Mijn vader is nu 3 weken overleden. maar ik besef het nog steeds niet denk elke keer weer dat ik hem snel zie. hoort dit bij de verwerking?

Dit hoort zeker bij de verwerking. Het is allemaal nog heel onwerkelijk en je kan het eigenlijk nog niet geloven. Zoiets heeft tijd nodig, hoeveel tijd is niet te zeggen. Iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier.
Gecondoleerd en heel veel sterkte.

Gecondoleerd.
Dit hoort inderdaad bij de verwerking.
Sommige mensen doen er jaren over , sommige 1 dag.
Je hoeft je er niet voor te schamen.
Je moet er gewoon een tijdje mee leven en op een gegeven moment zal je er aan gewend zijn


Je

Allereerst: gecondoleerd!
Dat hoort zeker bij de verwerking! Maak je niet ongerust en vooral: schaam je niet!!!!
Iedereen verwerkt en rouwt op zijn/haar eigen manier.
Voor rouwen en verwerken staat 1 jaar, sommigen zeggen 2 jaar.

Er zijn vele sites over rouwverwerking, misschien heb je iets aan deze, speciaal voor jongeren.
http://jongerenenrouw.mysites.nl/

Ja, dat is normaal. Echt hoor, niets om je voor te schamen. Toen mijn vader was overleden heb ik ook niet gehuild, later wel eens een keer. En dat betekent niet dat je niet verdrietig bent. Iedereen beleeft dat op een andere manier, en het gekke is dat je het van tevoren niet weet van jezelf.
Het ligt er ook aan of je nog thuis woont of niet. Ik had al mijn eigen gezin, zag hem normaal ook niet dagelijks, dus mijn dagelijks leven veranderde er niet eens zoveel door. Ik weet nog dat ik verbaasd en een beetje boos was toen mijn vader hetzelfde vertelde toen zijn moeder, mijn oma dus, was overleden, dat het hem opviel dat hij eigenlijk nauwelijks verdrietig was. Ik had een erg sterke band met mijn moeder, was 16 op dat moment, en omdat mijn moeder toen al jaren dood was, was zij erg belangrijk voor mij. Ik kon me er niets bij voorstellen dat mijn vader dat anders zag. Maar toen hij overleed, had ik dus hetzelfde, en omdat hij dat over zijn moeder had verteld, hem ik me er eigenlijk niet schuldig over gevoeld.
Het betekent niet dat je er nu klaar mee bent. Misschien wel, was dit het, gaat je leven nu door. Maar het kan ook best zijn dat je nog moeilijke momenten gaat krijgen. Misschien op momenten die logisch zijn (een jaar na het overlijden, bij geboortes, trouwerijen) maar misschien ook ineens op een onverwacht moment. Dat overkomt mij ook zo nu en dan, ik laat me er soms volledig door overvallen. En dat heb ik inmiddels dan maar geaccepteerd, dat gebeurt gewoon, daar moet ik het dan maar mee doen.
Ik wens je een goede manier van verwerken, wat die manier dan ook is voor jou.

Toegevoegd na 1 minuut:
Ik bedoel: ik had een erg sterke band met mijn oma, mijn moeder was toen al lang overleden.

Ik weet nog dat toen mijn vader een paar weken dood was ik bij mijnn zus kwam, waar mijn moeder ook was. Ik kon de vraag:"waar is pa"nog net inhouden.
Net zoals het je zult overkomen dat je denkt je vader te zien lopen op straat. En dan ineens beseft dat dat helemaal niet kan.
Misschien omdat het je wel veel doet, wil je het niet beseffen.En kun je het nog niet beseffen,maar als het zover komt, geef het de tijd. Aan rouwen zijn geen vaste regels, nieet wanneer je er mee begint, ook niet wanneer het stopt.
Sterkte en gecondoleerd nog

Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Verdringing en ontkenning horen bij een rouwproces maar dat proces verloopt niet bij iedereen hetzelfde. Het zijn eigenlijk overlevingsmechanismen die het jou mogelijk moeten maken om te blijven functioneren. Vooral bij nabestaanden die voor andere nabestaanden moeten zorgen zie vaak dat ze handelend optreden en zich 'goed' kunnen houden.

Schaam je er in ieder geval niet voor. Op de duur zal het besef wel doorbreken dat je vader er niet meer is. Wat je erover vertelt getuigt echt wel van gevoel. Het is inderdaad best mogelijk dat je, misschien samen met je vader, al tijdens zijn ziekbed een deel van je rouwproces hebt doorgemaakt. Dan nog zal je het verlies van je vader een plek moeten geven in de komende tijd maar laat gewoon het gevoel dat je hebt toe. Het is nergens voor nodig om je schuldig te voelen.

Gecondoleerd met dit verlies

Ja dit hoort bij verwerkin , jullie wisten een beetje waar jullie aan toe waren en zullen ook gespreken hebben gevoerd , dus eigenlijk ben je er al heel lang mee bezig geweest om een soort afscheid te nemen en tijdens die gesprekken heb je ook gehuild en je verschrikkelijk gevoeld

Misschien is het ook een soort vrede wat je ermee hebt omdat je vader niet meer hoeft te vechten tegen de verschrikkelijke ziekte , hij heeft nu rust en daar heb je vrede mee

De tijd komt nog wel dat je het moeilijk gaat hebben , maar ik denk dat je er vooral vrede mee hebt dat hij niet meer hoeft en geen pijn meer heeft

Ja, is altijd heel moeilijk. Ben zelf verleden jaar mijn moeder verloren en ik besef het wel maar toch soms ook niet. Je leeft verder en dan ineens krijg je weer een klap omdat je er aan denkt of je ziet iets wat herinnerd.
En dan besef je het heel goed en doet het heel veel pijn.

Ik denk niet dat hier echt iets op te zeggen valt, het is heel persoonlijk voor iedereen.
Gecondoleerd met je verlies en weet dat als je pa in je hart zit hij daar altijd blijft.

Je hoeft je in ieder geval niet te schamen hoor, al hebben sommige mensen een eigen mening erover. Het is verder weg voor hen over het algemeen en iedereen heeft zijn eigen proces van verwerking. Begrip is een heel groot goed en zou een hoop oplossen in de wereld

Hee lieverd, van harte gecondoleert. Wat ontzettend erg voor je.
Dit proces is normaal voor de rouwverwerking; ze noemen het met recht de ontkenningsfase.
Geef jezelf rustig de tijd om verdrietig te zijn en je verdriet te verwerken!!!

heel erg veel sterkte.

liefs,