Wat moet ik doen met mijn obsessie/onzekerheid?

ik zou zeggen,accepteer je onzekerheid als een wezenlijk deel van jezelf.maw.accept yourself.maak van jezelf geen verhaal/slachtoffer,maar leef je leven alsof je 100 procent in orde ben,want dat ben je natuurlijk.geniet van je goede cijfers en van je drang tot veel shitups.geniet en wees blij ,want er zijn ook mensen die het slechter hebben dan jij,die moeten het met een 7 of 8 doen.

Iemand van mijn klas had dat ook, maar zij deed dan wel geen sit-update denk ik.
Een leerkracht gaf haar deze raad:

Op school ben je om te leren. Als je iets niet begrijpt en je vraagt meer uitleg dan faal je niet. Zo voorkom je juist falen op je toets. En als je leerkracht een vraag stelt en je hebt het fout, dan is dat niet erg. Het is geen toets en er zijn er vast meerderen die het fout hadden. En als je uitleg vraagt, zijn er vaak wel anderen uit je klas die je dankbaar zullen zijn omdat ze het zelf niet snapten en het niet durfden te vragen.
Voor toetsen moet je, als je goed hebt gestudeerd, niet zenuwachtig zijn. En als je hem terugkrijgt en je hebt zoals je zegt een negen, wees dan blij. Je bent vast bij de besten van je klas! Toon de toets dan fier aan je ouders en zij zullen vast ook zeggen dat het een goede toets is.

Je moet niet bang zijn om het an iemand te vertellen en als je je beter voelt bij de vertrouwenspersoon op school dan bij je ouders, ga dan naar hem of haar toe. Zelf vind je soms dat het raar klinkt of belachelijk, maar anderen vast niet. Ik heb nu heel de tijd ook niet gelachen. Ik snap niet waarom men je zou uitlachen. Dus wees niet bang en spreek hem of haar maar eens aan.
Succes!

Ps. Het lucht ook vaak op om het aan een vriend of vriendin die je vertrouwt te zeggen. Misschien kunnen zei je helpen.

Weet je dat je niet de enige bent die faalangst heeft? In de examenklas heeft 1 op de 4 leerlingen last van faalangst. Dat verzin ik niet, blijkt gewoon uit wetenschappelijk onderzoeken, en dan hebben we het niet over een klein beetje examenvrees, maar echte faalangst waardoor je minder goed gaat presteren. Dit komt net zo goed voor bij mensen die hoge cijfers halen, als bij mensen die lage cijfers halen.
Onzekerheid is sowieso iets waar iedereen mee te maken heeft. Dat komt bij iedereen voor, natuurlijk wel in meerdere of mindere mate. Vooral in de tienerjaren komt die onzekerheid sterk naar voren, omdat je dan bezig bent met het ontwikkelen van een eigen identiteit.
Maar waar het om gaat: je bent niet de enige, en je hoeft je nergens voor te schamen. Toen ik je stukje las dacht ik: eigenlijk ben je best goed bezig, want je hebt iets gevonden om met je angst om te gaan, namelijk de sit-ups. Die zijn onschuldig en dus op zichzelf niet verkeerd (in tegenstelling tot jezelf snijden, wat sommige anderen doen). Het enige is alleen dat je er wat in doorgeslagen bent, en dat het een obsessie is geworden. Dat is natuurlijk niet goed, omdat het nu dwangmatig is.
Je weet zelf heel goed wat je moet doen: het aan iemand vertellen. De eerste stap daarin heb je al gezet, door hier de vraag te stellen (compliment daarvoor!). Het echt vertellen is natuurlijk moeilijker, en ik hoop dat het je helpt om te weten dat je niet de enige bent die hier last van heeft. Aan wie je het verteld, is eigenlijk niet zo belangrijk. Kies daarom gewoon de persoon waar jij het meeste vertrouwen in hebt. Je geeft al aan dat je het eventueel wel aan de vertrouwenspersoon op school durft te vertellen. Die gaat je zeker niet uitlachen. Ten eerste al omdat hij/zij dat niet mag doen, maar vooral ook omdat het helemaal niet zo vreemd is als je denkt.
Dus mijn advies is dat je zo snel mogelijk naar deze persoon toegaat en erover praat. Dat zal jou opluchten en samen met hem/haar kun je bedenken wat de volgende stappen zullen zijn.
Wat je ouders betreft, ik denk dat als je serieus met ze in gesprek gaat, ze jou echt niet gaan uitlachen. Ze weten niet hoe erg je hier mee zit en daardoor kunnen ze niet begrijpen dat het niet iets is om lacherig over te doen. Maar als je er geen vertrouwen in hebt, vertel het dan eerst aan de vertrouwenspersoon op school.
Sterkte, succes en alles wat je maar nodig hebt toegewenst!