Wat moet er gebeuren om je dwars te maken?

Als iemand constant groepen over een kam scheert, liefst ongenuanceerd en onjuist.

Daar ga ik constant tegenin.

Als men mij een verwijt/beschuldiging maakt, waar ze werkelijk niet van weten, waar ze het over hebben...

Daarbij komt dat mensen mij nog wel eens onderschatten, waaronder mijn moeder...

En als je me echt tegen je hebt dan kun je inderdaad maar beter verhuizen naar een andere planeet...

Ik ben al van dwars, dat kan ik alléén maken en dat ben ik al...

Dus er hoeft niets te gebeuren om mij dwars te maken...

Als iemand wil bepalen wat en hoe ik iets moet doen. Dan ga ik er precies tegenin. Klopt, dat noemen ze eigenwijs.

Als iemand een grote bek opzet of denkt dat ie wat is. Dan wordt ik juist dwars.

Wanneer iemand het beter denkt te weten wanneer het over mij gaat, en dit probeert door te drukken.

Alsof ik zelf niet weet wat wel of niet goed voor me is.

Als m'n ouders iets zeggen en ik het daar niet mee eens ben.. (Pubertijd hè)

Als een pot mij verwijten gaat maken. En voor de "niet moedige" min duim drukkers is dit een geval met: Ketel!

als iemand heel zeikerig klinkt... zielig zeikerig.. daar kan ik niet zo goed tegen... wordt ik kwaad van.
en dat terwijl ik zelf af en toe flink kan zaniken....

life's not fair ;-)))

Als ik geen aandacht krijg

Als mensen met en de houding en de woorden beginnen van 'ik weet het hoe dat ook beter' dan heb je me meteen..

Dit gebeurd er dan.
(Ver)Wenslijst van Addy op een incidentele echte baaldag.

Ik wil dat iemand luistert, en niet alleen hoor wat ik zeg. Ik ben het beu, om altijd te horen dat je het te druk hebt. Ik ben het gezeik zat over al die therapieën en medicatie, ik ken de medische encyclopedie al. Ik hoor telkens hoe goed die ander het heeft gedaan, maar ik heb het al zo vaak geprobeerd. Ik ben teleurgesteld in de vele keren dat er gezegd word kan ik je ergens mee helpen? maar ze doen het niet. Ik ben pissed off als ze zeggen ik kom hoor, maar ze komen niet. Ik ben niet serieus genomen, als ik vertel hoe het werkelijk met mij is klagen doe je maar ergens anders. Ik krijg koppijn als van gezeur als ze over je praten, maar niet met jouw. Ik krijg de pest erin als ik het gevoel heb dat mijn beperkingen de jouwe beperkt. Ik ben woest als ik 10 keer iets geprobeerd heb en ze zeggen probeer het nog een keer. Ik raak gefrusteerd als ze zeggen je bent al zolang ziek het wordt gewoon. Ik erger me kapot, als anderen zoveel zeggen en ik de woorden niet kan vinden, dat het anders is.

Beschouw mij niet als zieke, maar als mens, en ik heb jullie lief.

Mmm, eigenlijk niks.

Heb eigenlijk niemand nodig om dwars te zijn, maar sommige (bazige) mensen helpen wel.

Dat kan om alles zijn en om niks. Ligt er maar net aan hoe ik me voel. Dus eigenlijk ligt het helemaal aan mijzelf of ik dwars ga doen.

als mensen mijn grenzen, die ik duidelijk genoeg aangeef, niet respecteren.