Is het normaal dat je in het begin van je zwangerschap angstig bent?

Ik denk dat iedere zwangere vrouw vroeg of laat paniekaanvallen krijgt. De een wat erger dan de ander.

Ik droomde heel vaak dat ik een vreselijk misvormd kind ging baren, of dat het kindje in mijn buik dood ging enz.

Waarschijnlijk komt het door de hormonale veranderingen in je lichaam. Na een tijdje gaat het gewoon weer over.

Veel plezier met je zwangerschap!

Dat is heel normaal. Het is ook eng! Je leven gaat compleet veranderen en je bent verantwoordelijk voor een klein mensje. Maar meis geloof me; ik heb 2 kinderen, en het is geweldig! Natuurlijk zijn er minder leuke en zware momenten.. Maar de wegen niet op tegen het zien opgroeien van je eigen kind(eren). Geniet lekker van het leven in je buik! En maak je niet te veel zorgen! Een beetje mag, dat doen alle moeders ;)
Ik wens je een super fijne zwangerschap.

Voor jou is het hartstikke normaal, want je hebt er last van op dit moment ;-) Het was voor mij ook normaal en voor velen met ons! Het heeft ook te maken met de hormonen die door je lijf gieren, het hoort erbij.
Leuk is anders, maar het gaat echt weer veranderen!
Probeer te accepteren, dat het er bij hoort, en dat het effe wat minder leuk is. Zwanger zijn is niet alleen maar zweven op een roze wolk, maar dat komt echt weer!!!
Ik wens je een mooie zwangerschap toe en een fijne bevalling straks.

Anonimo, rustig aan! Dit is helemaal niet gek, zoals je denkt!
Je gaat moeder worden, jouw en je partners leven gaat heel erg veranderen, het wordt nooit meer zoals het was en vanaf het eerste moment dat je kind geboren is ben je voor de rest van je leven mama en papa. Is het gek dat je dar honderden gedachten over hebt?

Het duurt negen maanden voordat kleintje er is. Da's mooi de tijd om te wennen. Te wennen aan alles. Om te regelen hoe het straks gaat, om te lezen en te leren wat je allemaal moet doen, om je waanzinnig te verheugen op de komst van kleintje en alles in orde te maken met het kamertje en zo.

De hormonen houden een marathon in je lichaam. Dat brengt je van de wijs en zorgt voor stemmingen.

Belangrijk: geen overvolle agenda, maar rustig aan. Zorg goed voor jezelf, je lichaam en je baby. Na de eerste twee maanden ga je je denk ik weer wat beter voelen.

Beleef het bewust, deze tijd. Hou een boekje bij over hoe je je voelt. Is prachtig om over veel jaren na te lezen...

Ten eerste, mijn hartelijke felicitaties. Ik begrijp je volkomen maar ...hoe moeilijk het ook is, probeer die angst toch een beetje te negeren. Je bent nog in een pril stadium, het belangrijkste stadium en als je nu al toegeeft aan die angst en te bedenken dat je nog 7,5 maand moet dan gaan die maanden lang duren. Geniet van het feit dat er een wonder in je buik zit die jij en je vriend (man) samen gemaakt hebben en denk aan de mooie momenten die er nog aankomen, en de complimentjes en interesses van je omgeving straks en de mooie spulletjes en meubeltjes die jullie gaan uitkiezen. Spanningen zijn heel normaal maar zorg dat je niet teveel spanningen krijgt. als je het idee hebt dat de spanningen te hoog oplopen en jij (in dit geval) niet meer weet wat te doen zou ik toch bij een huisarts navragen hoe je die spanningen de baas kan blijven en tot hoever spanningen normaal zijn. Overigens kan je vriend best begrijpen dat jij niet jezelf bent, hormonen veranderen tijdens de zwangerschap, dat heeft iedere zwangere vrouw maar begrijp wel dat je vriend het ook allemaal spannend vind en hij ook voor het eerst vader wordt. Jullie gaan binnenkort een andere fase van je leven in. Heel veel plezier en succes met je zwangerschap en bevalling.

Ja hoor, hartstikke normaal. 't Is heel spannend, omdat je weet dat je leven volledig verandert. Maar het is ZO leuk!
Je went vanzelf aan het idee, op een gegeven moment ga je je kindje voelen bewegen in je buik, dan wordt het al heel bijzonder.
Maar naast je paniekgevoelens die je nu hebt en normaal zijn, ben je waarschijnlijk ook nog eens enorm moe. Nooit heb ik me zo moe gevoeld als in de eerste 3 maanden van mijn zwangerschappen. (echt hoor, 's ochtends slapen op de bank, 's middags weer (als peuter op bed lag) en 's avonds om 8 uur in slaap vallen voor de tv)
Dat helpt natuurlijk ook niet echt om alles rooskleurig in te zien. Maar het heeft echt te maken met hormonen, en na 3 maanden wordt dat een stuk beter.
Succes en sterkte even, en echt hoor, het wordt beter!

veel zwangere vrouwen zijn moe.
niet gewoon moe, maar HEEL moe (waar niet tegen op te slapen is zeg maar) als je eens kijkt wat er allemaal in je buik gebeurd hoe het zich ontwikkeld, en wat er allemaal in korte tijd veranderd en aangelegd moet worden weet je waarom je zo moe bent. jouw lichaam maakt dit mogelijk en dat kost energie, veel energie!
dit is normaal aan het begin van de zwangerschap (het gaat weer over als je wat verder in de zwangerschap bent!!)
de onzekerheid, het is nieuw voor je!
je hebt nog nooit ondervonden hoe het is om moeder te zijn en voor een kind te zorgen, je weet niet wat het inhoud, je kent het gevoel niet.

ik had het precies zo... hoe moet dit/hoe zal dat gaan/als ik maar niet/zou ik wel/kan ik wel/ enz.
toen ik eenmaal mijn kindje zag voel je wat moeder gevoel is, liefde naar je kind. ik vroeg het me niet meer af, ik deed gewoon. ik denk dat het je instinct is. de verantwoording voelde niet meer als verantwoording want je doet alles voor je kind met plezier en je geniet ervan met volle teugen. je krijgt tips, er is waarschijnlijk kraamhulp, het consultatiebureau, vast moeders in je omgeving die je om tips kan vragen als het nodig is, je hebt je huisarts voor vragen, er is een zorglijn die je dag en nacht kan bellen als je ergens mee zit en je wat wil weten over je kindje.

bij de 2e dacht ik het door te hebben. ik was tenslotte al moeder, maar toch kwamen weer de vragen. zou ik van dit kindje net zo 'belachelijk' veel kunnen houden? is het wel eerlijk naar de eerste toe? kan ik ze ooit beiden evenveel aandacht geven? hoe verdeel ik de tijd? kan ik het wel?
en weer heb ik me vanaf het eerste moment nooit meer dat soort dingen afgevraagd, want je ziet en ervaart meteen dat het mogelijk is.

vertrouw dus op jezelf, het is spannend, maar het komt echt wel goed. je hormonen en je moeder gevoel doen zulke onvoorstelbare dingen met je dat je echt heel anders hier tegen aan gaat kijken. het is al een verliefdheid, maar tig keer krachtiger. je denkt niet meer 'in kan ik het', maar je doet wat je moeder gevoel je ingeeft met zekerheid. je groeit met je kindje mee, met de ontwikkeling en hebt niet eens door dat je verantwoording groter wordt.
zorg ervoor dat de spanningen van het nieuwe niet tussen jullie in komt te staan en deze bijzondere periode overschaduwd word door twijfel en angst. blijf je hyperventileren maak dan een afspraak met je huisarts om dit te bespreken

fijne zwangerschap gewenst!!!

ja dit soort gedachten en gevoelens zijn normaal.. maak je geen zorgen, dat komt allemaal goed. Zodra je kindje er is krijg je kraamzorg en is je vriend er ook, en verder volg je gevoel. ga je kindje gelijk voeden, borst of fles, de rest komt vanzelf. En anders zijn er nog mega veel vraagbaken waar je altijd terecht kunt als je het even niet weet :) Ook daar volg je je gevoel in en doe je wat voor je kindje juist is... Fijne draagtijd toegewenst ;-) ( nja klinkt maf maar jeweet wat ik bedoel :)