Zijn er meer mensen die het probleem hebben dat ze niet weten naar welk oog ze moeten kijken wanneer ze met iemand in gesprek zijn?

Ja, ik heb het ook. Soms probeer ik wat ongericht voor me heen te kijken, maar ben bang dat ik dan ga loensen. Maar meestal kijk ik naar een van de wangen en af toe naar een van de twee ogen.

Ik vond het altijd een eigenaardig probleempje, niet heel ernstig. Ben blij dat jij het ook hebt.

Kijk naar de plek precies tussen de ogen van de ander in. Voor de ander is het dan net of je hem/haar recht aankijkt, dus het valt niet op dat je niet "in" een oog kijkt.

Ik merk van mezelf dat ik een paar seconden naar het ene oog, en dan een paar seconden naar het andere oog kijk. Dat gaat eigenlijk automatisch. Het voelt in ieder geval niet zo onrustig als continu heen en weer springen.

Tot slot: tijdens een gesprek hoef je elkaar echt niet continu strak aan te staren. Dat doe je als je smoorverliefd bent, maar verder eigenlijk niet. Het is heel normaal om tijdens een gesprek even omhoog, omlaag, of opzij te kijken. Zolang je maar niet echt duidelijk iets anders aan het bekijken bent, ofwel: zolang je je aandacht maar bij je gesprekspartner houdt en niet bij dingen die naast of achter die persoon gebeuren, is het alleen maar ontspannend (voor beide) wanneer je elkaar niet continu strak zit aan te staren.

Ik ken het probleem zelf niet echt maar ik kijk ook niet graag mensen te lang aan tijdens een gesprek. wat mij erg helpt is niet te veel de focus te leggen op de ogen maar bijvoorbeeld op diegene zijn mond of voorhoofd. De persoon merkt er niets van en het geeft jou een stuk meer rust.

Tussen de ogen zit de neus. Als je naar de bovenkant van de neus kijkt is het voor de ander net of je hem aankijkt.

Dit foefje wordt ook regelmatig toegepast bij spreken in het openbaar, als de spreker het eng vindt dat zoveel mensen hem/haar anstaren. Kijk naar de neuzen.

Ik snap wat je bedoelt. Soms kun je niet goed focussen en kijk je van het ene oog naar het andere. Soms staar je maar wat in het midden.

De meeste mensen kijken naar het linkeroog van hun gesprekspartner. Ik heb wel gemerkt dat als je een heel intiem gesprek wilt voeren, of in ieder geval een gesprek met diepgang, dan werkt het kijken naar het rechteroog veel beter. Alsof je dan 'dichterbij' komt.

Als je geen keuze kunt maken, dan is het makkelijker om één oog te kiezen en je daarop te focussen.

IN de of een oog(ogen) kijken kan ook als brutaal gezien worden, vandaar dat ik terloops iemand aankijk en daarna gewoon naar een schouder of iets langs iemand heen kijk.

Dit heeft tevens het gevolg dat mocht het zo zijn dat je uit je waffel meurt(komt veel voor) je niet frontaal staat te hijgen maar schuin weg en das wel zo prettig!

mzzl

ik loop ook te klungelen met het aankijken van mensen
en kijk van het ene oog naar het andere omdat het voor mijn gevoel anders op schaapachtig staren gaat lijken.

behalve als iemand scheel kijkt .....dan MOET ik kijken naar dat schele oog maar probeer het af te wisselen om het niet op te laten vallen.

heb hier weleens op gelet en er zijn veel meer mensen die dit doen (testpersoon zit voor je) :)

het wil ook wel helpen om naar een wenkbrauw te kijken of als iemand iets verder van je afstaat net over het hoofd heen (van dichtbij werkt dit niet want het valt op en kan je wat wazig overkomen) :)



veel succes!


p.s. ik blijf je vraag volgen met de hoop een gouden koekeloer tip te ontdekken

Ja, ik heb het ook, en ik wissel dan maar af: ene oog, andere oog, aanzet van de neus...
Ik heb eigenlijk nooit durven vragen of die ander _ziet_, waarneemt, dat ik dat doe ;-)

Geen problemen mee, ook niet als de gesprekspartner een
afwijkende stand van het oog heeft, een aandoening aan het oog of een kunstoog heeft.
Dat geldt ook mbt gehandicapten, die zie ik ook gewoon als mens. Het ligt aan de eigen instelling of houding hoe men een persoon benadert. Niemand verplicht u om zo dicht op elkaar te staan, wees creatief.

Ik herken het wel. Maar het komt bij mij maar sporadisch voor. Meestal als ik me ongemakkelijk tegenover iemand voel.
Nu ik er over nadenk, kan dat bijvoorbeeld komen doordat die persoon te dicht bij staat. Ik heb er nooit last van met mensen die ik goed ken en waar ik vertrouwd mee ben.

In de westerse wereld hebben we geleerd dat elkaar aankijken beleefd is, want een teken van aandacht voor elkaar. Als je elkaar langdurig strak in de ogen kijkt voelt dat heel onbehaaglijk tenzij bij verliefdheid. Bij boosheid gaat dat wat makkelijker omdat strak aankijken in de meeste culturen maar ook bij dieren een agressiesignaal is.

Je kunt jezelf vrij makkelijk aanleren om bij aankijken tijdens een gesprek je blik ietwat op oneindig te zetten en naar het gehele gezicht te kijken. Het geeft niet als je af en toe even op bepaalde gezichtsdelen fixeert maar een gesprek loopt er zonder meer soepeler door omdat beide deelnemers zich daar beter bij voelen.

Kies het mooiste oog en kijk daarnaar:) Kun je niet kiezen kijk dan de ene keer naar het ene oog en de andere keewr naar het ander. Op een dood punt tussen twee ogen straen lijkt me saai en onpersoonlijk, je kijkt de persoon dan niet recht aan. (Zo voelt dat voor mij, maar das cvoor ieder persoonlijk). En afwisselen is ook wel leuk, maar van dichtbij is dat irri op den duur. Je kunt ook naar wat anders kijken ipv de ogen, de mond, het haar, etc. Dat wat afwisselen. Het gaat eigenlijk vanzelf... Je staat er nu bij stil maar normaliter let je er eigenlijk niet zo op. gelukkig maar want dat zou veel energie gaan kosten en je misschien wel heel ongemakkelijk doen zoelen. Plus dat je zo met kijken bezig bent dat je niet eens meer kunt volgen waar de persoon in kwestie het nu eigenlijk over had :D

Ik heb heel lang mensen niet kunnen aankijken omdat ik dan automatisch wegkeek, tegenwoordig ken ik dit probleem wel ja.
Daarom kijk ik vaak tussen iemands wenkbrauwen in, schijnt niet op te vallen, heb ik ooit geleerd op een sollicitatietraining.

Ik denk dat ik het dan toch anders doe dan de rest, merk ik nu. Ik observeer altijd iemand die tegen me praat, ik kijk eerst naar het ene oog en na een tijdje naar het andere.
Ik vroeg het net aan mijn man omdat ik hier nooit bij stil heb gestaan of dat opvalt. Hij zegt; " mij stoort het niet, ik heb het gevoel altijd dat je goed luistert en ik je hele aandacht heb".
Ik vroeg hem hoe hij het deed, want volgens mij kijkt hij mij ook altijd echt aan. Hij zei ;" ik kijk altijd naar het plekje boven de neus, dan valt het niet op want het lijkt dan net of je iemand recht aan kijkt". We hebben elkaar even op onze eigen manier aangekeken en het klopte. Ik had het gevoel dat hij mij recht aankeek en mijn manier van 'ogen bekijken' vond hij ook prettig en het viel hem ook niet echt op. Maar ja, hij kent mij dus weet ik niet of een ander dit stoort. Wel weet ik dat ik altijd naar ogen gekeken heb omdat ik dan altijd onmiddellijk weet wie ik tegenover me heb.