Zoals je het stelt komt de sociale controle op mij over als nieuwsgierigheid, (ver)oordelen en bemoeien. Dit is voor mij niet de essentie van sociale controle.
Als elk individu een hoge standaard aan waarden en normen zou hebben, was sociale controle bijna niet nodig. Zelf woon ik in een appartementencomplex in een grote stad, en met regelmaat blijkt dat het maar goed is dat er af en toe sociale controle wordt uitgevoerd.
Ander voorbeeld: een tijd terug liet ik mijn huismeester weten een buurvrouw al enige tijd niet meer te zien, terwijl ik haar eerst toch regelmatig tegenkwam. Ze woonde alleen, weinig contacten, familie buiten de stad en ze was overleden zonder dat iemand iets had gemerkt. Dit is ook een vorm van sociale controle.
Het is goed om te 'controleren' uit medemenselijkheid, maar niet vanuit veroordeling en bemoeienis. Laten we blij zijn dat er tegenwoordig nog mensen zijn die het welzijn van een ander belangrijk vinden. We mogen best een beetje op elkaar letten, maar laat een ieder wel in zijn/haar waarde.