Waarom zouden 'bejaarde' mensen amper/niet over "Parijs" spreken de volgende ochtend?

Dat heeft waarschijnlijk te maken dat deze generatie is opgegroeid met het idee dat als je er maar niet over praat het minder erg is. Praat je er wel over dan komt het nog harder aan en is het erg confronterend voor veel mensen.

Voor buitenstaanders heeft erover praten weinig zin. Zie hieronder de uitleg.

Praten heeft alleen zin voor wie iets kan doen: overheid, politie, militairen, beveiligers, buurtpreventie en justitie; Overigens is verstandig reageren lastig voor wie dergelijke beelden op het netvlies gebrand krijgt.

Voor wie niets kan doen, is (behoudens het vermelden en bijvoorbeeld aan je kinderen uitleggen wat er gebeurd is) erover praten vrij zinloos, vanwege:

(a) de onmogelijkheid om er iets aan te doen, ook als je zou willen. Veel nieuws dat op ons afkomt nieuws zorgt voor stress en een groot gevoel van onmacht, zonder de mogelijkheid om actie te ondernemen en er iets aan te doen. Hetzelfde geldt ook voor vliegtuigrampen, scheepsongelukken etcetera. Is er een aardbeving dan kun je tenminste nog zinvol een donatie doen waarvan je mag hopen dat zie iets zinnigs doen met je centjes. Maar je kunt niets doen om 'het niet gebeurd te laten zijn'. Ook er over blijven praten is voor hen zinloos.

(b) de kans dat je hierdoor zo van streek raakt dat je geestelijk in de knel komt. De beelden zijn vaak zo hartverscheurend dat ze mensen diep ongelukkig maken; en dat vooral terwijl ze helemaal niets met de situatie te maken hebben (of dit een feit is, of alleen in hun beleving, maakt in dit verband weinig verschil).

(c) de sensatiezucht van de media. De beelden kunnen niet hartverscheurend en schokkend genoeg worden gebracht (met bijbehorend geluid, vaak keihard). Omdat deze beelden ook op het 6 uur journaal komen, zien kinderen van een jaar of vijf deze beelden mogelijk. Wat voor gevoel denk je dat die beelden bij zulke jonge kinderen opwekken? Van deze beelden krijgen mensen nachtmerries en angsten; het lijkt mij slecht voor de gezondheid.

(d) herinneringen die de beelden oproepen aan verschrikkingen die men in het verleden heeft meegemaakt, en die men het liefst helemaal wil vergeten, om verder te kunnen met haar of zijn leven.

Ik (60 jaar) kijk al sinds 20 jaar nauwelijks naar het journaal, maar lees de krant en volg teletekst elke dag meerdere malen. Zo word ik geinformeerd maar hoef mijzelf niet bloot te stellen aan gruwelijke beelden waarmee ik helemaal niets kan. In de geschiedenis van de mens zijn er altijd gruwelen geweest, maar pas de laatste decennia worden ze vanwege sensatiezucht (en uiteraard, de toegenomen communicatie en documentatie) overal in geuren en kleuren worden vertoond. Ik beschouw die sensatiezucht als minpunt van onze cultuur.

Voor ouderen wordt naarmate de eigen dood met rasse schreden nadert, de wereld kleiner. Waar voor jongeren de wereld aan de voeten ligt, wonen er helaas ook vele bejaarden in tehuizen en andere centra voor wie de wereld niet groter is dan de eigen kamer. Wanneer het je opvalt dat je eigen wereldbeeld niet overeenstemt met dat van een andere generatie, voor wie massamedia en wereldwijde connectiviteit door middel van bijvoorbeeld sociale sites en apps niet per definitie vanzelfsprekend zijn, betekent dat niet dat die andere generatie minder geïnteresseerd is. Het betekent dat jijzelf een breder perspectief hebt. Dertig jaar geleden nog waren er generaties voor wie de wereld niet groter was dan het eigen dorp of de eigen streek. Bij het ouder worden, kan het daarbij voorkomen dat men de nieuwswaarde nu eenmaal lager inschat. Net zoals het voor een kind ieder jaar weer spannend is wanneer de zomervakantie of feestdagen aanbreken, zo wordt de confrontatie met deze momenten bij het ouder worden steeds minder van een gevoelsimpuls voorzien. Ouderen hebben het al wel gezien. Wat in Parijs gebeurt, gebeurt in Parijs. Maar het raakt hen zelf niet. Hun eigen kapsel, of dat van de buurvrouw, zoals bij jouw kapsalon, dáár kunnen ze wat mee. Het is geen desinteresse. Het is puur een realisatie van ouderdom met een overgave aan ongeveinsde machteloosheid. Er iets van vinden, helpt nu eenmaal niet.

Ik ben 70 jaar.lees meerdere kranten. kijk naar het nieuws en blijf op de hoogte via allerlei internet kanalen.
Ook ik ben geschrokken,geschokt,en ook mij bekruipt een gevoel van onbehagen.
Bij de kapper,de supermarkt en de andere openbare plekken waar ik mij begeef wordt er over de gebeurtenissen gepraat,net zoals over het weer ,de problemen van de schoolgaande kinderen ,de jeugd van tegenwoordig en de lasten van de ouderdom.
Als ik terughoudend ben is dat omdat er al zoveel oorlog,zoveel aanslagen,zoveel "schokkende" gebeurtenissen zijn gepasseerd,dat het niet echt iets nieuws is.Mijn eerste grote schok was de moord op Kennedy,waar we nu nog niet het fijne van weten,ondanks al tig meningen en zienswijzen te hebben zien passeren.De ramp in Parijs is verschrikkelijk.Maar niet verschrikkelijker dan al de andere rampen die zich vrijwel dagelijks ergens op de wereld afspelen.Dat ik niet volop meedoe met het mening spuien over de waan van de dag,heeft meer te maken met bedachtzaamheid,de ervaring dat meningen enkel meningen zijn,en een vorm van relativeren,en veel minder dan met desinteresse of een kleiner wordend wereldje of "het zal mijn tijd wel duren".
Ik spreek uiteraard voor mezelf ,maar weet dat er meerdere ouderen in mijn omgeving er ook zo, instaan.