Ingeborg (58) kent haar beste vriendin Felicia (59) al bijna 50 jaar, maar de laatste jaren voelt ze de klik steeds minder en kost het haar veel energie om met Felicia om te gaan. Ze heeft er lang over nagedacht, maar hoe vertel je een vriendin na 50 jaar dat je haar niet meer wil zien?
“Ik merk dat ik bijna buikpijn krijg als ik zie dat ze gebeld heeft.”
Felicia was een verademing
“Ik was vroeger een onzeker en stil meisje dat het moeilijk vond om contact te maken. Op school was daar al snel Felicia: het tegenovergestelde van alles dat ik was. Ze was zelfverzekerd, extravert en spontaan. Ze ‘besloot’ dat ik haar vriendin werd en nam mij mee op sleeptouw. Ze kon toen al erg bazig, betweterig en overheersend zijn, maar ik liep als een mak lammetje achter haar aan. Het was voor mij een verademing om niet alleen door het leven te hoeven. Ik voelde me beschermd in haar aanwezigheid. Als ik bij Felicia was, kon niemand me iets maken, want dan trok Felicia haar mond wel open.”
Vriendschap in balans
“Met de jaren bleef die relatie tussen ons eigenlijk hetzelfde. Felicia bepaalde wat we gingen doen, Felicia sprak jongens aan en regelde voor mij ook dates, Felicia kreeg alle aandacht en ik stond in haar schaduw. Ik vond het wel best: ik bleef altijd verlegen en had de aandacht niet graag op me. Het was een perfecte balans in onze vriendschap, dacht ik altijd. Ik was de rust, Felicia de energie. Ze ging voor haar studie een paar maanden naar Engeland, en toen voelde ik me verloren en alleen. Ik miste haar enorm. Ook toen we trouwden en kinderen kregen bleven we hecht en spraken we elkaar bijna dagelijks. ‘Wat bijzonder dat jullie al zo lang vriendinnen zijn’, hoorden we vaak van anderen. En dan knikten wij trots.”
Midlifecrisis
“Maar rond mijn vijftigste kwam er in mijn persoonlijke leven een omslag. De welbekende midlifecrisis kwam hard bij mij aan. Mijn relatie liep niet zo lekker, mijn 2 zonen hadden een eigen leven en ik kreeg heel sterk een gevoel van ‘is dit het nu?’. Ik had nooit echt iets voor mezelf gedaan: ik had geen studies afgemaakt, had weinig tijd voor hobby’s buiten het gezin, en was nog nooit alleen op reis geweest. Ik had mijn hele leven in het teken van mijn kinderen en man gezet. Niet zoals Felicia, die altijd al haar eigen ding gedaan had. Bij mij begon het toen te knagen.”
“Ik besloot dat het anders moest. Ik heb altijd al affiniteit met het spirituele gehad en besloot me in te schrijven voor een studie energetische heling. Daar ging een wereld voor me open. Ik kwam terecht in een warm bad van mensen die precies zo waren en dachten als ik. Eindelijk vond ik herkenning. Ik bloeide helemaal op en leerde van alles over mezelf. Ik volgde studie na studie, begon met yoga en meditatie en wist na jaren wat ik wilde in het leven. Eindelijk was ik mijn eigen persoon in plaats van de ‘vriendin van’, de ‘moeder van’ en ‘vrouw van’. Mensen om me heen complimenteerden me en zagen hoe ik straalde.”
Uit elkaar gegroeid
“Hoewel ik enorm veranderde, veranderde Felicia natuurlijk niet. Opeens begonnen me dingen op te vallen die ik eerst niet erg vond. Hoe bazig Felicia is, hoe ze altijd wat negatiefs te zeggen heeft, hoe erg ze zich bemoeide met iedere levenskeuze die ik maakte. Omdat ik zelf zoveel positiever en zelfverzekerder ben geworden, kon ik haar overheersende en negatieve persoonlijkheid er ineens niet meer bij hebben. Ze zuigt zoveel energie. De balans die in onze vriendschap bestond, was weg door mijn persoonlijke groei.”
“Het begon steeds meer aan me te knagen. Bij alles wat ik deed, had Felicia wel een opmerkingen. Toen ik een nieuwe auto had gekocht, zei ze dat ze ook wel eens in dat model had gereden en het een ‘rotwagen’ vond. Toen ik zei dat ik alleen een paar dagen op vakantie ging in Nederland, vond ze dat ik het ‘meteen goed moest doen en naar het buitenland moest’. Ik begon steeds minder met haar te delen en had steeds minder zin om haar te zien. Felicia merkt daar niks van: die gaat ervan uit dat onze vriendschap vanzelfsprekend is. Dat is het voor mij helemaal niet meer.”
Vriendschap beëindigen
“Het is nu op zo’n punt gekomen dat ik bijna buikpijn voel als ik haar bel. Ik weet wat de oplossing is: Felicia vertellen hoe ik erover denk. Het liefst zou ik de vriendschap helemaal afkappen. Maar dat vind ik doodeng. Hoe vertel je iemand na bijna 50 jaar dat je geen vriendinnen meer wil zijn? Ik wil haar, ondanks alles, natuurlijk geen pijn doen. Ik ben een stuk zelfverzekerder geworden, maar deze stap voelt nog te groot. Ik blijf hopen dat de vriendschap vanzelf doodbloedt, maar het gebeurt maar niet. Het blijft maar doorsudderen, terwijl ik me dood erger. Felicia past gewoon niet meer in mijn nieuwe leven, maar ze ziet het zelf niet in.”
*namen en foto zijn gefingeerd
Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat opbiechten? Mail dan naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).