Als bij oudere mensen met hartritmestoornissen een cardioversie niet gelukt is, zijn er dan nog andere oplossingen?

Ja, maar dat is afhankelijk van allerlei factoren, zoals eventuele andere aandoeningen/klachten en de aard van de hartritmestoornissen. Als medicijnen en cardioversie niet helpen, wordt tegenwoordig vaak een stukje weefsel weggebrand. Dat heet ablatie.

Dat zit zo: het hartritme wordt bepaald door kleine stroompjes, dis via geleidende zenuwbundels door de hartspier lopen. Als er een probleem met de geleiding is, kunnen er hartritmestoornissen ontstaan. Waar het probleem zit, en in welke mate het zich voordoet, bepaalt het soort hartritmestoornis. Zo'n heel precieze diagnose kan worden gesteld via een onderzoek: EFO (zie bronnen).
Als er een duidelijk beeld is van de oorzaak, kan de cardioloog besluiten (in overleg met de patiënt natuurlijk) om in de 'problematische' gebiedjes wat weefsel weg te branden, zodat de stroomgeleiding daar stopt. Zo worden bepaalde gebieden dus elektrisch geïsoleerd, waardoor er weer een normaal hartritme ontstaat.

Als tijdens het onderzoek blijkt dat ablatie een goede kans van slagen heeft, wordt die meteen uitgevoerd. Dan is de patiënt dus in één keer van het onderzoek én de behandeling af.

Vroeger was zo'n behandeling erg belastend voor de patiënt, maar tegenwoordig wordt het gedaan met behulp van katheters. Je hoeft er dus niet echt meer voor 'onder het mes'.

Er is ook een andere methode, waarbij kleine buisjes tussen de ribben door naar binnen worden geschoven. Dat is wel iets ingrijpender dan een katheterisatie, maar nog steeds géén openhartoperatie. Dus worden dat soort ingrepen steeds vaker toegepast bij patiënten die vroeger eigenlijk niet meer in aanmerking kwamen voor dat soort behandelingen omdat de risico's te groot waren. Nu is de kans op slagen heel groot.