Psychologie

Donderdag ben ik geslaagd en daar ben ik natuurlijk hartstikke blij mee en ook nog met hele goede cijfers, maar ik heb helemaal geen blij gevoel van binnen, heb steeds het gevoel dat het niet zo is en dat het niet klopt, hoe kan dit en hoe kom ik ervan af?

Een klein kind ziet dit onderscheid niet. De persoon en zijn gedrag worden als een en hetzelfde gepercipieerd. Pas later ontstaat de abstractie 'gedrag' als iets wat los staat van een persoon. In welke leeftijdsfase gebeurt dit? Het kan ook zijn, dat dit onderscheid niet wordt gemaakt vanwege bepaalde soorten achterstanden. Ook daarin ben ik geïnteresseerd.

toen ik met hem omging jaaaren terug, voelde ik me leven, nu jaaaaaaren later ging ik weer even met hem om, en voelde ik weer dat ik al die jaren daar tussen, nooit t gevoel had, dat ik echt leefde. nu is ie weer weg, en t gemis aan t gevoel van in leven zijn, is groot nu. Wat is het toch, of kan het toch zijn, dat maakt dat ik in al die jaren met mezelf niet kan vinden, wat ik vind als ik met hem omga? En als hier een verklaring voor is, wat doe ik eraan? wil ook voelen dat ik leef, in de rest van mijn leven. Kvind t zo zonde van mijn bestaan, dat ik zelf blijkbaar nergens toe kom, of mezelf niet de moeite waard vind of wat dan ook. T voelt of ik mijn leven verspil, maar die kracht / dat gevoel, moet ik toch ook ergens in mezelf kunnen vinden? ik hoop dat iemand hier een duidelijk (hoe hard ook mischien?) antwoord op heeft. dank vast

Waar dient het precies voor?

Als de criteriumvaliditeit van een test onvoldoende is, zegt dat iets over de voorspellende waarde.
Stel dat de criteriumvaliditeit van een intelligentietest onvoldoende is, wat zegt dit dan over de interpretatie? Betekent dit dan dat je er rekening mee moet houden met het feit dat de resultaten misschien geen goed beeld geven van hoe de intelligentie zich in de toekomst zal ontwikkelen?
Of bedoelen ze meer dat de iq score die eruit komt bijv geen schoolcijfers voorspellen? Of nog iets anders?