Waarom is er toch altijd zoveel onbegrip voor mensen met weinig geld?

Sommige dingen begrijp je pas als je het zelf ondervindt. Erg kortzichtig,mar weinig aan te doen. Mischien dat ze het begrijpen als jij hen het rekensommetje : mijn inkomen- mijn vaste lasten ,voorlegt.
Maar in ieder geval knap van je dat je jezelf niet in het rood laat zakken, omdat je zonodig mee wilt blijven doen.

Ik denk dat je gelijk hebt toen je zei dat het lijkt alsof ze nog nooit armoede hebben gekend. Waarschijnlijk is dit gewoon waar en beseffen ze gewoon niet dat het voor jou niet mogelijk is om aan dit soort activiteiten mee te doen. Ik heb nog wel een andere tip voor je, check: http://tinyurl.com/stopdesleur3

Oh, wat moeilijk voor je!
Laat je echter niet gek maken voor al dit onbegrip, er zijn zo honderdduizenden mensen die buiten hun schuld niet rond kunnen komen en echt geen euro over houden.
Je gebruikt het woord vrienden, ik zou er maar goede kennissen van maken, want vrienden begrijpen hoe het met jou zit, die stellen ook niet zulke vragen, die zouden begrip voor je hebben en ja, ook wel eens wat voor je betalen.
Probeer uit te vinden wie nu je echte vrienden zijn, en die zijn er heus wel hoor en steek niet langer je energie (ergenis ) in deze z.g.n. vrienden.
Blijf wie je bent en ben trots op je zelf, dan maar geen workshop chocolade maken.
Misschien zitten hun straks wel door hun goede baan met een ernstige burn-out, dan pas zal blijken wat geld waard is, niet veel dus!

In hoeverre zijn die vrienden dan echt vrienden?

Wat iemand verdient is in ons land nog altijd een groot taboe, zelfs onder vrienden.

Geld is vaak de reden voor ruzies, ook binnen relaties.

Dat onbegrip is heel vervelend. Je kunt er voor kiezen om hen echt duidelijk te maken hoe het zit en dan maar ziet wat er van de vriendschap over blijft.


Maar het belangrijkste is dat je jezelf niet op de kast laat jagen.

Toegevoegd na 26 minuten:
Misschien kun je zelf eens een uitje voorstellen wat niks extra kost: een eind fietsen en picknikken in een park, waarbij ieder zijn eigen eten en drinken meebrengt. Ballen en spelletjes meenemen.

Je zegt het zelf al : onbegrip door totale onbekendheid met het fenomeen. Veel mensen, en vooral jongeren (maar eigenlijk bijna iedereen onder de veertig) hebben nauwelijks meer armoede of zuinigheid gekend.
Het kon niet op, alles kon altijd, als je iets wilt hebben ga je het kopen, als het vakantie is ga je op vakantie, als de tank leeg is ga je naar de pomp, brood haal je bij de bakker en geld haal je uit de automaat. En kom je wat te kort, dan neem je gewoon een leninkje.

Dan wordt je wat ouder, ga je zelf geld verdienen, maar er zijn maar weinig pappa's en mamma's die nog kostgeld vragen (omdat ze het ook niet nodig hebben) dus leef je riant van je eerste salaris. Op het moment dat er eindelijk het huis uit wordt gegaan is dat meestal om te trouwen of samenwonen, en gaat men van twee inkomens vrolijk verder. En zo blijft uitkomen met je inkomen de ver van mijn bed show.

Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen ; er zijn genoeg mensen die beust met hun geld om moeten gaan of elk dubbeltje om moeten draaien. Maar blijkbaar zit je net in de verkeerde kring.

Als het echte vrienden zijn, en hun wereldje is groter dan alleen hun eigen ikje, zouden ze begrip voor je tonen, je steunen en je zelfs een uitnodigen op een dergelijk uitje op hun kosten. Dat ze dat niet doen, zegt meer over je vrienden dan over mensen met veel of weinig geld in het algemeen. Is er een reden dat je 'vrienden' voornamelijk in die categorie zitten, en niet in dezelfde levensomstandigheden dan jij ? Dat lijkt me wel iets om een keer bij stil te staan.

Er zijn mensen die er zich domweg geen voorstelling van kunnen maken he het is om aan het eind van de maand een aantal dagen gewoon géén geld te hebben.

Die zich niet kunnen voorstellen hoe het is om te leven met de hoop dat je het dit jaar weer red tot het vakantiegeld komt, om de ergste gaten mee te kunnen dichten.

Die denken dat 'geen geld hebben' betekent dat je vergeten bent te pinnen.

Ze begrijpen het gewoonweg niet en snappen dan ook niet dat je altijd zo'n spelbreker bent. Zij leven in een wereld waar alles rood is en jij zeurt telkens weer over al dat blauw.

Ze snappen niet dat twintig euro per maand een aanzienlijk bedrag kan zijn. Vooral als je elke maand twintig euro te kort komt.

Ik moest ook wel lachen om dat programma met de Frogers, alsof een paar maanden van een uitkering leven enig idee geeft van de uitzichtloze situatie waarin je komt als je jarenlang van te weinig moet rondkomen, alles het al eens heeft begeven, je alleen nog maar oude spulletjes in huis hebt staan, geen enkel zicht hebt op verbetering, je hoopt en bidt dat de koelkast het nog een jaartje houdt als ie weer eens staat te pruttelen.

En dan gaan je vrienden ook nog eens klagen dat je nooit eens leuk meedoet, in plaats van dat ze je helpen in moeilijke tijden.

Waarbij ik wel wil aantekenen dat er ook uitzonderingen zijn, vrienden die je eens wat toestoppen, je ergens mee naar toe nemen of gewoon begrijpen dat je het (financieel) moeilijk hebt.

Wat een egoïstische nare reactie van je (zogenaamde) vrienden.
Blijf bij jezelf en verder complimenten dat je geen gekke fratsen uithaalt om mee te doen, maar het gewoon eerlijk zegt.
En die vrienden moesten zich schamen!

Ik vraag mij af of dit echte vrienden van je zijn, ik denk dus van niet.
Echte vrienden betalen een deel van jou mee, zodat jij ook kan meedelen in de feestvreugde.
Zo gebeurt het bij ons op het werk wel. De minder bedeelden mogen gewoon betalen wat ze kunnen betalen, bij een personeelsfeestje, wij als collega"s voegen de rest er gewoon bij.
Ik zou als advies willen geven, laat je vrienden los, en ga gewoon je eigen leven leiden.
Geluk zit niet in geld, maar in heel kleine dingen soms.

Ik ken het fenomeen, omdat ik het zelf ook heb. Ik heb dan gelukkig vrienden die ook niet veel geld hebben dus dan verzinnen we samen dingen die we kunnen doen die weinig kosten. Ik had ook "vrienden" die wel meer geld hadden en net als bij jou dan met hun ogen rolden. Dan zei ik dat ik het niet kon betalen en dan kwamen zei met: "ja maar, je woont toch thuis bij je moeder?" Dus ik heel geirriteerd uitleggen dat ik met mijn bijna 28 jaar wel gewoon de helft van de huur (die vrij hoog is) en de helft van de overige kosten van het huis moet betalen. Ik heb ze dan ook links laten liggen, want als ze niet kunnen respecteren dat ik iets niet kan betalen, dan zijn het ook geen vrienden en als ze echt willen dat ik mee ga, dan betalen zij het toch?

Volgens mij komt het wel vaak voor ja.

Eén van de belangrijkste aspecten van vriendschap vind ik dat je elkaar als mens kent en je in elkaar inleeft. In wie je bent, los van de diverse statustoestanden (dikke auto, duur huis, designspullen, goede baan, poeha-netwerk, franje, versiering, opsmuk). In wie je bent als je bijvoorbeeld met elkaar op een onbewoond eiland zou zitten zonder enige luxe.
En dat je je dus ook verdiept in die ander, meeleeft, meedenkt, meezoekt naar oplossingen die voor ieder werkbaar zijn. Wat rot dat je daar niet zoveel van merkt! Er zijn zoveel mogelijkheden!

Tuurlijk kunnen vrienden/mensen-om-je-heen met grote budgetten zich niet altijd bewust zijn van het gepuzzel dat nou eenmaal bij een kleine beurs hoort. Maar dan zou een herinneringetje moeten volstaan, zo van: 'jongens, ik heb een pizzabudget en kan dus niet mee naar de librije'.

Het is volgens mij ook echt niet nodig dat de hele groep zich aan het laagste bestedingsniveau moet aanpassen, maar gun elkaar dan wel de vrijheid om selectief mee te doen!

Om op zo'n moment met de ogen te rollen, je voor spelbreker uit te maken, te zeggen dat je niet gezellig bent als je niet een rondje geeft of meezuipt - dat vind ík idioot, respectloos, onaardig, kortzichtig. Het zouden mijn vrienden niet zijn.

Ik zit jou verhaal te lezen en de tranen springen mij in mijn ogen.
Zo herkenbaar dit verhaal.
Bij ons is het niet anders, maar dan meer onbegrip van onze eigen familie.
Zei komen altijd met grote verhalen over vakanties en dure aankopen.
Gun ze het van harte, maar als wij dan zeggen dat wij ons dat niet kunnen permitteren, dan moeten wij niet zo negatief zijn en dat het voor hun niet leuk is om "altijd" te moeten horen dat wij dat niet kunnen betalen.
Van vrienden horen wij dat niet, want die hebben wij niet, door onze lichamelijke beperkingen hebben veel vrienden ons laten vallen en ja, als je nieuwe vrienden wilt maken heb je geld nodig, alles wat je met vrienden wilt ondernemen kost geld, ergens koffie drinken, bioscoopje, dagje weg, tja dat gaat niet.
Ook gezellig bij je thuis uitnodigen gaat niet, geen geld.
En net wat jij zegt, geld wegleggen gaat gewoon niet, iedere euro heb je nodig voor de vaste lasten en eten.
Hoe erg is het wel niet om met een rekenmachine boodschappen te moeten doen, om maar niet bij de kassa te staan en niet genoeg geld te hebben.
Snap je dus maar al te goed en zoals het er hier voor staat zal dat ook niet veranderen, geld maakt niet gelukkig, maar maakt het leven wel iets aangenamer