Wel of niet meegaan in waanvoorstellingen?

Nee meedoen ermee... Als je het ontkent dan maak je haar alleen maar bang en dat is niet nodig want jij weet het wel, zij niet...

Geef haar herinneringen die ze wel nog weet en ga daarmee aan de gang... Dus maak gebruik van wat er nog wel is, daar zal ze blij mee zijn...

De persoon oma van vroeger is er niet meer, maar daarom is zij niet minder, weet dat de getuige er altijd in onverkorte wijze er nog is...

Als ze om bevestiging vraagt geef haar dat dan... Als ze om koffie vraagt doe je dat toch ook...

Meegaan, moeilijk voor jou, maar wel het beste voor je oma...

Zeg liever dat het wel voorbij zal gaan of iets dergelijks. Probeer haar te troosten, maar ga niet ontkennen, dan ontken je haar wereld. Ze zal zich dan verlaten voelen en je toch niet geloven.
Veel sterkte.

Je kunt haar helpen zoals je dit bij bange kinderen ook weleens kunt doen; erin meegaan, maar haar tegelijkertijd geruststellen.

Bijvoorbeeld; hang een gordijntje voor het wc-raampje zodat 'ze' haar niet kunnen zien. Vertel haar dat wanneer ze een nachtlampje aanzet 's nachts, er niemand aan haar bed zal schudden.
Tegelijkertijd kun je met haar praten over haar angsten zodat zij het een plekje kan geven en er niet te gestressed onder wordt, precies zoals je bij ieder met reële angsten ook kan doen.

Het is namelijk niet de bedoeling dat zij, naast haar angsten, ook nog eens allerlei spanningen krijgt over het feit dat zij niet gelooft wordt. Zo kan ze zich heel alleen gaan voelen.

Lach haar niet uit, wordt niet boos op haar, probeer haar niet te vertellen dat ze ongelijk heeft. Steun haar zonder direct te zeggen dat het wél waar is; steun haar in haar angsten en in haar ouderdom.
Zorg dat ze zich op haar gemak voelt en zich begrepen voelt zodat ze ondanks dit nog kan genieten van haar oude dag.

Hoe hard je het gaat ontkennen zal haar waardigheid steeds meer afnemen. Wat je wel kan doen er niet teveel op ingaan. Het dementeren zal steeds verder gaan, en dat is vreselijk. En onnodige discussie vermijden.

Ga er vooral in mee,ook al zegt je verstand en gevoel,dat je er tegen in moet gaan. Daar maak je haar alleen maar onzeker mee.

Heel klein beetje meedoen, maar niet meegáán. Het geheugen is kort, maar de gevoelens sterk. Veertig keer per dag horen dat de man of dochter of moeder die ze noemt dood is, vergeet ze wel weer, maar het verdriet is steeds echt. Gewoon reageren alsof de persoon inderdaad nog ergens is of wacht ofzo, en dan voorzichtig afleiden. Sommige verpleegkundigen zijn daar meesters in.

Het beetje paranoia (de 'ze' waar ze het steeds over heeft) hoort ook gewoon bij het ziektebeeld. Daarin kun je in ieder geval zonder te overdreven te erkennen dat ZE echt bestaan, bevestigen dat het heel vervelend is wat ZE allemaal doen en vervolgens weer afleiden met een meer geruststellende of veilige activiteit.

Als ze je er letterlijk naar vraagt en je zegt nee, is ze dat zo weer vergeten maar houdt er misschien wel een rotgevoel aan over. Als je zegt ja is ze het ook zo weer vergeten, maar is dan in elk geval bevestigd wat een goed gevoel geeft. Bij iemand die al zo ziek is en zo ver heen, is het gevoel dat je haar voortdurend kunt geven vele malen belangrijker dan dingen die je haar nog weer zou willen 'leren' .

Probeer oma gerust te stellen en begrip te tonen. Ze ziet die dingen echt, maar zeg gewoon dat jij het anders ziet of dat je er anders over denkt. Laat weten dat je haar begrijpt. Je kunt bijv. zeggen:" Ik snap dat u bang bent en dat vind ik heel naar,zelf zie ik het anders maar ik ben bij u en ik blijf bij u. Probeer altijd te zeggen wat ze moet doen en niet wat ze niet moet doen.

Elke keer als jij zegt dat ZE niet bestaan zal haar waarschijnlijk alleen maar opstandig maken. Probeer iets te vinden waardoor ze tevreden afgeleid wordt, bijv. we bellen straks de politie wel en daarna over iets anders beginnen. Dementie is een vreselijke ziekte, zeker in het begin voor de patient zelf, sterkte ermee.

Om mee te beginnen is het heel naar niet alleen voor je oma dat ze ZE ziet en jullie niet, maar voor jullie als familie is het vreselijk moeilijk omdat je niets kan doen om het weg te nemen, terwijl je de paniek ziet.

Ik heb zelf een aantal jaar gewerkt met dementerende ouderen en dat heeft op mij persoonlijk effect gehad in de zin van hoe naar het kan zijn om oud te worden, en wat de mensen die toch al zoveel hebben moeten doorstaan nu nog steeds moeten doorstaan. Blijft wel een van de meest dankbare groep mensen om te verzorgen!

Op het moment dat je oma ZE ziet ga mee in haar wereldje, want haar wereldje is haar veiligheid. Het enige wat je dan nog kan doen is kijken of je haar af kan leiden door bijvoorbeeld te kijken of je ZE samen met haar te lijf kan gaan of haar troosten haar vervolgens mee nemen voor een kopje koffie of iets wat voor haar van belang is.

Verder kan je niets voor d'r doen en ja het is zo vreselijk moeilijk als je iemand waar je van houdt zo ontzettend ziet lijden.

Sterkte.

mijn oma had het ook, na een paar jaar later gingen we er niet meer tegen in omdat het toch geen zin heeft en het aleen maar erger word en niet beter. we wilden haar niet het gevoel geven wat zij zo vervelend vond in haar laatste levensjaren. op het laatst was er helaas niet meer zoveel gespreksstof omdat ze ons niet meer kende, je kunt dan goed merken dat iemand je als vreemde beschouwd. in die fase duurde het niet meer zo lang voor ze overleed. vervelende ziekte en ik had het graag anders gezien, maar toch ben ik dankbaar dat ik een hele lange tijd heb gekregen om afscheid te nemen. klinkt wel raar, maar als iemand in een keer overlijd is het nog een grotere shock en nu zagen we haar in 10 jaar langzaam aan haar eind komen (wat voor haar natuurlijk verreweg van ideaal is) en het heeft voor de nabestaanden ook weer heel erg veel nadelen zoals het niet meer herkennen en die pijn die daar elke keer weer bij komt, maar je moet er toch doorheen. probeer je oma het maar zo goed mogelijk naar haar zin te maken, en praat desnoods mee want dementerenden kunnen erg van slag raken door veel dingen en dat wil je vast niet.