Heb jij wel eens iemand het leven gered, en wat doet het met je?

Niet echt. Ik heb een keer noodstop voor een klein meisje gemaakt dat echt zó de straat overstak zonder ook maar 't minste op te letten of uit te kijken. Maar ik reed bewust al vrij langzaam omdat ik kleine kinderen op de stoep niet vertrouw.

Idem als mmm. Een jongetje dat tussen twee auto's de weg op rende. Godzijdank ABS en een droge weg. Maar het voelde niet alsof ik iemands leven heb gered, eerder alsof ik bijna iemand had vermoord. Nee, het heeft mijn leven niet veranderd, op een paar uur na, die ik na zat te trillen.

Een tijdje geleden alweer: ik kom rustig aanrijden bij een verkeersdrempel in een smal straatje en plotseling steekt er een dreumes over op z'n driewieler. Vol in de ankers, kind schrikt en is (gelukkig gezond) weer weg. Schade aan mijn auto? Een heel dure voorspoiler verspeeld..... Sinds die tijd hou ik me in woonwijken NOG sterker aan de snelheid. Sinds kort is onze woonwijk tot 30 km zone verklaard. Ik vind het prima en hou me eraan, als er iemand achter me rijdt die harder wil en "duwt', dan sproei ik gewoon mijn voorruit even schoon.

Een keer iemand uit zelfmoord gepraat, en, met 50K per jaar uiteraard ook bovengenomende situaties meegemaakt. Dat er nog steeds ouders zijn die hun kinderen buiten de tuin op de stoep langs een drukke straat laten spelen.. Me verandert? Nee. Niet echt. Ik denk dat het iemand doden een veel grotere impact op je leven heeft.

ik heb mijn zusje een keer gered, ze was erg jong(6 jaar met zwemdiploma) en we speelden in spanje vlakbij het zwembad. Er was nog een meisje en die wilde de opblaaskrokodil uit het water pakken, dat meisje had geen zwemdiploma, dus wilde mijn zusje hem pakken voordat ze het water inviel. Ik wat verderop een boekje te lezen en hoorde ineens enorm gespartel. Ik ging kijken en zag mijn zusje half onder water met dat kind bovenop haar. Ik ben het water in gesprongen, heb dat meisje van mijn zusje gehaald en naar de kant geduwd, heb mijn zusje beet gepakt. Op de kant gezet en niet meer los gelaten. Was erg heftig maar bleek dat dat kindje haar evenwicht had verloren en mijn zusje mee het water ingetrokken. Mijn oma is toen naar die moeder van het meisje gegaan, om aan te geven dat kinderen zonder zwemdiploma niet alleen bij het water kunnen spelen, maar mevrouw was erg druk en een bedankje kon er helaas niet af. Maar mijn zusje heb ik nog!

Ja, dat van mijn kleine broertje. Hij probeerde in een zwemband met zo'n zitje in het midden te stappen, maar stapte op het zitje. Daardoor ging hij ondersteboven, maar met zijn benen nog in de band. Hij kon dus niet meer naar boven. Toen ben ik er snel heen gezwommen, en heb hem opgetild. Als ik dit niet had gedaan, waren er nog wel een paar mensen dichtbij genoeg om hem te helpen, maar toch.. Het doet op dat moment wel iets met je, ik schrok vooral heel erg. Maar het is niet zo dat ik er dagelijks aan denk. Bijna nooit eigenlijk.

Ja... Maar zal jullie de details besparen, aangezien het een zeer gevoelig onderwerp betreft en het praktisch als ongelovelijk klinkt... En nee. Dit heeft mijn leven niet veranderd...

Het was een mooie zomerdag, ik moest een grote vijver gaan maken, ergens in Brabant. In de tuin speelde een meisje van een jaar of 5. Een kleurige poppenwagen met pop er in was het enige wat het meisje zag en daar liep ze de hele tuin mee door. De moeder was binnen en was een jaar of 30 ,oosteuropees denk ik , ik kon haar niet verstaan. De man, eind 50, dus veel ouder, liep wat heen en weer. Naast de tuin liep een grote sloot met veel eendenkroos. De buurman ernaast was met een electrische heggenschaar zijn heg aan het knippen. Terwijl ik aan het meten was bij de vijver, hoorde ik een vreemd geluid tussen het lawaai van de heggeschaar door. Mijn onderbewustzijn waarschuwde me dat het toch wel een heel vreemd geluid was, wat ik net hoorde! Toen ik me dat bewust werd, dacht ik ineens aan dat meisje. Het zou toch niet......... Ik ging toch even kijken en liep direct naar de sloot. Daar zag ik het poppenwagentje drijven, maar geen kind. Even was ik gerust gesteld, gelukkig geen kind in het water. Maar iets klopte er niet!! Toen zag ik ineens een handje boven water komen. Mijn hart bonkte in mijn keel van schrik. Ik graaide vanaf de kant onder het eendenkroos en had het meisje beet. Ze kwam proestend boven en begon te huilen, dat klonk voor mij als de mooiste muziek ooit!! Ik bracht haar naar huis ,waar de moeder begon te krijsen van schrik. Even later kwam de vader me bedanken, totaal van slag. Het was een signaal van mijn onderbewustzijn die dit meisje gered heeft. Gelukkig dat ik naar naar luisterde. En dat ben ik blijven doen.

op vakantie in turkye bij ons resort in bodrum [spa resort fuga] moet je om bij je huisje te komen een heel steile helling op en af .als je je verstapt op de helft ga je onderuit en dender je naar beneden . een engelse mevrouw met wandelwagen dacht er iets te licht over en voordat ze er erg in had viel het kind, van een jaar of 2/2en half boven aan die helling, uit de wandelwagen . voordat ik het in de gaten had greep ik in een reflex het kind en kon me staande houden . de moeder keek naar mij en naar beneden en wist als ik dat kind niet had gegrepen het een heel moeilijk verhaal was geworden . ze keek me weer aan maar kon niets zeggen van schik maar haar ogen spraken boekdelen. ik voelde me door dat voorval alsof ik de hele wereld aankon.