Het was een mooie zomerdag, ik moest een grote vijver gaan maken, ergens in Brabant.
In de tuin speelde een meisje van een jaar of 5.
Een kleurige poppenwagen met pop er in was het enige wat het meisje zag en daar liep ze de hele tuin mee door.
De moeder was binnen en was een jaar of 30 ,oosteuropees denk ik , ik kon haar niet verstaan.
De man, eind 50, dus veel ouder, liep wat heen en weer.
Naast de tuin liep een grote sloot met veel eendenkroos.
De buurman ernaast was met een electrische heggenschaar zijn heg aan het knippen.
Terwijl ik aan het meten was bij de vijver, hoorde ik een vreemd geluid tussen het lawaai van de heggeschaar door.
Mijn onderbewustzijn waarschuwde me dat het toch wel een heel vreemd geluid was, wat ik net hoorde!
Toen ik me dat bewust werd, dacht ik ineens aan dat meisje.
Het zou toch niet.........
Ik ging toch even kijken en liep direct naar de sloot.
Daar zag ik het poppenwagentje drijven, maar geen kind.
Even was ik gerust gesteld, gelukkig geen kind in het water.
Maar iets klopte er niet!!
Toen zag ik ineens een handje boven water komen.
Mijn hart bonkte in mijn keel van schrik.
Ik graaide vanaf de kant onder het eendenkroos en had het meisje beet.
Ze kwam proestend boven en begon te huilen, dat klonk voor mij als de mooiste muziek ooit!!
Ik bracht haar naar huis ,waar de moeder begon te krijsen van schrik.
Even later kwam de vader me bedanken, totaal van slag.
Het was een signaal van mijn onderbewustzijn die dit meisje gered heeft.
Gelukkig dat ik naar naar luisterde.
En dat ben ik blijven doen.