Ken je dit gevoel: je hebt goeie zin, je dag loopt lekker, er is eigenlijk niks aan de hand..

Question

en dan ineens verandert je stemming zomaar.. je voelt het er gewoon insluipen zonder dat er iets is voorgevallen.. je wordt lastig of mopperig of verdrietig, voelt je gewoon rot.. voor alle duidelijkheid: je bent niet in de overgang!
Hoe ga je dan met die stemmingswisselingen om?

 · Accepted Answer

Ik ga even een 'gevaarlijke' gok doen, maar:

Voor mensen die dit ervaren (waaronder ik zelf) durf ik bijna met zekerheid te zeggen dat ze allen een opvoeding hebben genoten of in een milieu zijn opgegroeid, waarin het uiten van emoties, oftewel assertief en expressief zijn, niet aangemoedigd werd, of misschien zelfs wel afgekeurd werd.

Zolang jij maar blijft denken dat je geen recht hebt op je eigen emoties (wat je misschien ook nog wel eens door invloed van een bepaalde religie kan zijn aangepraat), zul je proberen deze te onderdukken, om in een gunstig daglicht te komen van het milieu waarvan je nog steeds denkt je identiteit aan te moeten ontlenen.

De keerzijde is echter dat, als je emoties te lang onderdrukt, ze op een gegeven moment toch een uitweg uit je lichaam zoeken. In eerste instantie voel je dit meetsal door spanning/stress.

Als je maar lang genoeg je emoties blijft onderdrukken, en geen uitlaatkleppen hebt, zal dit zich kunnen gaan uiten in stemmingsschommelingen. Op een gegeven moment is de kans groot dat je overspannen en zelfs depressief raakt.

Jammergenoeg heb ik nog steeds niet de kunst van assertief zijn onder de knie (zeker wanneer het gaat om grenzen aangeven, irritaties/boosheid uitspreken).

Maar mijn advies is:

Probeer te analyseren welke emoties jij onderdukt. En probeer te kijken of jij in staat bent deze emoties beter te kanaliseren.

 · Answer

Dit gevoel ken ik gelukkig niet nee! Tenminste niet spontaan, zonder dat er iets voorvalt ofzo...

 · Answer

Het gebeurt me (helaas) regelmatig, maar meestal ga ik dan wat anders doen, gitaar spelen o.i.d..

 · Answer

Ik ken het, eens per maand...

 · Answer

Ja ik ken het ook wel. Dan voel ik me van het ene op het andere moment gewoon in een dipje zitten ofzo. Meestal geef ik er wel aan toe. Als de mogelijkheid er is ga ik gewoon ff op de bank liggen ofzo. Als de stemming te lang duurt dan ga ik leuke dingen doen of probeer ik na te gaan of er echt niets is waar ik (onbewust) mee zit.

 · Answer

Ik herken dit heel erg. Ik ben een adhder en heb daar vaak last van, meestal als ik thuis kom uit mn werk. Ik weet absoluut niet waarom maar kan dan opeens vreselijk huilen of de pest in hebben. Mijn oplossing is; zorgen dat ik even alleen ben. Even niet praten, een lekker muziekje om je op af te reageren en meestal is het dan heel snel weer over.

 · Answer

Heb er helaas ook last van. Heel vervelend. Probeer altijd te achterhalen waar het gevoel vandaan kan komen en dan doe ik er wat aan. Vaak helpt het ook om met iemand er over te praten.

 · Answer

ik heb het regelmatig - juist als een dag lekker "zit", zakt er in mij iets naar mineur....Ik denk er dan altijd maar aan, dat 8/9 van ons denken onbewust is, en dat er iets van het verdriet in mij in mijn bewuste is gekomen, zoals een belletje lucht uit de diepte van de zee opstijgt, en steeds groter wordt, tot het aan de oppervlakte komt, en uit elkaar spat. En ik probeer er maar mee om te gaan, zoals ik met het weer omga - 's morgens knalblauw en stralend, maar het betrekt, en gaat regenen.
Hanny Michaelis heeft hier een heel mooi gedichtje over geschreven - ik stuur je een PB, dan kan je het lezen.

 · Answer

Ja, ik ken dit gevoel ook, echt heel vervelend. Vaak is het er als er juist iets leuks is. Iedereen vrolijk en bij mij zo`n treurig gevoel. Ik laat het gewoon over me heen komen en denk dan iets in de trant van: ach ja, gevoelens komen en ze gaan weer. Er tegen vechten helpt bij mij niet.

Kinderen voor kinderen had daar in de jaren tachtig een liedje over: "droeverig gevoel". Ik weet niet meer op welke l.p./c.d. dat staat.

Kinderen voor kinderen had daar in de jaren tachtig een liedje over: "droeverig gevoel". Ik weet niet meer op welke l.p./c.d. dat staat.

rubia · Answer

Het gevoel kan van het ene moment op het andere opkomen zonder aanleiding ... en dan kan ik niet meer stoppen met denken.  Ik kan er zelf weinig aan doen maar als mijn partner me dan veel aandacht schenkt en met mij praat dan fleur ik op.

 · Answer

toen ik dit had had ik een postnatale depressie.
en moest aan de anti depressiva.
omdat je ook al zegt wrijving met je partner te hebben kan het dus heel goed.

even langs de huisarts en je bent weer als nieuw.

succes x

 · Answer

Ja, ik heb het ook af en toe en het kan als een schaduw over je heen vallen. Even knuffelen met mijn vriend doet wonderen, hij heeft op dat soort momenten een enorm goede invloed op me. Maar hij is er niet altijd helaas en dan ga ik mediteren. Even heel diep in mezelf tot rust komen, liefst in de natuur onder een boom.

 · Answer

Ik vermoed dat er iets onderliggends is. En dat moet eruit.

Je worstelt van binnen.

Probeer op zoek te gaan naar de oorzaak van je worsteling. Niet de meest voor de hand liggende oorzaak, misschien zit er wel een diepere oorzaak daaronder.

Zodra je niet meer van binnen hoeft te worstelen, zodra je niet meer een deel van jezelf met veel inspanning naar beneden moet drukken, elke dag opnieuw - vanaf dat moment ben je meer in balans en heb je goede kans dat je stabiele humeur van vroeger terugkeert.

 · Answer

Bij mij kan het komen door een geur die ik ruik, een opmerking die iemand maakt, of een beeld wat ik ineens voor ogen krijg. Ik probeer dan het gevoel ècht  te (door) voelen en er achter te komen, waar die stemmingswisseling vandaan komt. Is het iets van nu...of komt het door een andere (vervelende) ervaring.

 · Answer

)Je moet het me niet kwalijk nemen als ik er helemaal naast zit maar het kan niemand ontgaan dat het niet goed met je gaat.Rota had het er ook al over maar als ik je vragen van de laatste tijd bekijk kan ik mij niet aan die indruk onttrekken.Je steldde ook een vraag over blauwe plekken en dat het minder ging met je relatie.Ik hoop niet dat die vragen met elkaar te maken hebben.Volgens mij moet je dringend hulp zoeken b.v.bij de huisarts.Vegeef het me als ik te ver ga maar je vragen zijn echt een roep om hulp.

 · Answer

Ik denk dat ontzettend veel mensen daar last van hebben in meer of mindere mate.
Ik heb het zelfs wel eens met plotseling opkomende angstgevoelens, en dat is gek genoeg op momenten dat ik iets heel gezelligs aan het doen ben, bv in het theater zit of met vrienden in de kroeg ofzo.

Ik denk dat het over het algemeen te maken heeft met het hectische leven waarin wij vastzitten.
We moeten zoveel, we vliegen en we rennen en we sprinten. 
Weinig tijd om terug te keren naar de kern, om dingen te laten bezinken, om dingen een plek te geven.

Juist op momenten van rust en ontspanning gaat dat tegen je werken en steekt het de kop op: alsof je lijf protesteert tegen het feit dat het gezellig is en alles lekker loopt...
Ik denk dat het een signaal is dat je beter naar innerlijke stem moet luisteren, en jezelf niet langer tekort moet doen door maar door te blijven sprinten.
(makkelijker gezegd dan gedaan hoor, in deze tijd...)

Ken je dit gevoel: je hebt goeie zin, je dag loopt lekker, er is eigenlijk niks aan de hand..

Het beste antwoord

Andere antwoorden (15)

Weet jij het beter..?