mijn vader is deze week een jaar geleden overleden.
ik probeer de beelden niet terug te halen die me kwetsen, maar ipv het ziekenhuis zie ik hem in zijn tuin,
bij het sluiten van de kist aan mijn 2 sterke kids die ook hun schroefje dichtdraaide,
het kleine handje en mijn linkerhand, de handvat van de kist van mijn pa in mijn rechterhand. (wat een contrast, maarrrrr.... wat een power geeft zo'n klein handje)
de dood hoort bij het leven helaas en toch praten we er liever niet over. nog liever denken we er niet eens aan, dus de angst van je vader is begrijpelijk.
wees eigenwijs en praat wel met iemand als je er behoefte aan hebt.
mensen vinden het moeilijk, maar een luisterend oor kan al meer dan genoeg zijn (beter dan de cliché's... je kent ze vast wel)
rouwen kan jaren duren, maar of het gezond is... dat lijkt me niet het geval.
misschien is het een goed idee om een boek met foto's en uitspraken te maken en bewuster te worden van de mooie en goede herinneringen aan je vader.
je zou het dan in kunnen kijken op het moment dat je in een dal zit. je vader heeft belangrijkere herinneringen achtergelaten dan pijn en verdriet!
zelf schrijf ik een keer in de zoveel tijd een brief die ik aan mijn vader richt. dat kan ook opluchten.
ik heb hem aan de kist beloofd dat ie trots op me kon blijven en zolang het mijn tijd nog niet is zal ik deze belofte in blijven lossen en er het beste van maken.
mijn vader heeft nu zijn rust en is verlost van een lichaam met gebreken. deze gedachte geeft mij heel veel rust.
hij zou ook willen dat ik stikte van verdriet, maar vond altijd dat ik zoveel mogelijk uit het leven moest halen.
er zijn praatgroepen om verlies te verwerken, maar zou het zeker niet onderdrukken met medicatie (oorzaak neem je niet weg!!!)
gedachten kan je ook niet onderdrukken (gaat niet lang goed) de kunst is om het een plaatsje te geven waarbij je een gevoel krijgt van.... het is goed zo papa, het is okay en ik pak de draad weer op, en mijn gedachten aan jou geven mij hier de kracht voor.
wachten tot het overgaat is dus geen optie!
heel veel sterkte!