wat kan ik doen zodat ik me opnieuw meer open kan stellen naar mensen ondanks een druk leven?

Voor iemand die zich 'lifeisgreat' noemt, klink je behoorlijk gestrest. Ik zou beginnen met een planning waarin ruimte is voor je sociale leven. Want de enige reden waarom andere mensen maar 'zeuren' volgens jou, is dat je eigenlijk geen tijd voor ze hebt. Doe alleen de dingen die echt belangrijk zijn, en laat dingen die een ander voor je kan doen aan een ander over. Sommige renovatieklussen uit handen geven, kan een hoop ruimte in de agenda geven.

En die vriendin die een dag van tevoren belde, belde niet laat, maar was spontaan. Als een vriend van me een uur van tevoren belt, ben ik er. Ik plooi wel wat, tenzij het echt niet anders kan natuurlijk. Maar het kan eigenlijk altijd.

Dus maak keuzes, laat dingen aan anderen over en zie anderen niet als 'zeurpieten' want voor je het weet ben je ze kwijt.

Sterkte.

Toegevoegd na 2 minuten:
Overigens kun je mijn antwoord 'aanvallend' opvatten, maar zo is het niet bedoeld. Ik denk dat het erkennen dat het voor een groot deel aan jezelf ligt, een prima stap in de goede richting is.

Je emmer IS ook vol, mede gezien je andere vragen!!
Als je geen ruimte/rust/tijd meer hebt in en voor jezelf (in je emmertje), dan heb je die zeker niet meer voor anderen.
Je wilt liefdevolle en opener zijn naar mensen schrijf je in je laatste zin: jij bent ook een mens....
Dus: aan jezelf werken is de enige oplossing denk ik!
Als je liefdevol, eerlijk en open bent naar jezelf, keuzes maakt voor jezelf, pas dan kan je dat ook naar anderen toe. Je emmertje is nu gewoon te vol met problemen, daar kan niks meer bij.

Je bent aan rust en vakantie toe. Een emmer kan vol raken, maar een mens ook.
Ik herinner me dat ik vroeger, toen ik maatschappelijk werkster was en volop actief in het leven, tijdens de vakanties geen mens wilde zien. Ik was bekaf.
Dus ik herken dit gevoel heel erg.
Je moet niet gaan denken dat je tekortschiet, want dan zit je zo in een burnout!!!! Accepteer even, dat het genoeg is allemaal, en dat al die mensen later weer van je horen.

Ja Liveisgreat, ik dacht als eerste: geen wonder, je bent tegen overspannenheid aan. Dan is er dus ook geen ruimte meer voor anderen. Wat ik je almaar zie doen (ook in je vorige vragen) is je aanpassen en op een gegeven moment komt de innerlijke Liveisgreat in opstand want die vraagt jou nu: en ik dan?
Je ontkent je eigen gevoelens, je eigen behoeftes, en als je ze niet ontkent doe je er verder niets mee, dat betekent inderdaad dat je innerlijk bevriest. Daarom doet het je eigenlijk allemaal niet zo veel meer, laat iedereen alsjebliéft gewoon lekker even hun eigen ding doen en jou met rust laten. Zo voelt dat.
Je bent het gewoon spúúgzat.

Maar daar schrik je van. Want jij bent altijd zo sociaal en vriendelijk en gastvrij. Je bent niet gewend van je zelf dat ze wat jou betreft de pip mogen krijgen.
Het probleem met mensen die zo zijn is dat zij zó sociaal zijn naar anderen toe dat zij zichzelf en hun behoeftes gewoon maar negeren.
Ooit zei iemand tegen mij: "als jij zo door gaat ben je over 2 jaar óp, dan brengen wij je naar je graf en zeggen wij allemaal: ze is dan nu wel erg jong dood, maar ze was wél erg aardig voor ons..." Hij keek me aan en vroeg aan mij: "En waar was JIJ dan?"
Dat was zo'n 30 jaar geleden en ik heb het in mijn oren geknoopt en ben langzaamaan meer en meer MIJN leven gaan leiden. Niet dat van alle anderen, maar het mijne.

Lieve Liveisgreat, je bent gewoon echt moe en hebt tijd voor jezelf nodig. Geef dat ook gewoon aan, aan geliefden, dat je niets meer over hebt.
Je vraagt: Hoe wordt ik liefdevoller en opener naar mensen?
Ik vraag je wanneer jij eindelijk liefdevoller en opener naar je zelf toe wordt.

Laat de anderen ermee leren dealen, met een Liveisgreat die niet meer dag en nacht voor ze klaar staat. Je geeft ze daarmee de kans hun eigen klussen te doen, zelfstandig te zijn.
En jij, als jij eindelijk de tijd neemt om naar binnen te kijken, dan zie je de echte Liveisgreat. Dan zie je een zorgzame, warme en wijze vrouw. Dan kom jij je allerbeste vriendin tegen, jouzelf. En dan ben je niet meer alleen en hoef je niet bang te zijn om alleen te zijn. En na verloop van tijd kan je dan misschien weer eens wat van je warmte delen, prima, maar nooit meer ten koste van jezelf.

Tenzij je er bewust voor wilt kiezen je leven op een bepaald moment op te offeren voor iets/iemand, dat kan, maar dan omdat je er voor kiest en niet omdat je door van alles en nog wat je leven door je vingers laat glippen.

Live is great, ontdek het zelf.

Facebook???