Is het makkelijker om iemand te helpen, dan zelf om hulp te vragen? en verschilt dat per cultuur?

Het een is niet makkelijker dan het andere. Het verschilt zeker wel per cultuur. Als je in een land woont met veel armoe en natuurrampen dan zulje eerder over de streep getrokken voelen om hulp te roepen omdat je je in een grote groep bevind met dezelfde problemen, samen sta je sterker. Dit geldt ook met het hulp geven, samen bereik je meer dan alleen. Hulp geven is dus afhankelijk van met hoeveel mensen je dit doet. Verder is het natuurlijk afhankelijk waar je iemand mee helpt. Heeft iemand een probleem met iemand anders moet je natuuurlijk wel over de vaardigheden beschikken om een doel te bereiken waarmee beide partijen niet kwetst en aangezien het een menselijke eigenschap is om snel te oordelen is het per mens verschillend of je je eigen persoonlijke oordeel over iemand opzij kan leggen om diegene alsnog de hulp te geven die het wil en nodig heeft dan de andere persoon die zich er snel door laat beinvloeden. Toegevoegd na 1 minuut: Beide kwesties zijn dus even moeilijk. Toegevoegd na 15 minuten: Aangezien het hier om 2 tegengestelde doelen zijn zijn ze in principe niet met elkaar te vergelijken, daarom kan er op deze vraag geen Ja of Nee gegeven worden.

Dat verschilt inderdaad per cultuur maar ook per persoon. Sommige mensen houden er helemaal niet van om om hulp te vragen, terwijl er ook mensen bestaan die liever geen hulp aan anderen bieden.

De meeste mensen die ik ken helpen liever. Sommigen zelfs te graag. Mensen zijn over het algemeen pleasers. Ze willen aardig gevonden worden en daarom helpen ze. degenen die te graag helpen (lees hulp en advies opdringen) zijn wat dominant. zij menen het beter te weten en alles moet op hun manier. Vaak hebben ze dat dan zelf niet door maar door omgeving word dat als bemoeizuchtig ervaren. degenen die graag hulp ontvangen omdat ze het niet zelf willen zijn dan weer meer profiteurs. Lekker makkelijk, ze hebben niet zo'n drang naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid. mensen die moeite hebben met hulp ontvangen (moi) zijn vaak ook wat dominant en willen alles zelf wel uitzoeken. Zij willen graag onafhankelijk zijn. mensen die hulp moeten accepteren zijn niet anders dan bovenstaande 'soorten' maar hebben geen keus.

Dat verschilt per cultuur is mijn ervaring.İn landen waar mensen meer in familie en groepsverbanden leven is het geven van hulp en het krijgen van hulp vanzelfsprekend.İn Nederland zijn mensen individualistisch dit brengt met zich mee dat het vragen om hulp vaak moeilijker is dan het geven van hulp.Het lijkt erop alsof iedereen van elkaar verwacht z'n eigen boontjes te doppen.Mensen staan wel graag klaar met het geven van advies ,en weten van instanties die je verder kunnen helpen. :-)

In een 'wij'-cultuur doe je alles samen en voor de groep. Daar is hulp zo gewoon, dat het niet eens als hulp gezien wordt. In Nederland is er een 'ik'-cultuur ontstaan. Dat maakt het vragen om hulp moeilijker. Zowel om dat te vragen, want dat heeft gevolgen voor je positie, als voor degene aan wie je de hulp vraagt: die zal eerst denken wat hij ervoor terug zal kunnen krijgen. Hulp is dan een dienst geworden, en niet meer vanzelfsprekend. Heb je geld, dan kun je hulp gewoon betalen. Dan nog iets, soms is hulp vragen moeilijk vanuit je persoonlijkheid. Zo kan een autistisch iemand zich moeilijk voorstellen, wat die ander kan doen; het doet een aanslag op zijn voorstellingsvermogen, en dat ligt bij een autist op een laag pitje. Voor hem is hulp dus moeilijk, omdat er onverwachte dingen gebeuren, wat bij hem angst oplevert. Verder hebben mensen een drang naar autonomie. En mensen met bijvoorbeeld borderline, hebben die drang heel erg sterk. Hulp wordt dan ervaren als een inbreuk op de autonomie; hulp ligt dus moeilijk en wordt afgewezen. Andersom, iemand helpen is gemakkelijker omdat je zelf bedenkt hoe je dat gaat doen, om het vervolgens uit te voeren. Dat kan dus iedereen. Samengevat: helpen is gemakkelijker dan geholpen worden.

Dit is geen vraag denk ik, die in het algemeen beantwoord kan worden. Dus wat mijzelf betreft: ik geef in het algemeen liever hulp dan dat ik erom moet vragen of krijgen, omdat ik me bij hulp vragen/krijgen afhankelijk voel van een ander. Die ander moet ik dus, vanuit mijn visie gezien, belasten. En dan bedoel ik geen hulp in de zin van: mag ik het plakband even van je of zo ;-)) Maar wel hulp bijvoorbeeld omdat je lichamelijk gezien dingen zelf niet meer kunt. Dan zullen er mensen zijn die daar geen enkel probleem mee hebben, maar daar kan ik me niks bij voorstellen. Ik wil heel graag zelfstandig zijn. Met geestelijke hulp (psycholoog bijvoorbeeld) heb ik dan weer geen moeite: ik kan heel goed zelfstandig denken en de geboden hulp wel of niet tot mij nemen. Ik denk wel, dat dit per cultuur verschilt. Als je leeft in een zeer hechte samenleving, waarbij je vlak bij elkaar woont of bijvoorbeeld met veel mensen in 1 woonruimte is het helpen van elkaar anders. Meer waarschijnlijk, omdat je elkaar door en door kent. Hulp zal dan eerder niet gevraagd hoeven worden, maar een vanzelfsprekendheid zijn. Niet of minder ervaren worden als belastend. Onze samenleving is haastig, oppervlakkig (in het algemeen gesproken): hulp vragen kost tijd van iemand en hier is tijd schaars.... hoewel iedereen 24 uur in een etmaal heeft. Tijd kost geld, helaas.