Persoonlijke vraag. Hoe moet je reageren en omgaan met een 'mismaakt' iemand?

Question

Via de sport van mijn dochter kwam ik een kindje tegen die verschrikkelijk mismaakt is (sorry ik weet geen goed ander woord daarvoor...). Ik was en ben totaal van de kaart. Zoveel leed in 1 kind, het raakt me in het diepst van mijn ziel. Toen het kindje daar binnen kwam verstomde ook alles en iedereen. Mijn dochtertje liep meteen nieuwsgierig naar het kindje toe. Ik wist me echt geen raad en siste dat ze dat niet moest doen en zei dat iedereen anders was en dat het niks zegt over hoe zo'n lief meisje het wel zou zijn. Maar ik vind het een slap antwoord. Min oudste dochter wil nu nooit meer mee naar die sportclub omdat ze zo is geschrokken. Ikzelf ben ook echt heel erg geschrokken en moet er steeds om huilen.Zelfs mijn nieuwe baby-wens is weg. Dat is toch niet normaal? Ik leef zo mee met haar en haar moeder die er ook bij was. Ik zag zo'n lege en ontwijkende blik...
Iedereen is anders en iedereen is een mooie parel van binnen. Maar ik ben nu gewoon zo van de kaart en weet dat ik het kindje regelmatig zal zien. Zal het wennen? Zal ik de moeder aanspreken gaan? En waarom dan eigenlijk? Wat zeg je? Ik weet dat je gewoon 'moet' doen maar dit raakt me zo, dat ik me gedraag als een paniekerige onbenul...wie heeft tips?

Toegevoegd na 9 uur:
Heb zelf oók ervaring met (meerv)gehandicapten.En nee, ik schrik niet snel en ben heel wat gewend. Dit was echter een kind die geen gezicht meer had. En ja, daar schrik ik erg van, net als mijn kids van 5-7. Ik ben een mens! Met fouten. Maar spiritueel in de groei!

 · Accepted Answer

De meeste mensen schrikken bij het zien van gehandicapte mensen of dieren, daar ben je echt niet de enige in. Het is afwijkend van de "normaal" (wat dát dan ook mag zijn ;-)) en is vaak op z'n minst opvallend.

Vraag is dan: wat doe je daarmee?
Het raakt jou tot in het diepst van je ziel, je wist je geen raad met de reactie van je kind, je bent geschrokken, je moet steeds huilen, je nieuwe babywens is weg, je gedrag is die van een paniekerige onbenul (allemaal je eigen woorden). Dat is behoorlijk heftig allemaal!

Ik denk dat het allereerst erg belangrijk is voor jezelf om te achterhalen waarom je hier zo heftig op reageert.
Je schreef ook: "Ik leef zo mee met haar en haar moeder die er ook bij was." Die zin vind ik opvallend: je leeft zo mee, dat je er totaal van van de wap bent. Meeleven met wat?
Weet jij wat er bij beiden vanbinnen gebeurt dan? Wat vul je voor hun in aan ellende? Is het hebben van een gehandicapt kind of zelf gehandicapt zijn ZO erg als jij denkt? 
Zou er bij jou misschien een enorme hoop angst achter kunnen zitten? En hoe komt dat, waar komt dat vandaan? Maar een paar vragen die je jezelf zou kunnen stellen om erachter te komen waar jouw reactie vandaan komt.

Dan nog je andere vragen:
- "Zal het wennen?" Niet als je zo in de war blijft denk ik.
- "Zal ik de moeder aanspreken gaan?" Zou je een moeder met een niet gehandicapt kind aanspreken? Of niet? En met welke reden? Mensen aanspreken is een normale gang van zaken, maar met welke intentie?  
- "En waarom dan eigenlijk?" Goeie vraag? Omdat ze er leuk uitziet? Mooi haar heeft? Toevallig naast je zit?
- "Wat zeg je?" Wat je tegen iedere willekeurige ander zegt als je een gesprek begint, en dat is altijd anders.

Ik vind het een dappere vraag van je, omdat je jezelf hier heel kwetsbaar, gevoelig en open opstelt en laat zien, dat je hart op de juiste plek zit! 
Het gaat alleen te ver, het komt veel teveel aan jezelf. 
Het lijkt mij belangrijk en een uitdaging om achter het waarom te komen.

Toegevoegd na 43 minuten:
N.a.v. je toevoeging: voel je alsjeblieft niet aangevallen, spring niet in de verdediging @! Je reactie op dit meisje is m.i. logisch, het heeft alleen teveel impact op jezelf.

 · Answer

Ik denk dat je de moeder van het kind niet meer plezier kunt doen dan het als een normaal kind te behandelen, voor zover mogelijk. Het aanpreken van de moeder over het kind zal zij geen behoefte aan hebben, aangezien zij al 100.000x heeft gehoord dat mensen het zielig vinden en met haar meeleven. Compleet negeren van de 'mismaking' is niet nodig, maar probeer zowel moeder als kind zo normaal mogelijk te behandelen.

sterredag · Answer

persoonlijk denk ik dat je je dochter er beter gewoon naar toe had kunnen laten lopen... waarom niet? Het is, heb ik wel gehoord van mensen die dit ondergaan, vele male beter dat er iemand gewoon naar je toekomt en zegt/vraagt wat hem op het hart ligt, dan van een afstandje gaan lopen staren.

ik weet niet hoe oud je dochter is, maar als ze niet de neiging heeft om uit te schelden oid is haar nieuwschierigheid laten uitdrukken echt beter. Denk zelfs dat van een onschuldig ander kind het nog beter overkomt. "hoe komt het dat jij er zo uit ziet?"mag best!

Voor jou op de moeder afstappen en zeggen, Ik ben die en die en ja, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Misschien kan je me helpen. Wees eerlijk, maar ga geen bewust afstand bewaren, want dat is ook niet leuk, als iedereen maar uit je buurt blijft.

 · Answer

Je dochtertje liep nieuwsgierig naar het meisje toe; dat is een mooie en eerlijke reactie! Juist het wegkijken en negeren en verzwijgen maakt het zo'n pijnlijke situatie. 
Die moeder zal vast vaak dergelijke reacties meemaken. Maar realiseer je dat de moeder van haar kind houdt! 
Misschien kun je de volgende keer dat je hun tegen komt de moeder groeten. En wie weet zelfs zeggen dat je het zo moeilijk vindt om iets te zeggen. Doen alsof er niks aan de hand is is geen goed idee. Kijken en niets zeggen ook niet. Wegblijven van de sportclub ook niet. 
Jij zal zoveel leed in het kind, maar misschien zie je een volgende keer meer. Je weet niet of het meisje pijn heeft. Het kan ook een meisje zijn die plezier heeft, tevreden is.
Je zegt het zelf al zo mooi: zij is ook een mooie parel van binnen.
Sterkte!

Toegevoegd na 1 minuut:
zal = zag (zag zoveel leed)

amc · Answer

Dit is juist hetgene wat van iemand een soort 'buitenstaander' maakt, terwijl het iedereen kan overkomen. Krijg maar eens per ongeluk een pan kokend water of vet over je heen en het overkomt ook jou of jouw kind. Het is logisch dat je schrikt, maar je moet je er zien overheen te zetten en te accepteren dat je er toch mee om moet kunnen gaan. Al is het voor je eigen gemoedsrust
Stap over die drempel heen, kijk eens met andere ogen naar het kindje. Kijk eens bewust naar het karakter, dat misschien heel verlegen of juist erg lief is. Laat zien dat jij niet bang bent, want dat is echt nergens voor nodig en ga gewoon om met het kindje door aardige dingen te zeggen, zoals; "Jij kan dat goed " of zoiets in die geest.
Als die moeder ziet dat jij het kind goed benaderd, valt voor haar ook een pak van het hart. Jouw eigen kind zal dan ook zien dat ze niet bang hoeft te zijn, omdat jij je 'normaal' gedraagt tegenover het kindje. Haar nieuwsgierigheid zal het waarschijnlijk op den duur winnen van haar afkeer aanvankelijk, want kinderen zijn vooral op de eerste plaats nieuwsgierig. Je moet juist voor jouw dochter het goede voorbeeld geven. Ik hoop dat het je lukt!

 · Answer

Behandel het kind normaal. Dat is prettig voor het meisje zelf en ook voor haar ouders.

 · Answer

Gewoon als een normaal kind. Het kindje zelf zal moeten leren met haar mismaaktheid om te gaan, en acceptatie door de buitenwereld is daarvoor een belangrijke voorwaarde - al kun je ook heel sterk worden zonder, maar dat kost veel pijn en moeite.

Ik schrik eerlijk gezegd HEEL erg van de reactie van jouw en je oudste dochter, die je blijkbaar al 'besmet' hebt met het 'wat afwijkt is eng'-idee. Blijkbaar heb jij nooit geleerd dat gehandicapten ook geestelijk volwaardige mensen kunnen zijn met gevoel en verstand, en dat dergelijke reacties rechtstreekse klappen in het gezicht zijn, zo niet erger. Je zegt wel dat iedereen van binnen mooi is, maar blijkbaar is dat een holle frase, want je geeft geen enkele invulling aan dat begrip ; integendeel. De boodschap die je naar je kinderen uitdraagt is een tegenovergestelde.

Ik heb een achternichtje met het syndroom van Treacher Collins, en het verbaasde me hoe snel je went aan dat gezichtje, en mijn meiden zijn helemaal stapelgek met haar ; ze roept een soort 'verzorgingsinstinct' bij ze naar boven waardoor ze eigenlijk niet eens meer zíen dat het ook wel eens een klein krengetje kan zijn. Ook heb ik lange tijd op gehandicapte kinderen gepast, waarbij sommigen met vrij ernstige afwijkingen, en ook die zijn me allemaal even lief.

Het enige dat ik je kan meegeven in dit 'volwassenwordingsproces' is dat hoe vaker je het kind ziet en hoe beter je het leert kennen, hoe meer je door de afwijking heenkijkt (want 'lelijkheid' went net zo snel als schoonheid) en hoe natuurlijker je er mee om kunt gaan. Het beste wat je dus kunt doen is concreet contact zoeken met de moeder (je jongste kan daarbij een goede ijsbreker zijn) en zo het contact intensiveren. Daar help je niet alleen jezelf mee, maar zeker ook de moeder en het kind, het hele gezin zelfs, want er zijn meer mensen die ab-so-luut niet weten hoe ze om moeten gaan met mensen die niet passen in het 'gewenste' plaatje, en op geen enkele manier 'maakbaar' zijn. Vooral voor mensen die zelf erg gepreoccupeerd zijn met hun uiterlijk, is het idee dat je je uiterlijk niet in de hand hebt vaak onverteerbaar.

 · Answer

Ik schrik van jouw reactie, ik heb aan mijn kinderen geleerd, iedereen die anders is en waar je van wil weten hoe dat komt, behandel je als iemand met een gipsarm, vraag gewoon hoe dat is gekomen aan de persoon zelf, die hebben dat liever dan dat de boel stil wordt zodra zij binnen komen, niets is erger dan genegeerd te worden. Laat je dochter dus los op haar, praat met de moeder en dan niet op een medelijdende manier, maar gewoon open, ook een kind dat er anders uit ziet kan enorm gelukkig zijn, zet je over je angst heen. Het zal je wereld verruimen.

j5m · Answer

Het had ook jou eigen dochter kunnen zijn .
En dan zou jij het ook fijn vinden als ze normaal met haar en jou om zouden gaan.
Dus doe er niet minder om en maak contact ik weet zeker dat jij dat kunt.
Als je al zo mooi kan verwoorden dat iedereen een mooie parel van binnen is dan zit bij jou het hart op de goede plaats.
Zeker weten.

Persoonlijke vraag. Hoe moet je reageren en omgaan met een 'mismaakt' iemand?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (8)

Weet jij het beter..?