Ben jij een huil typ?

Ik ben een binnenvetter en huil niet echt gemakkelijk. Alleen van muziek kan ik emotioneel worden. Maar dat is dan een fijn gevoel.

Binnenvetter dus...:(((
Vroeger wilde ik nog wel eens janken, maar dat is dus mooi afgelopen. Misschien wel jammer, want het lucht wel op.

Sinds de dood van mijn vader, 33 jaar terug niet gedaan... mannenkwaaltje denk ik dan...
Als je niet huilt ben je dan een binnenvetter? Dat geldt niet voor iedereen hoor... Ik verwerk de zaken anders, ik doorzie het en dan valt de lichamelijke component weg... Ik voel heel snel en is ook weer heel snel over... En ook uit de herinnering ook...

Ha, die Bailey;

Wat heet; zeg maar gerust een jankert! Ik heb dat niet zozeer bewust geleerd, dat is in de loop der tijd gegroeid. Misschien door levenservaring mezelf toegestaan meer emotie toe te laten?

Binnenvetter. Maar eerder van binnen kwaad dan van binnen huilen.

Ja, ik kan snel en makkelijk mijn tranen laten gaan. Bij minder leuke dingen maar ook zeker bij mooie dingen. Ik keek pasgeleden naar de documentaire Earth, en zelfs daarbij heb ik even moeten huilen. Veel mooie dingen kunnen me raken, en voor ik het weet ben ik weer op zoek naar de tissues.

Binnenvetter, ik huil alleen als ik alleen ben, en zelfs dan zelden.

De laatste keer dat ik me kan herinneren was ik 14 en had ik zojuist mijn enkelband gescheurd tijdens het sporten. Ik moest niet huilen van de pijn, maar omdat ik er op dat moment van overtuigd was dat ik niet meer zou kunnen lopen. Had namelijk al eerder diezelfde band gescheurd, en dat was al een vrij lang revalidatieproces. Dit keer hoorde ik in mijn voet allemaal dingen scheuren en dacht ik dat ik in een rolstoel verder zou moeten.
Sindsdien voor zover ik weet eigenlijk niet meer gehuild. Combinatie van mijn manier van verwerken en een erg gelukkig leven ^^

Binnenvetter, maar als ik een hele emotionele film kijk dan kan ik wel een huilbui krijgen van inlevingsvermogen en verdriet. Huilen lucht op een andere manier toch op, het lijkt net alsof je iets van je af laat glijden.

Om films/boeken kan ik niet huilen, daarvoor is voor mij teveel afstand. Leed moet voor mij erg dichtbij komen om zoveel emotie op te roepen dat ik moet huilen. Om mijn eigen situatie kan ik ook niet huilen, misschien heet het kop in het zand steken, wegdrukken of iets dergelijks. Waar ik wel om kan huilen is als mijn gezin iets leuks van plan is, ik een slechte dag heb, en het hele feest dus niet door kan gaan.

Ik huil alleen eigenlijk om mooie dingen. Ik kan geerlijk janken bij het luisteren van goeie muziek. Maar verder huil ik eigenlijk weinig. Vroeger als kind heel veel. Ik werd vroeger veel gepest en huilen was de sneltse manier om van die kids af te komen. Toen mijn vader stierf heb ik bijvorbeeld niet gehuild. Een van de heftigste jankbuien was na een lang en zwaar project....ik weet nog dat ik naar het station liep met mijn koffer, Linkin Park op de MP3 speler had en op klaarlichte dag over straat liep balkend als een 5 jarig meisje...

Ik kán wel huilen maar ik doe het niet vaak genoeg. Té vaak krop ik dingen op, terwijl ik als ik even lekker een potje jank, ik sneller van het verdrietige gevoel af ben omdat het er dan uit is en ik het beter kan relativeren......

Huilen om erge dingen doe ik niet (waarschijnlijk door mijn levensovertuiging of afweer) 'meer'. Ik ben wel iemand die een sucker voor emotionele spelen is (films, toneel). Daar laat ik graag de emoties op me inwerken en schroom ik me niet om een traantje te laten.

Voor zover ik weet ben ik altijd een binnenvetter geweest. De laatste keer dat ik moest huilen kan ik mezelf niet herinderen.

Vroeger was ik wel een huiltyp, ik huilde om veel rare dingen. Nu huil ik alleen om hele erge dingen, soms toch wel rare dingen : P, maar ik huil nooit door pijn van een val of zo. Alleen van de schrik. Toch vind ik dat het niet erg is om een huiltype te zijn. Iedereen heeft een manier om dingen eruit te gooien en niet op te kroppen.