Waarom roepen we zo snel dat iets niet mogelijk is?

Zulke uitspraken moet je altijd lezen als: voor zover wij nu weten.

Reizen met de lichtsnelheid of sneller lijkt echt fundamenteel onmogelijk te zijn. We zullen een heel succesvol stuk beschrijving van de werkelijkheid moeten herschrijven als blijkt dat je wel sneller kunt dan het licht. Dus de kans dat dat kan is erg klein (wegens succes van de beschrijving die zegt dat het niet kan), maar niet nul.

De kans dat er leven kan bestaan dat geen koolstof en/of geen water nodig heeft, lijkt mij een stuk groter. Zulk leven kennen wij niet, maar wat zegt dat, met deze ene planeet als uitgangspunt?

Probleem is dat je dergelijke uitspraken meestal via de pers hoort. De pers heeft twee problemen. Ten eerste een maximum aantal woorden per artikel, of een maximum aantal centimeters krantenkolom. Ten tweede, zoals Lindbergh (de luchtvaartpionier) zo treffend omschreef:

"Ik heb grote bewondering voor de pers. Ze weten alles over alle onderwerpen. Er is slechts één uitzondering: zo gauw ze over luchtvaart schrijven, haal ik de ene na de andere fout uit hun artikelen."

Snapt u hem?

nee hoor reizen met lichtsnelheid is voor massa onmogelijk, onmogelijk in alle verleden en in alle toekomst. Het is namelijk een natuurkundige constante in dit universum. In andere universa zou het anders kunnen zijn, maar in het onze zal dit nooit veranderen...

Maar toch heb je een punt te pakken, wie heeft ons geleerd dat het onmogelijke nier mogelijk is? Dan zou er toch nooit een wereldrecord kunnen ontstaan, of zie ik dat verkeerd?

Er zijn geen grenzen aan ontwikkeling, maar wel grenzen aan mogelijkheden, aan natuurconstanten...

Omdat onze creativiteit zo snel verschrompelt. We zijn met zijn allen Mozart op ons elfde en oud op twintig. Toch ken ik mensen met een natuurlijk verwonderingstalent van een kind die alles in vraag durven stellen : die zeggen het dat er nog heel veel mogelijk is wat ze zelf nooit hadden kunnen dromen.Ik hoop dat ik ooit tot die categorie zal behoren.

Slordig denken, meestal.

Sommige dingen zijn trouwens wel degelijk onmogelijk, tenzij we alle kennis die we tot nu toe hebben opgebouwd radicaal omgooien. Dan is het vind ik redelijk om te zeggen dat het onmogelijk is.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld het bestaan van telepathie. Er is geen soort straling denkbaar die én nu onmeetbaar is én dwars door een menselijk schedeldak op uiterst subtiele wijze neuronen kan beïnvloeden. (Als dat zo makkelijk kon zouden we daar trouwens voortdurend last van hebben.) Natuurlijk is het _denkbaar_ dat een of andere revolutie onze visie op het universum totaal omver werpt maar die kans wel erg klein.

Niet alleen denken we nu andere dingen dan vroeger, onze kennis breidt zich wel degelijk uit.

Zijn er grenzen aan onze ontwikkeling? Ja. Tot in de voorzienbare toekomst wel.

Als je een wijziging aanbrengt op een elektron aan de andere kant van het heelal, zal dat tegelijk ook plaatsvinden aan de tegenovergestelde kant. Daarom gaat men er maar vanuit dat alles met alles verbonden is.
Want sneller dan het licht kan niet, toch?