nog gehandicapt?

Een andere manier van omgaan met ergerlijk gedrag is het op de een of andere manier gebruiken om er iets creatiefs mee te doen. Als je eenmaal een manier gevonden hebt wil je alleen nog maar méér van dat gedrag meemaken omdat het voedingstof is voor je creaties. De een gebruikt dergelijke situaties om er columns over te schrijven; een ander heeft een uitlaatklep via cartoons/tekeningen/stripverhalen.
Me dunkt dat de schrijver van zo'n Billie Turf zichzelf tot Meester Kwel heeft getransformeerd.

Er lijkt hier sprake van een generatieverschil.

U lijkt te verwachten dat iemand die nu 13 jaar is, zich gedraagt volgens de sociale regels die golden toen U 13 jaar was. Door de normen van uw generatie op te leggen aan iemand uit een de huidige generatie, geeft u deze jongen geen eerlijke kans.


En de manier waarop u en uw zus praten, lijkt ook niet handig. U beticht uw zus ervan een kort lontje te hebben en haar zoon niet goed op te voeden. U bent heel negatief over uw zus, terwijl zij u wel vaak opzoekt.
Kan het ook andersom zijn? Dat u gewend bent om kritiek te leveren op uw zus en zij daar niet meer zo goed tegen kan en daarom snel reageert? Kan het zijn dat u (onbedoelt) bot bent tegen haar en zij dus gekwetst word en dus emotioneel reageert?

U wordt boos omdat uw neefje niet doet wat u hem vraagt. U denkt dat hij u niet heeft gehoord (hij niet luistert niet). Misschien vind hij uw opdrachten helemaal niet redelijk, maar durft hij dit niet tegen U te zeggen. Misschien krijgt hij het gevoel dat U hem alleen maar opdrachten geeft of hem verteld wat hij moet doen, zonder dat u interesse toont voor hem.

U zegt dat U alles wat hij zegt niet serieus neemt. Hoe zou u zelf reageren op iemand die U niet serieus neemt? En hoe zou u het vinden om alleen maar opdrachten te krijgen, zonder dat vriendelijk te vragen en te vriendelijk te bedanken? Hoe zou U zich voelen wanneer iemand geen interesse toont in U, maar wel een heel negatief oordeel heeft over U?


U denkt negatief over uw zus en uw neefje, terwijl zij 3x per week bij U op visite komen. Ik zou zelf niet 3 x per week visite willen van mensen waar ik me aan erger. Misschien kunt U hen vragen om wat minder vaak langs te komen. Dan heeft U ook minder last van hen en waardeert U hen meer wanneer ze die ene keer per maan wél langs komen.