Is het verhaal over ''The Big One" echt?

Ok bedankt voor de uitleg. Zou het kunnen dat het deze eeuw nog niet gebeurd? Of is die kans heel klein?

Tja, wat moet je in dit verband een kleine kans noemen? Een eerstvolgende echt grote aardbeving langs de (met name in Californië) bekende San Andreas breukzone wordt verwacht in de vorm van ofwel een “grote” (men bedoelt dan hier tussen 8,0 en 8,6 op de Schaal van Richter) indien alleen het zuidelijke deel van de Cascadia Subduction Zone losschiet, ofwel de “zeer grote” (magnitude tussen 8,7 en 9,2) indien de platen over meteen de gehele Cascadia subductiezone over elkaar gaan bewegen.

De kans dat (binnen nu en over 50 jaar) het eerste gebeurt wordt geschat op één op drie, en de kans dat het meteen de “héél grote” zal zijn wordt geschat op één op tien. (Dit artikel kijkt niet helemaal tot aan het einde van deze eeuw.) (“we now know that the odds of the big Cascadia earthquake happening in the next fifty years are roughly one in three. The odds of the very big one are roughly one in ten.”) Een lang verhaal, maar zeer de moeite waard:
http://www.newyorker.com/magazine/2015/07/20/the-really-big-one (Hieronder twee belangrijke engelstalige stukjes uit die bron.)

“Take your hands and hold them palms down, middle fingertips touching. Your right hand represents the North American tectonic plate, which bears on its back, among other things, our entire continent, from One World Trade Center to the Space Needle, in Seattle. Your left hand represents an oceanic plate called Juan de Fuca, ninety thousand square miles in size. The place where they meet is the Cascadia subduction zone. Now slide your left hand under your right one. That is what the Juan de Fuca plate is doing: slipping steadily beneath North America. When you try it, your right hand will slide up your left arm, as if you were pushing up your sleeve. That is what North America is _not_ doing. It is stuck, wedged tight against the surface of the other plate. Without moving your hands, curl your right knuckles up, so that they point toward the ceiling. Under pressure from Juan de Fuca, the stuck edge of North America is bulging upward and compressing eastward, at the rate of, respectively, three to four millimetres and thirty to forty millimetres a year. It can do so for quite some time, because, as continent stuff goes, it is young, made of rock that is still relatively elastic. (Rocks, like us, get stiffer as they age.) But it cannot do so indefinitely. There is a backstop—the craton, that ancient unbudgeable mass at the center of the continent—and, sooner or later, North America will rebound like a spring. If, on that occasion, only the southern part of the Cascadia subduction zone gives way—your first two fingers, say—the magnitude of the resulting quake will be somewhere between 8.0 and 8.6. That’s the big one. If the entire zone gives way at once, an event that seismologists call a full-margin rupture, the magnitude will be somewhere between 8.7 and 9.2. That’s the very big one.”
[ ... ]
“In fact, the science is robust, and one of the chief scientists behind it is Chris Goldfinger. Thanks to work done by him and his colleagues, we now know that the odds of the big Cascadia earthquake happening in the next fifty years are roughly one in three. The odds of the very big one are roughly one in ten.”

Nog een belangrijke redenering om het toegenomen gevaar mee uit te leggen (ik had hem in het stuk gelezen maar kon hem niet meteen terugvinden): het gemiddelde tijdsverloop tussen de aardbevingen die zich in het verre verleden hier hebben voorgedaan is 243 jaar. Maar op dit moment is de laatste al 315 jaar geleden.
Dat verklaart enerzijds waarom tot voor kort niemand zich hier hier van enig gevaar bewust was (dit deel van de breuklijn ligt grotendeels veel noordelijker dan het stuk in Californië), en dat het kan dat er hier een enorme hoeveelheid menselijke nederzettingen en industriële infrastructuur klaar staat om door de zee bruut met man en muis weggespoeld te worden.
En anderzijds wordt het gevaar van de zich opbouwende spanning dus logischerwijze steeds groter omdat we in het betreffende gebied nu al 315 jaar rust hebben gehad. (“Thanks to that work, we now know that the Pacific Northwest has experienced forty-one subduction-zone earthquakes in the past ten thousand years. If you divide ten thousand by forty-one, you get two hundred and forty-three, which is Cascadia’s recurrence interval: the average amount of time that elapses between earthquakes. That timespan is dangerous both because it is too long—long enough for us to unwittingly build an entire civilization on top of our continent’s worst fault line—and because it is not long enough. Counting from the earthquake of 1700, we are now three hundred and fifteen years into a two-hundred-and-forty-three-year cycle.”)

Bedankt voor de info. Als de Big One komt, hoeveel schade zal het dan aanrichten? Zullen gebouwen instorten? En komt er een tsunami?

Ik heb gekeken of er ook een geschikte nederlandstalige bron is die dit onderwerp goed beschrijft, maar heb er geen gevonden. In het door mij genoemde verhaal staat het (na ongeveer éénvierde van de tekst) echter klip en klaar. (“By the time the shaking has ceased and the tsunami has receded, the region will be unrecognizable. Kenneth Murphy, who directs FEMA’s Region X, the division responsible for Oregon, Washington, Idaho, and Alaska, says, “Our operating assumption is that everything west of Interstate 5 will be toast.”
[...]
“In the Pacific Northwest, the area of impact will cover some hundred and forty thousand square miles, including Seattle, Tacoma, Portland, Eugene, Salem (the capital city of Oregon), Olympia (the capital of Washington), and some seven million people. When the next full-margin rupture happens, that region will suffer the worst natural disaster in the history of North America. Roughly three thousand people died in San Francisco’s 1906 earthquake. Almost two thousand died in Hurricane Katrina. Almost three hundred died in Hurricane Sandy. FEMA projects that nearly thirteen thousand people will die in the Cascadia earthquake and tsunami.”) Voor die twee staten alleen al schat men het vernielde gebied dus op zo’n 360.000 vierkante kilometer. Om een idee te geven, dat is een oppervlak zo groot als Duitsland. Of negen keer Nederland. Iets voorbij halverwege de tekst wordt de mate van verwoesting wat specifieker geduid: “Across the region, other, larger structures will also start to fail. Until 1974, the state of Oregon had no seismic code, and few places in the Pacific Northwest had one appropriate to a magnitude-9.0 earthquake until 1994. The vast majority of buildings in the region were constructed before then. Ian Madin, who directs the Oregon Department of Geology and Mineral Industries (DOGAMI), estimates that seventy-five per cent of all structures in the state are not designed to withstand a major Cascadia quake. FEMA calculates that, across the region, something on the order of a million buildings—more than three thousand of them schools—will collapse or be compromised in the earthquake. So will half of all highway bridges, fifteen of the seventeen bridges spanning Portland’s two rivers, and two-thirds of railways and airports; also, one-third of all fire stations, half of all police stations, and two-thirds of all hospitals.”