mijn schoonmoeder van 82 zit in een zware depressie, ze zou wel willen huilen maar dit lukt niet

Misschien is ze zo depressief , dat ze geen kracht meer heeft om te huilen ofdat ze het wel wil , maar dat er geen reden is

Wat vervelend. Ondanks dat ik je vraag niet weet, toch een advies. Huilen is niet voor iedereen gewoon. Zeker is het in die generatie heel gewoon om niet te huilen. "je moet sterk zijn". Nu moet er wel een oplossing komen voor haar depressie. Wat je kan doen, is om met haar naar haar huisarts gaan. Deze kan er voor zorgen dat ze kan praten met iemand, of dat ze naar de dagopvang kan gaan. Evt zijn medicijnen ook een optie, al vind ik wel, in combinatie met therapie of dagopvang.

Misschien heeft ze wel gehuild toen ze alleen was. Sommige mensen 'van de oude stempel' hebben nog steeds het gevoel dat ze hun verdriet alleen moeten dragen. Het kan ook zijn dat ze zichzelf nu wéér wegcijferd .... en dus geen tranen wil laten omdat ze anderen niet 'tot last' wil zijn. Sterkte!

Veel mensen van deze generatie hebben vooral geleerd om hun emoties binnen te houden. Ze hebben bijvoorbeeld ook de oorlog bewust meegemaakt. Het is niet makkelijk om een houding van tientallen jaren nog te veranderen. Ik denk dat je vooral veel liefde moet geven als je dat kunt, en verder is er niet zoveel aan te doen. Ik neem aan dat ze wel bij een dokter is? Overigens is het verlies van een zeer dierbare voor iedereen heel zwaar. Het eerste jaar of jaren zijn dan gewoon heel moeilijk, en daar doe je ook niets aan. Dat is rouwen.

Je vraag ontbreekt in deze,maar ik neem aan,dat je wilt weten hoe je haar zou kunnen helpen. Het lijkt er op dat je schoonmoeder haar verdriet aan het verdringen is (onbewust),om zo haar verlies draaglijker te maken. Dit proces van verdringing is héél normaal bij iemand die een ingrijpende of traumatiserende ervaring heeft gehad. Het is een psychologische overlevingsstrategie van de mens,om zo op een redelijk niveau toch te kunnen blijven functioneren in het dagelijks leven. Maar daarom zit het (onverwerkte en weggestopte) verdriet er nog wél,alleen dus "weggesluisd" naar het onderbewustzijn. Wanneer iemand echter zijn/haar onverwerkte gevoelens,zéker die zo heftig zijn als bij het verlies van een dierbare ---in het geval van uw schoonmoeder haar echtgenoot--- blíjft verdringen,kan dit tot emotieve conflicten (innerlijk) leiden: Het gevoel van gemis dringt zich tóch steeds vaker en dringender op,want diegeen,waar men een leven mee heeft gedeeld,die een steun was,een baken van liefde,vriendschap en vertrouwen,heeft nu eenmaal een onopvulbaar vacuüm achtergelaten. Onbewust "zoekt" degene die aan een depressie lijdt t.g.v. zo'n zwaar verlies,naar een zekere mate van "opvulling" van dit verlies,dit achtergelaten vacuüm. Dit lukt natuurlijk niet en dáárdoor komt de door het verlies lijdende persoon in een depressie terecht: het ( onbewuste) besef en het daarmee gepaard gaande onvermogen (om dit verlies op te vullen) dat de situatie ónomkeerbaar is. Het gevoel van verlies blijft derhalve én zal alléén maar daardoor groeien,met als gevolg een groeiend gevoel van leegte en eenzaamheid. Aan te raden valt,om zovéél mogelijk met uw schoonmoeder te praten over uw (overleden) schoonvader: zo blijft hij a.h.w. "voortleven" en helpt u uw schoonmoeder door haar verwerkingsproces heen. Misschien dat ze,juíst door er veel over te praten,emotionele "ontlading" ,een "catharsis" ,krijgt. Daarnaast ,desnoods met de hulp van anderen( familie,vrienden,kennissen) haar afleiding bezorgen,haar het gevoel geven dat het leven doorgaat en dat anderen haar óók nodig hebben (kinderen,kleinkinderen). Tracht haar dus een zinvolle invulling van haar dagelijks bestaan te geven,haar uit haar psychische isolement te halen. Uiteraard zou ook het raadplegen van een (psychologisch) deskundige of de huisarts aan te raden zijn. Wellicht zou uw schoonmoeder ook gebaat kunnen zijn bij het (tijdelijk) gebruiken van antidepressiva.

Allereerst zou ik via de huisarts trachten professionele begeleiding te zoeken, wellicht is er ook in de regio een zelfhulpgroep rouwverwerking. Dat biedt ook wat structuur. Niet kunnen huilen betekent vaak niet of minder kunnen voelen, met medicijnen verbetert dat in elk geval niet. Wat zou kunnen helpen is naar muziek luisteren, of andere creatieve uitingen, schrijven in het algemeen, brieven schrijven, alles wat het zware gevoel dat er vermoedelijk nu is kan verlichten. Belangrijker dan kunnen huilen is dat verdriet kan worden losgelaten.

Als iemand altijd sterk wil zijn voor een ander dan is naar jezelf kijken en voelen een te ver weggestopt talent. Jammer dat het haar tegen houdt en dat ze in verschijnselen depressief lijkt. Zij is 82 en verliest het meest waardevolle in haar leven waardoor het grootste deel waarvoor ze heeft geleefd, is weggevallen. Ik kan me voorstellen dat er geen zingeving meer is. Alleen zij weet dat zeker en kan dit beamen. Ze heeft niet geleerd om iets uit te drukken en op deze leeftijd iets nieuws leren is moeilijk. Ik kan er maar weinig op zeggen dan er voor haar te zijn in al haar onmacht. Ben de schouder waarop ze haar hoofd kan leggen en laat merken dat ze belangrijk is voor jullie op een respectvolle manier.

Het bezoek aan een psychiater of psycholoog , kan in zo'n geval wonderen doen. Deze kunnen je n.l. overtuigen dat het menselijk en ook wenselijk is, je emoties vrij baan te geven. Spreek uit ervaring.

huilen doe je innerlijk.naar buiten kun je schreeuwen,janken,huilen,oke.maar van binnen huil je heel zacht,langzaam en soms best wel veel. niet iedereen heeft die oplossing,jouw schoonmoeder wel.wat iedereen ziet als een depressie,is gewoon verdriet.en dat staat ver van elkaar af.verdriet is heel iets anders.en dat heeft ze,heel veel. laat haar gewoon even haar gang gaan.

Misschien zou ze eens lekker kunnen meehuilen met een film of serie. Dan lijkt het ergens anders om te gaan en schaamt ze zich misschien niet zo. Dat kan enorm opluchten. Huilen is natuurlijk niet de enige manier om emoties eruit te gooien. Probeer eens iets anders te verzinnen, zoals een spelletje waarmee je moet gooien of slaan of iets dergelijks. Succes!

Zestig jaar is natuurlijk niet niks, en hoe die partner ook was, hij blijft een leegte nalaten. Zij heeft nooit geleerd om zichzelf in de eerste plaats te stellen, haar leven was als het ware gestructureerd rond "geven aan hém", en voordien "geven aan man en kinderen" etc.. Dat niet kunnen huilen ken ik uit mijn eigen familie. Niet makkelijk : tranen zijn erg zuiverend bij verdriet, bij niet kunnen huilen kristalleert het verdriet en dat zet zich dan vaak vast in het lichaam? Vandaar dat mensen die moeilijk kunnen huilen vaak steenvorming in hun lichaam krijgen, zoals galstenen en nierstenen. Het mag niet zo zijn dat jullie het gat dat gevallen is door het overlijden, helemaal gaan opvullen. Dat zou gewoon een nieuwe afhankelijk creëren. Persoonlijk ben ik voorstander om oude mensen niet te bekijken als per definitie "zwak en hulpeloos". Ook op oudere leeftijd heb je recht om als volwassene behandeld te worden, zelfs al gedragen sommige oudere mensen zich erg kinderachtig (ik bedoel hiermee niet je schoonmoeder hoor). Ouder worden betekent hoe dan ook loslaten, hoe moeilijk dat ook is , zeker in een situatie als deze. Uiteraard is het tegelijk ook belangrijk om naar haar te luisteren, haar te begrijpen en zoveel al het voor jou mogelijk is te helpen. Hou echter ook je eigen grenzen in de gaten en blijf genieten van je leven. Daarbij aansluitend zou meerdere dingen adviseren : - ga af en toe met haar eens op stap. ga bv. een koffie drinken, een ijsje eten, samen naar de kapper etc... Of huur een film waar ze van houdt..Doe iets wat zij graag doet. je zal haar wellicht wel een beetje moeten "pushen" om de deur uit te gaan of iets anders te doen om uit het gat waarin ze gevallen is te kruipen. maar het is echt het supernoodzakelijk dat ze haar gedachten op iets anders kan zetten want anders gaat het van kwaad tot erger. - zoek intussen een zinvolle tijdsbesteding voor haar, een tijdsbesteding die meer is dan bezigheidstherapie en aansluit bij haar interesses. om dezelfde reden ; ze moet er echt eens uit plus komt dan niet alles op jullie schouders te liggen. mocht het buitenhuis kunnen is dat natuurlijk het beste, maar op die leeftijd is dat niet zo makkelijk te organiseren. - voor niet kunnen huilen help Ignatia D6 zeer goed bij vrouwen. het brengt verstopte gevoelens naar boven. Bachbloesem Walnut ondersteunt het in een andere levensfase ingaan, Honeysuckle helpt om het verleden los te laten.