Verse urine (als het vers is ruikt het niet).
Het gebruik van urine als meststof voor planten
wordt al sinds 25 jaar onderzocht. Dat gebeurt vooral in de VS. Vanuit het wetenschappelijke werk is intussen een burgerbeweging ontstaan, een coöperatie uit agrariërs en volkstuinders.
In een klein boek, dat door onderzoekers in Californië geschreven werd, noemt men urine ´liquid gold´, vloeibaar goud. Er wordt bericht over ervaringen met
het gebruik van urine - vooral in de Scandinavische landen. In Zweden is men hiermee al bijzonder ver. Daar weet men: bemesten met urine is net zo effectief als mest op basis van mineralen; het milieu wordt ontzien omdat de urine niet meer in het riool belandt. Sinds de jaren 90 bestaat iets dergelijks ook in Duitse wijken, bijv. in Bielefeld. In Nederland wordt op verschillende plaatsen het zogenaamde composttoilet gebruikt, bijv. in het gebouw van de Kleine Aarde in Boxtel.
Welke stoffen zitten in urine?
Urine bevat 85 % van de stikstof, kalium en 50% van de fosfor die het menselijke lichaam uitscheidt.
Verse urine is zo goed als geurloos. Als hij langere tijd staat, ontwikkelt zich door de verandering in ammoniak een scherpe geur. Voor het gebruik in de eigen tuin, balkon of kamerplanten zou men alleen verse, verdunde urine moeten gebruiken.