Het is altijd moeilijk, om jezelf even een beetje weg te cijferen op de goede manier, om je vriendin wat vrijer te laten en te kunnen steunen.
Jammer, dat je nog niet hebt gereageerd op mijn vraag bij de reacties.
Kennelijk heeft je vriendin het moeilijk en weet jij daar op dit moment even niet mee om te gaan.
Het is moeilijk voor mensen met autisme, om gevoelens van anderen te herkennen.
Waarschijnlijk heb je zelf ook moeite, om je eigen emoties te herkennen en om ermee om te gaan?
Ik denk, dat de enige mogelijkheid voor jou is, om het haar te vragen, net als bij je "troostvraag".
Vraag aan haar: waar kan ik je mee helpen, wat heb je nodig nu, wat kan ik voor je doen?
En dan niet iedere 5 minuten bij wijze van spreken, want dat werkt dan weer averechts.
Maar als je bijvoorbeeld merkt, dat ze huilt, of juist heel stil is, misschien ook als je merkt dat ze boos is.
Ik neem aan, dat ze weet van je autisme. Je kunt haar op die momenten, dat je het even niet meer weet, vertellen, dat je het moeilijk vindt en soms even niet meer weet wat je moet doen of zeggen. Maar dat je haar wel graag bij wilt staan en helpen, dan kan zij jou ook begrijpen en vertellen, wat ze nodig heeft. Misschien kan je haar ook je vragen laten lezen, en de reacties en antwoorden.
Dit is voor mensen met autisme vaak heel lastig en dat kan je wanhopig en moedeloos maken.
Maar Ruurd: je stelt hier de vragen om haar te helpen en dat vind ik echt zoooooo goed van je!!!
Dat betekent voor mij, dat je een heleboel gevoel in je hebt, maar het moeilijk vindt om ermee om te gaan. Dat hoort bij het autisme. Dat is niet jouw "fout", daar ben je me geboren. Je doet enorm je best om haar te helpen!!!
Hartstikke knap van je en ik hoop echt, dat je iets hebt aan de reacties en antwoorden op je vragen.