Waarom krijg ik het idee dat mensen zich aangevallen voelen als ik ze vertel dat ik vegetarier ben?

Het is vaak niet een kwestie van aangevallen, maar meer van onwetendheid. Zelf heb ik ook enkele vegetariërs in de familie en die heb ik ook hun standpunt laten uitleggen, waarom ze vegetariër zijn geworden. Zij vinden dat ze nog steeds hun standpunt moeten verantwoorden, maar voor mij is alles duidelijk. Zij hebben hún principes, ík de mijne, en we kunnen goed samen door één deur.

Omdat nogal wat vegetariërs - en in sterkere mate veganisten - mensen daadwerkelijk min of meer "aanvallen" op hun vlees-eten. Vaak gaat dat heel vilijn en subtiel, maar vaak ook gewoon keihard.
Het is wel minder dan vroeger ; voor(lacto-ovo)vegetarisme is gewoner aan het worden, en minder vaak een idealistische keuze maar meer uit gezondheidsoverwegingen of omdat met gewoon toch niet zo gek is op vlees (en vegetarisch eten tegenwoordig -in tegenstelling tot vroeger - prima te pruimen is).

Als je dus een tolerante, niet-militante vegetariër bent, ben je gewoon een beetje het slachtoffer van de "cultuur" die daaromheen is opgebouwd.

Het heeft denk ik ook te maken met dat we in een overgangstijd zitten, net zoals we met roken hebben gehad. We zijn in een paar decennia verschoven van "roken is de norm" naar "niet roken is de norm". Zo verschuiven we ook langzaam maar zeker op de schaal van "vlees moet, vlees is goed" naar "vlees heb je niet nodig en is ook niet per se gezond". Inmiddels zitten we daar ergens halverwege, (vlees kan goed zijn en is gewoon lekker en een normaal onderdeel van het menselijk dieet, maar niet noodzakelijk in de hoeveelheden die wij het eten). Op dat plekje op de "wip" bevinden dus BEIDE uitersten zich in het "kamp" dat zich tegen de publieke opinie (die verdeeld is) moet verdedigen.

Zelfs als je niet extreem het een of het ander bent, of om andere dan idealistische redenen , is het onvermijdelijk dat je je - door de maatschappelijke discussie - in het nauw gedreven voelt als je een "lid" van het tegenovergestelde "kamp" tegenkomt, zelfs als jullie elkaar prima begrijpen en door één deur kunnen en geen oordeel klaar hebben. (Hoewel we dat natuurlijk onbewust altijd WEL hebben, want je hebt een dergelijke keuze niet voor niets of op niets gebaseerd gemaakt - en onbewust stralen we dat misschien ook wel uit.

(Ik heb over het algemeen geen problemen met vegetariërs ; we begrijpen elkaar. Ik hou OOK heel erg van dieren, mits goed klaargemaakt ;-) . En ik heb om gezondheids- milieu- en dierenwelzijnredenen meer dan de helft van mijn vroegere 'vleesmenu' geschrapt, want daar hebben ze zéker een punt, maar vegetariër zal ik nooit worden. Knap als iemand het wel kan, ik kan EN wil het niet. Met veganisten echter kan ik de discussie wel aan ; daar heb ik beduidend minder mee op).