Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Hoe komt het dat ik steeds vaker onthoud wat ik gedroomd heb?

Sinds een week of twee word ik steeds vaker heel verward wakker, dan ben ik wel wakker maar dan is mijn droom nog half bezig, soms word ik dan erg verdrietig of heel bang. Gelukkig houd dat gevoel meestal na een paar minuten wel op maar vroeger wist ik nooit wat ik droomde en nu wel ineens. Gisteren had ik een droom die mij erg verward heeft. Ik was alleen thuis en had een jurk aan. Opeens kwam mijn moeder mijn droom binnen met de boodschap dat we uit eten gingen met vrienden en ik mee moest, daar schrok ik enigzins van omdat ik er nou niet echt op gekleed was. toen ik zei oke ik ga me omkleden werd er gezegd dat daar geen tijd voor was en ze blij was me eindelijk in een jurk te zien of iets dergelijks. Een soort coming out. Later in het restaurant maakte niemand er een probleem van dat ik een jurk aan had. Toen ik wakker was duurde het lang voordat ik me realiseerde dat ik geen coming out gehad had en was bijna aan het ontbijt verschenen in een jurk. Dat soort dromen heb ik vaker de laatste tijd met 's ochtends standaard het onvermogen om verbeelding en werkelijkheid uit elkaar te houden. Ergens ben ik hier wel bang van.
zouden deze dromen een diep verlangen weerspiegelen ofzo?

Ik moet erbij zeggen dat ik al erg lang met mijzelf in gevecht ben over of ik mij wel thuis voel in mijn lichaam, en de laatste tijd begint mijn vrouwelijke ik erg te overheersen en ik heb voor mijzelf ook toegegeven dat dat een stuk van mij is en niet weggedrukt kan worden.

Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
in: Psyche
3.1K

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Ik begrijp uit de laatste paar zinnen dat je een man bent? Dan snap ik je verhaal wat beter.
Tijdens je slaap komen vaak allerlei gevoelens naar boven als je die overdag wegstopt. Het is niet zeldzaam dat mensen in stressperiodes zich overdag heel goed staande kunnen houden, maar midden in de nacht ineens huilend wakker worden, zonder goed te weten waar ze nu om huilen. Op zich geeft dat ook niet: in je dromen ben je van alles aan het verwerken, en och, wie geeft er ook om dat je 's nachts huilt? Alleen: het stoort jou, je hebt er blijkbaar last van dat je zulke levendige dromen hebt.

Die levendige dromen, rondom een bepaald onderwerp, kunnen inderdaad goed te maken hebben met het proces dat je de laatste tijd doormaakt. Dromen kunnen soms hele echte emoties oproepen, dat verklaart een beetje waarom je daar bij het wakker worden nog wat in verstrikt zit, zeker als je droom een thema raakt waar je ook daadwerkelijk mee worstelt. Of het een verlangen weerspiegelt of 'gewoon' te maken heeft met iets van jezelf dat je overdag niet zo kunt uiten, dat kan ik zo niet zeggen. De enige die daar echt achter kan komen, dat ben jijzelf.

Ik begrijp dat je worstelt met je lichaam en je gevoelens over je eigen lichaam, en je (gender)identiteit. Ik weet niet hoe oud je bent en hoe lang dit al speelt, maar het helpt waarschijnlijk om er met mensen over te praten. Wanneer je niemand in je omgeving weet, ga dan naar je huisarts of een vertrouwensarts. Die zijn er ook voor dit soort verwarrende dingen, die je heel diep kunnen raken. Het willen dragen van een jurk, of je aangetrokken voelen tot het vrouwelijke in jezelf, kan van alles betekenen. Misschien is het 'alleen' dat, misschien is het iets dat dieper raakt aan je identiteit als man en/of vrouw. Niet iedereen voelt zich volledig man of volledig vrouw, misschien helpt die wetenschap.

Als het gevoel van niet-thuiszijn in je (mannelijke) lichaam een groot iets is in je leven, raad ik je aan om je door te laten verwijzen naar specialisten op dit gebied. In Nederland heeft het VU-ziekenhuis in Amsterdam een genderpoli, volledig gespecialiseerd in genderproblematiek. Daar kun je terecht met dit soort vragen, de behandeling kan daar variëren van alleen ondersteunende gesprekken tot een volledig traject van geslachtsverandering, en alles daar tussenin. Dus als je niet zeker bent over hoe jij je voelt in jouw lichaam en je wilt daarover praten met mensen die verstand van zaken hebben, lijkt dat me de juiste plaats.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ik ben 17 en inderdaad een man/jongen.
Het is gelukkig zo dat ik nog niet huilend wakker ben geworden midden in de nacht, wel 'nat van het zweet' en behoorlijk gedesorienteerd maar na het verwisselen van de lakens en even vlug wassen heb ik daar niet zoveel last van. Vaak word ik wel overvallen door een teleurgesteld gevoel als ik 's ochtends wakker word en mij langzaam realiseer dat ik geen vrouw ben maar nog steeds een man, met een geheime persoonlijkheid. Terwijl ik tijdens die dromen zelf wel gelukkig lijk te zijn. Ik heb zelf ook wel aan een psycholoog zitten denken, maar ik wil voor nu mijn ouders er erg graag buiten houden en dan is daar vrij lastig aan te komen.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Mag ik vragen waarom je je ouders hier buiten wilt houden? Je kunt je niet oneindig blijven verbergen voor hen. Of het kán waarschijnlijk wel, maar daar zul je zeker niet gelukkiger door worden. Een veelgemaakte fout van mensen die "in therapie" zijn (om wat voor reden dan ook), is te denken dat hun omgeving het wel zal merken als zij veranderd zijn. Denk aan iemand die weinig assertief is, en denkt "ineens" hun geleerde assertiviteit toe te gaan passen. In de praktijk werkt dit niet: als je niet met je omgeving spreekt over het proces van je therapie terwijl je daar nog inzit, zullen ze heel vreemd staan te kijken als iemand die eerst totaal niet assertief was, ineens "nee" gaat zeggen, en dat gaat gewoon niet werken. Praten, ook tijdens het proces al, is belangrijk voor élke verandering in iemands leven. Niet dat dat direct vandaag moet - uiteindelijk moet ook dat op jouw tijd. Maar ooit zul je dit toch ook aan je ouders moeten vertellen, lijkt me. Wat je nu verteld, dat je teleurgesteld wakker wordt zodra je je realiseert dat je geen vrouw bent, is best heftig. Dat klink alsof er meer is dan alleen een "vrouwelijke kant". Dit is iets waar je naar mening over móet praten, omdat het je anders enorm ongelukkig zal maken, en je zal dwarszitten in je hele verdere ontwikkeling. Laat even los wat de uitkomst zal zijn van het praten hierover, en maak je daar nog niet druk over, maar zoek alsjeblieft iemand bij wie je je verhaal kwijt kunt. Want waarom zou je niet naar een psycholoog kunnen? Zelfs als je ouders zouden weten dat je naar een psycholoog gaat, weten ze nog niet wat precies de reden is dat je daar komt. Een psycholoog heeft beroepsgeheim, dus zal nooit dingen uit jullie gesprekken delen met anderen zonder jouw instemming. Je kunt je ouders toch vertellen dat je niet lekker in je vel zit? Daar is geen woord aan gelogen, en de kans is groot dat hen dat niet zal verbazen ook, want zij zullen heus 'iets' aan jou merken.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Het eigen risico van de zorgverzekering, en de eigen bijdrage voor geestelijke gezondheidszorg, gelden niet voor minderjarigen. Dat betekent dat je geen kosten hoeft te maken (en ook je ouders niet) als je (langdurige) psychologische zorg nodig hebt. Ga er eens over praten met je huisarts. Vertel dan wel wat er zo ongeveer speelt, en mijn advies zou zijn om te vragen om een doorverwijzing voor de tweede lijn. In de eerste lijn kun je ook een psycholoog zien, maar dat is meer voor kortdurende behandeling, en je krijgt dan ook maar vijf sessies vergoed. Ik vermoed dat jij daar niet mee uit zult komen. Andere wegen om hulp te krijgen als het om wat voor reden dan ook niet lukt via je huisarts, of jij dat niet ziet zitten, is via een schoolarts, school- of studentenpsycholoog, of een vertrouwenspersoon op school of via een andere weg (vereniging, een telefonische hulplijn, etc.) Het is nogal wat, wat je hier aansnijdt. Een moeilijk onderwerp, wat je diep raakt in je wezen, en waar je ongetwijfeld niet zomaar met iedereen over kunt praten. Maar ik denk echt dat het praten hierover met iemand die je vertrouwt, en hopelijk ook met een professionele hulpverlener, heel belangrijk is. Bedenk dat je huisarts de plicht heeft om geheim te houden wat jij hem vertelt, en dat dat echt de plaats is waar je het beste de eerste stap naar hulp kunt zetten. Je ouders hoeven niet eens te weten dát je bij je huisarts geweest bent, laat staan dat jij hoeft te vertellen wat de precieze reden was. Advies: als je de huisarts belt voor een afspraak, vraag de assistente dan om een dubbel consult. Dit is m.i. niet iets wat je even in tien minuten afhandelt.

Andere antwoorden (2)

Als je niet praat over dit soort gevoelens dan krop je alles op en gaan ze een eigen leven leiden. Je dromen zijn een uitlaatklep van je onderbewustzijn en zo verwerk je de dingen die je bezighouden.
Het is helemaal niet gezegd dat je vrouw wil zijn of worden.
Het kan ook een angst van je zijn.
Belangrijk is wel dat je er over praat. Je gedachten en gevoelens uitspreekt, je twijfel. Schaam je er niet voor.
Dan word je misschien met de tijd duidelijk wat je echt wil en kun je zijn wie je bent. Man of vrouw.

Het is als jongere een heel gevecht om uit te vinden wie je bent, om jezelf te leren kennen. Maar onthoud dat je uniek bent en waardevol, of je man bent of vrouw.
Stertke en ik hoop dat je met je moeder kunt praten over wat je bezig houdt. Of met een broer/zus.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ik ben niet zozeer bang voor de wens om een vrouw te willen zijn, meer bang om pas opgebouwde vriendschappen te beschadigen en de relatie tusen mij en mijn ouders en veel andere mensen drastisch te veranderen omdat ik op dit moment eigenlijk net in een periode zit zonder problemen met andere mensen. En het zonde vind om dat op te geven.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ik kan me heel goed indenken dat je geen onrust wil zaaien. Maar als je een rol moet spelen omdat je aan de verwachtingen van anderen wil voldoen, vraag je wel veel van jezelf. Misschien ben je er nog niet aan toe en heeft het meer tijd nodig.
Zou het je goed doen als je er met je huisarts over zou praten? Hij heeft zijn beroepsgeheim en je kunt dus vrij praten.
Vaak onthoud je dromen in het laatste stadium van je slaap.bijv als je heel lang uitslaapt kun je veel vaker dromen na vertellen dan dat je heel vroeg opstaat. En natuurlijk speelt je emotie ook een grote rol.
Als je heel de de dag intensief met iets of iemand bezig bent komt dat vaak terug in je droom.
Dat is ook een stuk verwerking. Als wij niet konden dromen liepen we over van emoties.
Nu is onze geest weer "op geschoond" voor de volgende dag en kunnen we weer intensief met iets anders bezig zijn.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding
+