Bron: © Efrem Efre Pexels Canva - Elza gaat op stap
Elza (61) gaat op stap. Het leven stopt niet bij 60 en daten al helemaal niet. In Elza gaat op stap deelt Elza haar verrassende, soms ongemakkelijke, maar altijd boeiende ervaringen in de wereld van het daten. Van blind-dates tot spontane uitstapjes, van subtiele flirts tot onverwachte vonken. Haar zoektocht naar passie, avontuur en spanning levert de meest opvallende verhalen op. En die deelt ze met ons.
Een impuls die alles veranderde
Het was een gewone donderdagmiddag. Ik zat in mijn favoriete restaurant bij mij om de hoek had net mijn cappuccino op toen hij binnenstapte. Grote glimlach, warrig haar, een nonchalante jas en precies genoeg zelfvertrouwen om op te vallen zonder irritant te zijn. Hij bestelde een dubbele espresso en ging aan het tafeltje schuin tegenover me zitten. Onze blikken kruisten, 2 keer.
Toen ik opstond om mijn lege kopje terug te brengen, sprak hij me aan.
“Mooie laarzen,” zei hij. “Stoer, maar stijlvol. Net als jij, denk ik.”
Ik lachte, misschien wat ongemakkelijk, maar voelde tegelijkertijd hoe het bloed naar mijn wangen steeg. Dat iemand me nog opmerkte. Dát gevoel had ik lang niet gehad.
Binnen 10 minuten zaten we samen aan een nieuwe ronde koffie. Zijn naam was Thomas. Hij bleek 56, net als ik gescheiden, vader van 2 uitwonende kinderen, werkzaam in de kunstwereld. Onze gespreksonderwerpen liepen van theater tot reizen, van vaders die niet konden koken tot de voordelen van alleen slapen in een tweepersoonsbed.
Na een klein uur zei hij:
“Ik weet dat dit raar klinkt, maar ik ga dit weekend naar de Ardennen. Een oude B&B van vrienden, lekker wandelen, boek mee. Heb je zin om mee te gaan?”
Ik moest lachen. Serieus? Naar België, met een man die ik net ken? Maar ergens… voelde het bevrijdend. Spannend. Juist dát was wat ik nodig had.
“Waarom ook niet?” zei ik. “Zeg maar hoe laat je me ophaalt.”
Onderweg naar het onbekende
Zaterdagochtend stond hij voor mijn deur. Een nette, donkergrijze Volvo, lichtgrijs vestje, thermosfles in zijn hand. “Voor onderweg,” zei hij. “Koffie. Zwarte. Net als jij, gok ik.”
De rit was verrassend ontspannen. Geen ongemakkelijke stiltes, alleen af en toe een muzieknummer dat herinneringen opriep (“Ken je deze nog van vroeger?”), en veel gelach. Hij vertelde over zijn werk als decorbouwer voor theaterproducties. Ik vertelde over mijn jaren als docent Nederlands. Over hoe ik het daten weer had opgepakt sinds mijn scheiding, en hoe ingewikkeld dat soms was op mijn leeftijd.
“Je bent anders dan ik dacht,” zei hij ineens, halverwege Limburg.
“Hoezo?”
“Je bent… open. Echt. Niet bang om jezelf te zijn.”
Dat raakte me. Want eerlijk? Die kant van mezelf durf ik pas sinds kort te laten zien.
Een bed & breakfast vol verrassingen
De B&B lag midden in het bos, in een oud jachthuis. Donkerhouten balken, knusse hoekjes, een houtkachel en een geur van lavendel in de hal. Onze kamers lagen naast elkaar, en hoewel ik even twijfelde of hij iets zou voorstellen, deed hij dat niet. “Eerst maar eens wandelen, daarna zien we wel.”
Die middag struinden we door het bos. Het was heerlijk weer, dus de zon scheen heerlijk op onze snoeten. We lachten, deelden een zak nootjes, en ik merkte dat ik steeds dichter tegen hem aan liep. Hij pakte op een gegeven moment mijn hand vast. Gewoon, zachtjes. Niet dwingend. Maar wel duidelijk. Mijn hart maakte vanbinnen een sprongetje. Wat vond ik dit leuk!
Een welverdiend wijntje
Toen we terugkwamen, stond er een fles rode wijn klaar. Ik vroeg mij af hoe hij dat in godsnaam voor elkaar had gekregen. Toen we weggingen, stond die fles er écht nog niet. Al moest dat wel. Waarschijnlijk was ik zwaar afgeleid. Ik moest hard in mezelf grinniken. Hij merkte het op. “Niet goed?”
“Jawel, juist,” stamelde ik. “Zullen we hem buiten opdrinken? Het is nog heerlijk buiten!”
Elza de geluksvogel
Ik had buiten de loungeset al zien staan en deze riep mij naam. Alsof ik het al wist: hij zat ook echt heerlijk. Wat een geluksvogel voelde ik me.
De fles was nog niet eens open en hij zat al best dichtbij. Normaliter zou ik hier echt van walgen, maar bij hem voelde het echt goed. Ik schonk onze glazen in en schoof het poefje naar voren. Wat een opluchting onze schoenen uit. En een verfrissend wijntje smaakte extra lekker na zo’n lange wandeling.
Knus op de loungebank
We proostten met een zachte tik, en terwijl ik een slok nam, voelde ik zijn knie tegen de mijne. Was dit toevallig? Of juist niet. Hij liet het zo nonchalant lijken dat ik er zelf van schrok hoe weinig ik ervan schrok. Mijn hart sloeg een tikje over toen hij zijn hand losjes op het poefje legde, nét naast de mijne. Nog geen aanraking, maar de afstand was kleiner dan het eerder was geweest.
Zijn arm raakte even mijn schouder toen hij zich naar mij toe boog om iets te zeggen. Ik weet niet eens meer wat het was, iets over de wijn waarschijnlijk. Maar ik voelde die aanraking nog lang nadat hij weer rechtop zat. Zachtjes streek zijn duim uiteindelijk langs mijn handrug. Mijn adem stokte even. Dit was het moment waarop je normaal gesproken opstond, lachte, een grapje maakte en de spanning wegwuifde. Maar ik bleef zitten. En keek hem aan en zoende hem.
Een nacht vol warmte voor Elza en Thomas
De zoen was fantastisch. Als ik er aan terugdenk, begin ik weer te giechelen. We begonnen zachtjes, maar al snel werd de zoen heftiger en intenser. Ik wilde meer – maar ik hield mij netjes in. Moest natuurlijk niet alles in 1 keer weggeven. Ik kende hem ook nog maar net.
Voordat ik het wist, was het middernacht. Ik was best moe en gaf aan dat ik wilde slapen. Hij knikte. Hij ook.
En daar kwam het moment – gingen we samen slapen of niet? Ik voelde mij net weer een 16-jarig meisje. De spanning die ik voelde in mijn buik, was ondragelijk.
Gelukkig brak hij het ijs. “Je mag bij mij slapen, als je wil.”
Ik bleef even stil. “Ja. Graag zelfs.”
Ik had kunnen zeggen dat ik in mijn eigen kamer wilde slapen. Maar dat deed ik niet. Want het voelde goed. Veilig. Spannend, ja, maar niet verkeerd.
En dus sliep ik bij hem. Of nou ja, sliepen… We hebben de hele avond heerlijke seks gehad. Na een paar keer raakte ik de tel kwijt en viel uitgeput in zijn armen in slaap.
’s Ochtends werden we wakker van fluitende vogels en zonlicht dat door het gordijn viel. Hij kuste me in mijn nek. “Goedemorgen, avonturier.”
Terug naar het normale leven Elza
Daarna ontbeten we samen. Zelfs dat was onwijs gezellig. Een paar uur later reed hij me terug naar huis.
Bij het afscheid kuste hij me op mijn wang en fluisterde: “Dank je. Voor je lef. En voor het delen van je weekend. Inclusief jezelf.”
Ik keek hem na. Glimlachte. En dacht: ik ben 61. En ik voel me levend. Thomas wilde ik absoluut snel weer zien. “Tot snel,” riep ik terwijl ik hem uitzwaaide. Dat was de laatste keer dat ik hem zag.
Lees ook onze andere erotische rubrieken:
- Opgebiecht, waargebeurde verhalen van lezers
- Erotische zomerverhalen
- Alle 18+ artikelen