Op tv zie je wel eens een ontploffing of iets anders met bewegende dreunende beelden. Waarom voelt het dan vaak of het in het echt ook dreunt?

Er wordt geen speciale techniek gebruikt, maar er wordt natuurlijk wel heel goed over nagedacht, om het zo goed in beeld te brengen, dat jij het gevoel hebt, dat je er echt bij bent.

Bij nieuwsfeiten wordt het wat lastig om daar goed over na te denken, omdat het spontaan gebeurt. Maar bij films, en ook wel bij documentaires, proberen de makers zoveel mogelijk er voor te zorgen, dat jij het als zo echt mogelijk ervaart.

Wat jij beschrijft is helemaal niet vreemd. De meeste mensen ervaren dat zo. Het is in ieder geval zeker dat je betrokken bent bij wat je ziet. Want als het je niets zou interesseren, zou je dat gevoel helemaal niet hebben, en zou er niks "door je beeldbuis gaan".

Let er maar eens op: bij "Spoorloos" valt er bij de kijker soms ook een traantje, of is echt blij of verdrietig. En als je maar genoeg naar die beelden uit Libie kijkt, dan word je vanzelf ook boos op die rare Kadhafi.

Mensen willen graag iets zien waar ze zich in kunnen verplaatsen. Als jij die schietpartij of vulkaan-uitbarsting ziet, dan verplaats je je in principe vanuit je stoel naar die plek. En dat geeft het gevoel of het in je huiskamer gebeurt.