Hoe zit het met de ''wettelijke garantietermijn'' voor elektronica?

Niet helemaal, hangt mede af van het 'soort' defect. (Gewone slijtage of was product niet goed, mede rekening houdend met technische levensduur?)

"Een wettelijke garantie betekent dat u altijd recht heeft op een goed product. Bij een defect product heeft u recht op reparatie of een nieuw product. Als het product binnen 6 maanden na levering stuk gaat of een ander gebrek vertoont, moet de verkoper bewijzen dat dit bij levering nog niet het geval was. Na 6 maanden moet u bewijzen dat het product al bij levering kapot was."

De wet noemt niet een 'bepaalde tijd dat je het product op een normale manier moet kunnen gebruiken". Dat zou wat lastig zijn, want die hangt mede van het soort product af. Voor een indicatie: tv's 8-10 jaar, computers/mobiele telefoon 3-5 jaar (geen wet!)

"(...) In de wet staat dat een product deugdelijk moet zijn. U moet het product een bepaalde tijd op een normale manier kunnen gebruiken. Wat u van een product kunt verwachten hangt af van de volgende dingen:
wat de verkoper heeft gezegd
wat er in reclame is gezegd
het merk
de prijs
of het product nieuw of tweedehands is

Hoe lang een product mee moet gaan, hangt natuurlijk af van het soort product. Een wasmachine gaat bijvoorbeeld vaak langer mee dan een mp3-speler."

"Geeft de fabrikant of de verkoper garantie? Dan is dat iets extra's. Het is een aanvulling op de rechten die u volgens de wet al hebt. (...) U hebt met de fabrikant geen koopovereenkomst gesloten. De fabrikant heeft daardoor geen wettelijke plichten, zoals de verkoper wel heeft. Daarom kan de fabrikant zelf voorwaarden stellen aan die extra garantie. (...) Mocht het probleem namelijk niet opgelost worden door de fabrikant, dan moet u toch terug naar de verkoper als u bijvoorbeeld uw geld terug wilt."

"Stel dat een product een levensduur heeft van 10 jaar en na 7 jaar doet zich een gebrek voor, dan is de verkoper hierop volgens ons recht alsnog aan te spreken. (BW 7:17) Bepalend is de technische levensduur. Als een apparaat buiten de garantietermijn kapot gaat als gevolg van non-conformiteit (in dat geval had het gebrek redelijkerwijze niet mogen voorkomen), dan zijn de herstelkosten daarvan strikt genomen (artikel 21, lid 2 BW7) voor rekening van de verkoper. Maar omdat zoiets niet redelijk zou zijn wanneer de koper het apparaat al enkele jaren gewoon heeft kunnen gebruiken en dit er door de reparatie weer beter op wordt, wordt er gewoonlijk een verdeelsleutel voor de kosten toegepast."

Ja, dan heb je een punt en mag je verlangen dat je kosteloos op herstel kunt rekenen.

Garantie... vroeger was 'garantie' een verkoopargument. Je kocht een bepaald product eerder als bij Pietje, als die 'garantie' gaf op het gekochte en dat dan ook na kwam terwijl de concurrent Keessie dat misschien minder deed.
Er waren legio bedrijven die wel garantie beloofden maar dat zelden of nooit nakwamen.
Vroeger waren er heel veel producten op de markt van een dubieuze kwaliteit. Van heel slecht tot redelijk. Er waren ook kwalitatief zeer goede producten maar die hadden hun prijs.

Tegenwoordig is dat nog wel zo, alle waar is uiteindelijk naar z'n geld.
Alleen, nu is ( o.m. Europees) wettelijk vastgelegd waaraan een product bij een bepaalde prijs moet voldoen en wat de rechten van de koper zijn als die verwachting niet wordt waargemaakt.
Dit heet de 'wettelijke garantietermijn' en die kan afwijken van wat de fabrikant, leverancier of verkoper voor zijn producten heeft vastgesteld.

Er zijn globaal 2 soorten 'Garantieregelingen'. Ten eerste de fabrieksgarantie, de fabrikant garandeert dat zijn product vrij is van materiaalfouten en een bepaalde tijd mee zal gaan bij normaal gebruik. Dat is getest en een betrouwbare leidraad bij de vaststelling van de fabrieksverantwoordelijkheid voor zijn product.
Alleen, zit hier een marge in ten gunste van de fabrikant. De fabrikant zal altijd een voor hem gunstiger (kortere) levensduur vaststellen zodat zijn risico op herstelclaims kleiner wordt. En meestal is dat ten nadele van de uiteindelijke koper, de consument.

Die garantie geeft hij aan de koper van zijn producten, meestal is dat de groothandel (de consument kan meestal niet bij de fabriek kopen).
Deze garantie gaat daarna weer over op de volgende koper, bijvoorbeeld de winkelier of retailer.
De winkelier verkoopt uiteindelijk dat product aan de consument (eindgebruiker of end-user) en is daarmee eindverantwoordelijk voor de garantieplicht jegens de koper (consument).

De 2e garantieregeling wordt door de winkelier vastgesteld. Hij mag bovenop de fabrieksgarantie een ruimere garantietermijn geven om zijn waren concurrerender te maken om daarmee omzet te maken. Zolang hij zich dan maar wel houdt aan die extra garantie. De kosten die daar mee gemoeid zijn komen dan ook voor rekening van de winkelier die daarmee een extra risico neemt.

De wettelijke garantietermijn is een middeling tussen de waarde van het product en de technische levensduur.