tegen je zelf praten, is dat iets natuurlijks, doen we dat allemaal of is dat een teken van eenzaamheid?

Ik denk dat iedereen dit weleens doet,maar hele gesprekken,nee dat doe ik dan weer niet.
Dingen zeggen als je bijv. in huis bezig bent en je bent ergens mee klaar dat je dan zegt,zo dat is ook weer gebeurd o.i.d. of nu even dit doen.

Of het een teken is van eenzaamheid dat kan diegene het beste zelf beoordelen.

Meestal is het geen probleem om in jezelf te praten.
Soms moet je jezelf streng toespreken en als je alleen bent kan dat best hardop.
Toch zijn er situaties waarin het wel goed is er iets aan te doen. Als je veel hardop tegen jezelf praat, zou je de discussie beter in je hoofd kunnen voeren.

Of schrijf je gevoelens op in een dagboek, zodat ze toch een weg naar buiten hebben. En als eenzaamheid de reden is dat je tegen jezelf praat, zou je af en toe eens een praatje kunnen maken met iemand.

Ene Joseph Jordania heeft hier een verklaring voor gegeven, al wordt die niet door iedereen gedeeld. Hij geeft aan dat we niet tegen stilte kunnen. Evolutionair gezien hebben wij een groep nodig om te overleven en communicatie onderling geeft een gevoel van veiligheid. Als een groep dieren stil wordt dan is er meestal gevaar. Stilte roept dit gevoel dus op. Andere vormen om de stilte te doorbreken zijn: fluiten, neuriën, met je vingers drummen of de tv/radio constant aan hebben.

Toegevoegd na 7 minuten:
En over hele gesprekken met jezelf voeren is ook veel controverse. Zolang je geen antwoord krijgt is er waarschijnlijk niets aan de hand ;) Anders toch maar even met een specialist overleggen.

'Jezelf toespreken' of 'hardop denken' als je alleen bent (en dat betekent beslist niet eenzaam) is an sich vrij normaal. Het verhoogt vaak de concentratie bij moeilijke of zware klussen. Het is volslagen normaal, en vrijwel iedereen doet het. In je hoofd, natuurlijk, maar zeker ook bewust of onbewust hardop : dan leggen je hersenen het beter vast, omdat ze het niet alleen gedácht maar ook gehóórd hebben. Opschrijven werkt ook, maar is wat bewerkelijker.

En juist als je niet eenzaam bent dus gewend aan gezelschap, merk je eenmaal alleen al snel dat je aanvankelijk tegen de kat of de muur en al snel tegen het voorwerp waar je mee aan het werk bent zit te praten. Vooral bij negatieve dingen trouwens. (Dus niet, zo schone was, ga jij maar lekker aan de lijn hangen. Maar wel : nou, k**schroef, ga die k****muur in.....) Berucht is hier de computer , die het nog wel eens flink verbaal te verduren krijgt als er geen mens in de buurt is om mee te genieten. (En ook als er wel mensen in de buurt zijn trouwens).

Mensen zijn zeer communicatieve wezens en in een natuurlijk situatie eigenlijk nooit echt lang alleen (wat me trouwens niet prettig lijkt ; ik ben graag vaak een poosje op mezelf), dus het communiceren, ook hardop, is een automatisme dat we bijna niet kunnen onderdrukken. Op een of andere manier luisteren we ook graag naar stemmen, zelfs onze eigen. Bovendien zijn woorden trager dan gedachten, dus wil het 'meemurmelen'bij een lastig karwei nog wel eens helpen de gedachten op een rijtje te zetten.

Het wordt een probleem als je echt hele gesprekken met jezelf voert, en vooral als je het ook nog eens niet met jezelf eens bent, ruzie met jezelf krijgt . En als je daar bij gaat meppen, wordt het écht tijd om eens wat hulp te gaan zoeken. ;-)

Vooral als ik verschillende dingen moet doen en niets wil vergeten praat ik hardop tegen mezelf. Het is dus een manier om me beter te concentreren. Ook als ik tevreden ben over iets dat klaar is geef ik mezelf een verbaal schouderklopje in de trant van "Dat heb je weer goed gefikst". Een rare gewoonte van mij is om de magnetron of de wasmachine te bedanken als ze klaar zijn met hun werk, terwijl ik de computer juist altijd uitscheldt. Maar dat is dan ook een super rotding.

Ik denk dat praten tegen jezelf heel gewoon is en alleen in zeer extreme gevallen een teken van eenzaamheid.

Haha dat is niet erg. Iedereen doet het alleen meestal niet in het openbaar.

Tegen jezelf praten is een natuurlijk fenomeen.
De ene is er zich van bewust dat die het doet, de andere niet.
Mensen die heel veel Informatie doorkrijgen op korte tijd praten heel vaak luidop om hun Gedachten te ordenen.
Sommige mensen praten luidop om zichzelf gerust te stellen.
Er zijn eindeloze redenen waarom mensen tegen zichzelf praten.
Of het een teken van eenzaamheid is?
Zo zou ik het niet uitdrukken, maar dat ook eenzame mensen wel eens tegen zichzelf praten dat lijkt mij evident.

Een hele natuurlijke bezigheid dus dat praten tegen onszelf ;-)