Ja, dat is normaal. Echt hoor, niets om je voor te schamen. Toen mijn vader was overleden heb ik ook niet gehuild, later wel eens een keer. En dat betekent niet dat je niet verdrietig bent. Iedereen beleeft dat op een andere manier, en het gekke is dat je het van tevoren niet weet van jezelf.
Het ligt er ook aan of je nog thuis woont of niet. Ik had al mijn eigen gezin, zag hem normaal ook niet dagelijks, dus mijn dagelijks leven veranderde er niet eens zoveel door. Ik weet nog dat ik verbaasd en een beetje boos was toen mijn vader hetzelfde vertelde toen zijn moeder, mijn oma dus, was overleden, dat het hem opviel dat hij eigenlijk nauwelijks verdrietig was. Ik had een erg sterke band met mijn moeder, was 16 op dat moment, en omdat mijn moeder toen al jaren dood was, was zij erg belangrijk voor mij. Ik kon me er niets bij voorstellen dat mijn vader dat anders zag. Maar toen hij overleed, had ik dus hetzelfde, en omdat hij dat over zijn moeder had verteld, hem ik me er eigenlijk niet schuldig over gevoeld.
Het betekent niet dat je er nu klaar mee bent. Misschien wel, was dit het, gaat je leven nu door. Maar het kan ook best zijn dat je nog moeilijke momenten gaat krijgen. Misschien op momenten die logisch zijn (een jaar na het overlijden, bij geboortes, trouwerijen) maar misschien ook ineens op een onverwacht moment. Dat overkomt mij ook zo nu en dan, ik laat me er soms volledig door overvallen. En dat heb ik inmiddels dan maar geaccepteerd, dat gebeurt gewoon, daar moet ik het dan maar mee doen.
Ik wens je een goede manier van verwerken, wat die manier dan ook is voor jou.
Toegevoegd na 1 minuut:
Ik bedoel: ik had een erg sterke band met mijn oma, mijn moeder was toen al lang overleden.