Wat is de drempel van zelfmoord?

Iemand pleegt geen zelfmoord omdat ze 'wat depressief zijn'. Dus je redenering is niet juist!!

Ja, murwheid en weinig betekenen in de wereld. Eigenlijk in het geheel niet voelen dat je leeft, ingekapseld door de bescherming van de maatschappij kan dat met je doen. Dat kan zeker een reden zijn om zelfmoord te plegen omdat je je simpelweg niet realiseert wat leven eigenlijk betekent, echt leven, weten dat je sterfelijk bent, weten wat pijn is. Daar zit een hele grote valkuil voor de Westerse wereld.

Ik vind dat je erg kort door de bocht redeneerd. Je doet net of Nederlanders die zelfmoord plegen dat voor de lol doen. En dat iedereen in de wat minder welvaarende delen van de wereld eigenlijk allemaal een goede reden hebben om er een einde aan te maken.

Iemand pleegt geen zelfmoord, omdat hij honger heeft of in de gevangenis zit.
Iemand pleegt zelfmoord, omdat het leven te veel, te zwaar, te uitzichtloos is - zelfs één dag langer de last van het leven moeten dragen, is véél te veel gevraagd, en menselijkerwijs gesproken absoluut on-doenlijk....

Je redenering is helemaal onjuist....

maar wees blij, dat je zo'n diepe wanhoop, verlatenheid, uitzichtloosheid,eenzaamheid, en het verliezen van het laatste greintje hoop en moed (nog??) niet van dichtbij hebt meegemaakt.

Jeetje wat een vraag..die komt binnen zeg! Uit je vraag blijkt wel dat je geen idee hebt waar je het eigenlijk over hebt maar dat geeft niet..daarom vraag je dit ook..
Maar ik probeer een antwoord te geven: toen ik mijn zoon verloor was ik niet een beetje depressief...Nee, ik was eigenlijk ook "dood".. en ik heb tientallen keren gedacht dat ik de volgende morgen niet meer wakker wilde worden om maar niet meer te hoeven voelen..
En ik heb tientallen keren met een schepje op zijn graf gezeten om ook voor mij een graf te graven..
Maar ik deed het niet.. De drempel voor zelfdoding was voor mij te hoog.. eigenlijk bestond die drempel enkel uit mijn andere zoon maar voor mij was dat meer dan voldoende..
Een lotgenote van me verloor haar dochter.. nadat zij haar kind had begraven heeft ze zich thuis opgesloten gedurende een aantal dagen en wilde niemand zien..ze is daarin gerespecteerd omdat ze recht had op verdriet natuurlijk.. Na een week vond men haar dood in huis.. voor haar was de drempel om te blijven te hoog..

Wat wil ik hiermee zeggen: dat voor iedereen die zichzelf van het leven beroofde een andere drempel gold.. de een pleegt zelfdoding ( vind zelfmoord zo agressief klinken) omdat hij of zich zich , in jouw ogen een beetje, depressief voelt.. de andere omdat hij lam is geslagen door wat voor oorzaak dan ook, weer een ander doordat er onverwachte problemen zijn ( scheiding/ontslag/faillisement) die men niet geleerd heeft op te lossen en hoe ongelooflijk het ook klinkt, vaak gebeurt dat dan in een soort van opwelling.. en weer een ander doet een poging tot om aandacht te trekken maar die poging loopt verkeerd af..
Ik heb als hulpverleenster jarenlang achterblijvers na zelfdoding begeleid en heb het allemaal voorbij zien komen..
En als ik iets daarvan heb geleerd dat hierover oordelen eigenlijk gewoon niet mag...

De verbeelding maakt het mogelijk dat mensen in de meest deerniswekkende omstandigheden lichtpuntjes blijven zien waardoor zij kunnen overleven.
Het gebrek aan verbeelding maakt dat mensen bij betrekkelijk weinig tegenslag helemaal geen toekomst meer kunnen zien en dan kiezen voor de dood.

Ik denk dat het juist is... Wij hier in Nederland leren toch minder om met tegenslagen om te gaan... Daar in die derde wereldlanden is dat dagelijkse kost, daar vecht men al elke dag tegen de dood en ziekten en honger enz enz... En niet te vergeten hebben die mensen hoop op een beter leven, hoop op een beter bestaan, hoop op rijkdom enz enz... Dat hebben wij in het Westen niet zo, wij nemen alles eerder als vanzelfsprekend aan, wij worden boos als de ambulance niet binnen de geprojecteerde tijd arriveert... Dus wij zijn minder gewend aan tegenslagen, aan uitputting, aan honger, aan ellende... Dus als er dan eens iets is, dan kan de drempel tot zelfdoding veel lager zijn...

Ik denk dat je redenering juist is...

heb eens op het randje gestaan, en toen ik erachter kwam dat er wel 1.000.000 dingen erger zijn dan wat ik toen doormaakte besefte ik dat ik me niet aan moest stellen. voor die gedachte gang ben ik nu nog steeds dankbaar. je heb weer even hoop en je weet weer waarom je het allemaal doet. ik denk in die gevangennissen houden de mensen toch de hoop op een ander regime. het feit alleen al dat daar buiten iemand op je wacht doet hoop, en hoop doet leven. als je depresief bent zie je die hoop niet meer en wil je ook niet meer leven (als je heel depri bent dan)
zolang je nog hoop hebt kan je nog positief denken, en heb je dus geen reden (genoeg) tot zelfmoord.

In Afrika is het verschil tussen in de gevangenis zitten en daarbuiten niet zo heel groot voor sommige mensen.

Schoon genoeg hebben van zijn/haar leven.!
Moe worden van het leven.!